Weronika
Do Zielonej Góry IV - Lubuskie
Piątek, 26 lipca 2013 | dodano: 28.07.2013Kategoria Samotnie, Wyprawy po Polsce, Gminy, 2013 Wielkopolska S
Dzięki dobrym warunkom do snu (pomijając komary) i szybkiemu zaśnięciu, udało się wstać wcześniej. Szybkie spakowanie i dalej - do Bytomia Odrzańskiego, nim jeszcze zerwały się chmary komarów. Odwiedziny na rynku, na którym już od rana gromadzili się, zapewne wielbiciele trunków wszelakich. Miasto było wzniesione wysoko ponad nurt Odry. Kurs w kierunku Kożuchowa. Na pierwszym przystanku w lesie dokończenie konserwy, zakupionej jeszcze w Rzeszowie. Po odpoczynku i posiłku z wolna na zachód. Droga prawie cały czas się wznosiła. Im bliżej, miasta tym częściej pojawiały się spore podjazdy. W Kożuchowie z wolna udało mi się obejrzeć starówkę w obrębie murów. Miasto wyglądało, jakby należało do jednego z tych, którymi w kwestii remontów, od czasu wojny nikt się nie zajmował.
Bycz. DW 293 w pobliżu miejsca noclegu. Widok ku W
Bytom Odrzański. Ratusz. Widok ku NW
Bytom Odrzański. Rynek. Widok ku SEE
Kożuchów. DW 297. Widok ku W
Kożuchów. Ratusz. Widok ku SW
Kożuchów. W centrum wieża kościoła pw. Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. Po prawej wieża przy ratuszu. Widok ku N
Wyjazd z miasta drogą lokalną na Mirocin. W zasięgu wzroku był las i pola. Pierwsze domy pojawiły się dopiero w pobliżu samego Mirocina. Skręt na Wichów, a tam, tuż koło wieży, na Przylaski ku Niwiskom. Cały ten lokalny odcinek mi się podobał. Droga przeważnie z wolna opadała ku północy. Po obu stronach drogi pobudowane były domki jednorodzinne. Niedaleko płynęła rzeczka, jednak przez większość czasu niewidoczna. Tuż przed Niwiskami ciągnął się bór. Ziemia była sucha, piaszczysta, ale dość zwarta. Na asfalt, którym się jechało, nie można było narzekać. Za Niwiskami skręt ku Ochli i Zielonej Górze. Większość trasy ciągnęła się w pobliżu borów. Było spokojnie. Rzadko ktoś jechał. Czasem mijało się niewielkie skupiska zabudowy. Od Ochli ruch był wzmożony. Przejazd koło skansenu i po długim podjeździe udało się dotrzeć do Zielonej Góry. Jeszcze tylko podjazd ul. Botaniczną i udało się schronić w cieniu, w pobliżu skrętu do ul. Jaskółczej. Trzeba się było zatrzymać i odpocząć, bo ostatnie podjazdy i żar potężnie mnie wyczerpały.
Wichów. Przedwojenna dzwonnica. Widok ku SWW
Wjazd z Nowego Miasta do Zielonej Góry. Widok ku NNE
Zjazd w dół różnymi ulicami (i nie tylko), aż udało się dotrzeć do sklepu Rowerek.pl. Tam odebranie tego, co trzeba i z zadowoleniem pomaszerować w poszukiwaniu cienia na ławeczkę. W ciszy i spokoju wpierw nastąpiła konsumpcja dwóch lodów, po czym zaczął się demontaż uszkodzonego bagażnika, by wkrótce po tym założyć sprawdzony model bagażnika Crosso. Do ZG jazda z bagażem lekkim, wiezionym na prowizorycznie wzmocnionej, uszkodzonej konstrukcji. Innego, w miarę rozsądnego wyjścia nie było. W międzyczasie przechodziła w okolicy dziwna kobieta. Kątem oka widać było, jak długo stała w jednym miejscu, po czym zajrzała do pobliskiego kosza na śmieci, gdzie wcześniej wywalone zostały wszystkie moje puste butelki po wodzie. Scena trwała około 10-15 sekund, po czym spiesznym krokiem odeszła w kierunku z którego przybyła, uprzednio rozłożywszy przed sobą czarną parasolkę. Po robocie jeszcze jeden lód i start na trasę około 14.
Przerwa na Osiedlu Łużyckim
Przerwa na Osiedlu Łużyckim
Przerwa na Osiedlu Łużyckim
Jechało się różnymi ulicami w centrum, modyfikując ją m.in. z powodu jakiejś uroczystości, gdzie zgromadziło się dużo policjantów. Po jakimś czasie wyjazd z miasta, znajdując się na moście w Cigacicach. Za mostem skręt w pierwszą drogę w prawo - kostko-bruk. Przez krótki czas jechało się w dół. Wytrzęsło, mimo jazdy z użyciem hamulców. Potem trzeba było jechać i jechać wciąż pod górę. Teren się wyrównał, a mnie poniosło do wiaduktu z asfaltem, biegnącym nad krajówką. Przypominało mi to okolice Wyszogrodu. Jazda po utwardzonej nawierzchnia nie trwała długo - wnet jechało się szutrami wsi Górzykowo, gdzie znajdowało się całkiem sporo pokaźnych domów. Willi - można by rzec. Teren wielokrotnie wznosił się i opadał. Miejscami z drogi wystawały kamienie w ilościach znacznych. Było też sporo piachu, jednak nie były to takie przeszkody, z którymi nie poradziłby sobie nawet uczeń podstawówki.
Aleja Niepodległości. Widok ku NE
Plac Batorego. Widok ku NNW
Most na Odrze w Cigacicach. Widok ku N
Most na Odrze w Cigacicach. Widok ku NEE
Cigacice Wiadukt nad DK 32. W tle lasy okalające Zieloną Górę. Widok ku SSE
Górzykowo. Dąb Jagiełło
Jedynie upał, który przelewał się przez Polskę, powodował trudności i niskie tempo jazdy. Z tego też powodu, gdy ponownie wyjechału się na asfalt, trzeba było zatrzymać się na kilka minut, na pobliskim przystanku. Wyciągnięta czekolada wnet powędrowała do sakwy - była doskonale miękka i prawie zupełnie płynna. Dobrze, że nie zdecydowała się opuszczać swego opakowania. Zamiast jeść, po prostu się trzeba się było napić, w ten sposób neutralizując częściowo głód. Ocena dalszego przebiegu trasy na mapie. Schłodzenie twarzy i włosów wodą, która mi wyciekła na ręce, przy przelewaniu jej do bidonu. Rozpoczął się etap zdobywania gmin między Zieloną Górą i Poznaniem. W porównaniu z porankiem, teren był prawie idealnie płaski. Podobnie jak na południe od ZG, gleby były raczej piaszczyste i suche. Wręcz uderzało, że rosły tu praktycznie tylko zboża lub teren pozostawał w stanie nieużytku, porośnięty przez przeschniętą, brązową roślinność z pojedynczymi kępkami kwiatów.
Mimo że z powodu upału, tempo nie należało do najwyższych, to mentalnie jechało się szybciej. Dużą zasługa były niewielkie odległości, między kolejnymi wsiami, przypominającymi małe miasteczka. Szczególnie zapadły mi w pamięć dwie miejscowości:
- Trzebiechów, z okazałym dworkiem, mieszczącym uczniów w wieku przedszkolno - gimnazjalnym
- Bojadła. Kolejny dworek, jednak w stanie ruiny. Szkoda patrzeć jak takie budowle rozpadają się z biegiem czasu czy w skutek zabaw ludzi. Tym bardziej szkoda ich, gdy wciąż widoczne są rozmaite detale architektoniczne, które szybko mogą się zatrzeć i zmarnieć nawet w ciągu kilku - kilkunastu lat. Naprzeciw dworku można zobaczyć i przejechać było przez dawny park, z małym kanałkiem. Nie chciało mi się jednak..
Trzebiechów. Pałac mieszczący szkołę podstawową. Widok ku N
Bojadła. Opustoszały pałac.Widok ku NW
Za Bojadłami droga prowadziła przez las - dość długo, ale niezauważalnie. Drogi wojewódzkie prowadziły mnie tylko do Kolska. Tam skręt na północ, jadąc dobrym asfaltem przez Tatarki do Kargowej. Ostatnie kilometry przed tą miejscowością, ciągnęła się drogą z częściowym brakiem nawierzchni, co skutkowało wzbijaniem tumanów pyłu przy każdej okazji wymijania się aut. Do tego dochodził jeszcze kurz, powstający w wyniku trwających na pobliskich polach żniw. Z Kargowej do Kopanicy przejazd z lokalnym mieszkańcem, jadącym na rowerze. Trochę podyskutowaliśmy. W Kopanicy odświeżenie zapasów wody. Dalsza trasa była nieco męcząca po upalnym dniu. Jechało się o zmroku z dość sporym ruchem aut. Cześć trasy przejechana równoległą do szosy, drogą rowerową z Powodowa do Wolsztyna. Tam przejazd przez rynek, gdzie, mimo późnej pory, kręciło się bardzo dużo ludzi. Nie przyszło mi do głowy, że tak będzie w tak niewielkie miejscowości. Z miasta wyjazd po ciemku ścieżko-chodnikiem. Nie ujechało się wiele. Może pół godziny. Godzinę. Po tym czasie zmorzył mnie sen przy kukurydzy, dość długo odganiając się od komarów.
Obrzyca między Tatarkami i Uściem. Widok ku SSE
Droga z Uścia do Nowego Jaromierza. Widok ku N
DK 32. Granica województw. Widok ku NE
UM Wolsztyn. Widok ku NNE
Zaliczone gminy
- Brzeźnica- Nowogród Bobrzański
- Trzebiechów
- Bojadła
- Kolsko
- Kargowa
- Siedlec
- Wolsztyn
Rower:Czerwony
Dane wycieczki:
162.88 km (5.00 km teren), czas: 10:35 h, avg:15.39 km/h,
prędkość maks: 43.29 km/hK o m e n t a r z e
Nie ma jeszcze komentarzy. Komentuj