Pokaż trasę GPS
Trochę się wahania czy w ogóle ruszać. Już spakowane 9,5l wody w sakwach + dwa bidony zapasu, z osiem kanapek i sporo cukierków, których nadmiar zalegał w spiżarni. Ubrań to tylko drugi zestaw na zmianę/duże zimno. Start z namiotem, aby być gotowości na ewentualny dłuższy wyjazd. Rzeczywistość trochę ten zamysł wyklarowała. Wieczorem jeszcze bolała mnie łydka, tak jakbym ją nieco naciągnął za bardzo, ale w sumie to przeszło i może z raz były co do niej wątpliwości w czasie wyjazdu.

Start mniej niż półtorej godziny przed północą. Tylko oczekiwanie, aż przejdzie wieczorny deszcz. Przez niego było trochę mokro i błotniście. Już za lasem się z tego powodu przytrafiło przewrócenie, które spowodowało zgubienie tylnej lampki. Chyba tam, ale inna do tego okazja mi nie przychodzi do głowy. Przejazd przez Czerwińsk, wjazd do Wyszogrodu. Zjazd na most błotnistą ścieżką, gdzie znów niewiele mnie dzieliło od wywalenia. Po drugiej stronie rzeki udałe się do Iłowa. Droga mi się tam dłużyła. Jak zwykle. Nie przepadam za tą trasą, ale jest dość spokojna. W lesie przed Iłowem krótka przerwa. Potem na moment jazda pod cmentarz licząc, że będzie tam jakaś alternatywna droga do centrum tej miejscowości, ale za bardzo oddalała mnie od trasy, a innej ulicy jeszcze widać nie było. Nawrót i bez wydziwiania kurs do Sannik. Tam przejazd Wiejską i Parkową z kawałkiem placu przy sklepach. Coś mi się pomyliło i zaczęła się jazda na Gąbin. Po cofnięciu, wjazd na poprawny kurs DW 583.

Od Lwówka trasa była dla mnie nowa. Ciemno, chłodno, ale śpiewnie. Zaczynało się rozjaśniać, rozśpiewywały się też ptaki. Niby przejazd przez Pacynę, ale tak jakby z boku. Tuż za nią Model, gdzie oczy przykuły pozostałości murów zespołu dworskiego. Droga dziwnie skręcała, przez co odnosiło się wrażanie, że jadę w zupełnie złą stronę. O pochmurnym poranku ukazał się Żychlin. Tu zaczęło się większe niż do tej pory, kręcenie po miejscowości. Była to kolejna wizyta w miasteczku, praktycznie wcale nie poznanym. Krótka pętelka przez Jaśminową, 3 Maja na południe, między blokami na osiedlu Traugutta. Na Narutowicza powrót dróżką między dwoma starymi domami. Później miał być skręt na Bedlno, ale droga wywiodła mnie przez Pniewo. Wyjazd na DK92 i nią udało się dotrzeć do celu. Tam trochę kręcenia przy parku, przejeżdżając drewnianym mostem przerzuconym na wskroś stawu. Za wsią krótka przerwa.

Teraz trudniejszy etap, bo strony nieznane, nowe gminy, drogi słabo oznaczone na mapie i wiele skrętów. Początkowo jeszcze łatwo. Dojazd do Krzyżanowa po przekroczeniu wiaduktu nad A1. Był to pierwszy tak wysoki punkt w tej monotonnej okolicy. Tam powstało pierwsze zdjęcie i już trzeba było zmienić baterie, choć niby naładowały się przed wyjazdem. Stamtąd już trzeba było kombinować i zaglądać w mapę. Przejazd ponad rzeczką Ochnią, nad którą hasała para bażantów. Zaczęło się rozpogadzać, ale wiatr silnie dął ze wschodu. Odtąd teren był bardziej różnorodny. Przejazd fragment DW702, skręt na Malewo, a potem wjazd w o jeden skręt za daleko. W rezultacie kilometr gruntowej dróżki przez pola i kanałek. Przez Strzegocin do Witoni, gdzie chwila zastanowienia - wpierw w lewo, potem w prawo. Jazda do Osędowic była poniekąd trudna, głównie ze względu na spore odcinki starego asfaltu.


6:00. Wiosna w Rustowie


06:23. DW 702. Wały B. Widok ku NW


06:59. Strzegocin. Dom Formacyjny Diecezji Łódzkiej w budynku dworskim z XIX


07:01. Strzegocin. Droga do Witoni. W tle widoczny dom w Anusinie


07:16. Witonia. Przed firmą ZOLA


07:16. Oj prawda...


07:30. Witonia. Tuż za torami. Ostatni dom tej miejscowości.


07:35. Gozdków. Kapliczka przydrożna


07:47. Osędowice. Ciekawa piwnica.

W pobliżu była Daszyna, więc skręt na południe, tylko po to by przejechać się koło kilku bloków i wrócić na kurs ku północy. Poza tym jeszcze krótka przerwa przy niewielkiej odkrywce, gdzie było mnóstwo błota. W Jarochowie leżąca przerwa na przystankowej ławce. Tego mi było trzeba. Gdy słońce znikało za chmurami, momentalnie robiło mi się zimno. Po przerwie dalsza jazda DK 91, na której było bardzo mało aut. Wkrótce wjazd do Krośniewic. Tam Kwiatowa, Plac Wolności, Kolejowa i długa droga do Dąbrowicy. Nie bardzo mi przychodziło do głowy, jak stamtąd wyjechać, więc wpierw jazda do Zbawiciela, po czym powrót przez park na południe. Udało się trafić na właściwe skrzyżowanie i odbić na zachód. W którejś Kaleni uciekał przede mną szczeniak. Długo pędził przed siebie, nawet gdy odległość wynosiła kilkaset metrów. Dopiero jak opadł z sił i odległość się zmniejszyła, wreszcie uciekł w lewo. Czemu tego nie zrobił wcześniej?


08:01. Walew. Kopalnia kruszywa.

Znów zrobiło się pochmurnie. Kłodawa przejechana szybko, ale za miastem już się tempo spadło. Uszły ze mnie siły i przeszkadzał mi wiatr. Z DW263 skręt na Olszówkę. Mała pętla z przerwą na przystanku, tuż przed powrotem na wojewódzką. W Dąbiu również małą pętla, z powrotem przez 3 Maja. Kolejna przerwa w Kupininie. Tam skręt w prawo, następnie wypatrując kolejnego, który miał mnie przeprowadzić przez Ner. W ogóle, to źle mi się pojechało, bo rzeka miała zostać przecięta w Dąbiu, a potem trzeba było skręcić na wschód za autostradą. W Świnicach Warckich krótkie rozpogodzenie. Naszła ochota na jakieś zakupy, ale wszystko zamknięte. W poszukiwaniu sklepu, kurs na zachód, nawrót, a potem w Świętej Faustyny. Nic nie było. Za Głogowcem kurs na wschód, po pasie technicznym wzdłuż A2. Przed Sakowem był to już tylko grunt. W Dzierżawach niemiła przygoda, bo trafiła mi się jakaś ścieżka wzdłuż stawu, prowadząca koło czyjegoś, nieogrodzonego domu, którego starszy lokator nie był zadowolony.


09:19. Krośniewice. Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z XIX w.


09:23. Krośniewice. Montownia Krośniewickiej Kolei Dojazdowej


09:23. Krośniewice. Montownia Krośniewickiej Kolei Dojazdowej


09:58. Dąbrowice. Ratusz z 1967r.


10:00. Dąbrowice. Kościół pw. śś. Wojciecha i Stanisława z XIX w.


10:01. Dąbrowice. Stary Rynek 6


11:27. Głębokie. Spichlerz w zespole dworskim z XIX w.


12:43. DW 263. Dąbie nad Nerem (N skraj miejscowości). Cmentarz ewangelicki z XIX w.


12:50. Dąbie. Gminny Ośrodek Kultury w budynku remizy strażackiej z początku XX w.


13:47. Zbylczyce. Nadmiar wody na łąkach nad Nerem. Widok ku NEE


14:24. Głogowiec. Dom narodzin św. Faustyny Kowalskiej

W Starym Gostkowie raz jeszcze trzeba było mi przysiąść na ławce. Rozpogodziło się już dziś na dobre, ale sił do jazdy wiele nie było, choć mentalnie jak najbardziej w porządku. Ścieżką rowerową do Poddębic (z udziwnień - tylko przejazd przez Przyszłości i wcześniejsze osiedle). Odtąd jechało mi się lepiej, bo i wiatr zaczął sprzyjać. Zmęczenia jednak to nie rozwiało. Wpierw długa jazda przez las. Za Dominikowicami dłuższa przerwa koło ruin chyba dworku. Stamtąd jeszcze moment i oto ukazał się Uniejów. Miasteczko zrobiło wrażenie chyba najbardziej pozytywne ze wszystkich na tej wyprawie. Przejazd przez rynek za kościół, przecinając mały park koło kościoła, większy park koło rynku, zjeżdżając Kościelnicką do mostu dla niezmotoryzowanych. Na drugim brzegu zamek, basen, termy, boisko, skansen, gastronomia. Nęciło mnie, by zjeść, ale nie było zatrzymywania. Od razu poniosło mnie na DK 72.


15:53. Tur. DW703. Ścieżka rowerowa Stary Gostków - Poddębice. Widok ku SEE


16:22. Poddębice. Plac Tadeusza Kościuszki. Kościół pw. św. Katarzyny z XVII w.


16:32. Rodrysin. Budynki Nadleśnictwa Poddębice


17:08. Balin. Ruiny domu? Szkoły?


17:54. Uniejów. Widok na most DK72 z kładki nad Wartą ku SE


17:54. Uniejów. Fontanna


17:55. Uniejów. Widok na centrum z kładki nad Wartą ku N

Znów las, ale krócej. Za nim ścieżka rowerowa, już na tyle leciwa, że słabo się nią jechało. A to tylko kostka właśnie. Skończyła się w Przykonie. Przerwa, a po niej jazda na południe. Do Dobrej wjazd tuż po zachodzie słońca. W Kawęczynie była już noc. Kurs do DK 83 i przerwa na przystanku niedaleko ronda. Zastanawiała mnie kwestia znalezienia noclegu. Co prawda jeszcze nie męczyła mnie zbyt silna senność, jak to już się zdarzało, ale potrzeba ta dawała o sobie znać. Przejazd do Turka odbył się z trudem. Za każdym zakrętem rosła płonna nadzieja, że oto ukaże się miasto. W Turkowicach nawet na moment udało się zjechać w bok licząc, że trafi się jakaś boczna trasa dojazdowa. Dobrską wjazd do centrum. Plac został ominięty od zachodu, drugi od wschodu. Od 3 Maja, pod koniec ulicy, przejazd na drogę, przecinającą osiedle do Browarnej. Dalej Piłsudskiego na północ i pętla przez Torową. Niewiadomą dla mnie było, jak wyjechać z miasta w kierunku, który został przez mnie obrany na mapie. Na szczęście skręt był już blisko. Od Chopina skręt kilkukrotny, w dróżki po lewej stronie. Stała tam masa jednorodzinnych domów, całkiem świeżych. Na główną powrót po przejechaniu całej Lutosławskiego.


19:37. Dobra. Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny z początku XX w.


21:14. Turek. pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa z początku XX w.


21:36. Turek. Przy cmentarzu na Chopina

Teraz las. Las i podjazd w ciemnościach. Największy i najbardziej stromy jak do tej pory. Długi. Na przystanku w Międzylesiu obowiązkowa przerwa. Jeszcze odrobinę i udało mi się dotrzeć do Władysławowa. Tam wjazd przez osiedle przy Orlej i Łokietka. Pętlę przy Górniczej. Za remizą trzeba już było odczytać mapę, bo trudno mi szło z nawigacją. Wyjazd na główną ku wschodowi. Asfalt zerwany, ale chodnik już gotowy. Koło cmentarza strasznie wiele na nim ziemi z budowy. Za torami skręt w prawo, gdzie zapadło postanowienie, że już pora skończyć na dzisiaj. Pojawił się bowiem zagajnik, a droga wyglądała na mało uczęszczaną.

Zaliczone gminy

- Witonia
- Dąbrowica
- Olszówka
- Dąbie
- Świnice Warckie
- Wartkowice
- Poddębice
- Uniejów
- Przykona
- Dobra
- Kawęczyn
- Turek (W+M)
- Władysławów

Pokaż trasę GPS
Pisząc świeżo po powrocie z maratonu, z którego nastąpiło moje wycofanie, przypominam sobie ostatni wyjazd na Roztocze, gdzie nachodziły mnie wątpliwości, czy aby jednak się nie wycofać zawczasu. Wtedy, w odczuciu moim, dominowało wrażenie, że w zasadzie to większość sił na tegoroczne długie dystanse, zniknęła podczas maratonu w Kórniku. Nic to. Pojadę. Spotkam się z ludźmi, odwiedzę nowe trasy, ponownie doświadczę szybkiej jazdy w grupie. Na drogę wycinki mapy (raz tylko użyte), przepatrzenie prognozy, szacowanie sił na zamiary, oglądanie kluczowych skrzyżowań, tak by mieć ich obraz przed oczami, gdy ujrzę je w rzeczywistości.

Założeniem było, że przez pół godziny będę jak zwykle jechać z grupą, potem opadnę z sił na podjazdach i zacznę samotny etap. Była jakaś nadzieja pokonać przynajmniej 400km/24h i spróbować pobić swój wynik z Brevetu. Ewentualnie powalczyć o 500 km, choć była to dość płonna myśl. Przespać się podczas deszczu koło Skierniewic lub Rawy, by drugiego dnia jechać na spokojnie z Księgowym. A potem mozolić się na podjazdach Jury i dalszych. Część odcinków znanych, część łatwo sobie wyobrazić, porównując sąsiednie, już odwiedzone obszary. Prawie wszystko potoczyło się inaczej.

Przybyliśmy z rodzinnie, autem koło 5 rano. Część trasy przespana, część przedrzemana już na miejscu. Nie był to może super wypoczynek, ale jeśli porównać go z niektórymi na przystankach, czy tym przed Radlinem - różnica kolosalna. Po obudzeniu spacer na camping, przywitanie z częścią osób, dopełnienie formalności i jeszcze trochę przekąsek przed startem. Zebraliśmy się pod latarnią. Krótkie przemówienie i w drogę.

Kolumna wypadła na ulicę, eskortowana przez policję na motocyklach. Ktoś zgubił bidon, co mogło się skończyć karambolem na samym początku. Gdy opuszczaliśmy zabudowania Helu, zaczęła się moja jazda do przodu, aż do grupy kilku rowerzystów na czele, większość czasu trzymając się koło Hipków. Tempo wynosiło 31km/h, okresowo wzrastając. Próby wrzucenia dużego blatu z przodu, nie powiodły się, coś było nie tak i poprzestało mi mielić na środkowym. Nie było źle, ale nie jest to mój ulubiony rytm. Za Jastarnią policja nas puściła, rozpoczął się start ostry, a pierwsza grupa wysunęła się z prędkością przeciętną 36-37km/h. Trzymając się z nimi do Kuźnicy, wciąż były przeze mnie podejmowane próby wrzucenia wyższego biegu, ale nie wiedząc czemu, nie dało rady, choć jeszcze nie tak dawno nie było z tym problemów. Od mielenia skoczyło mi tętno, tak że aż bolało mnie pod prawym obojczykiem. Pora odpuścić, zatrzymując się na poboczu, by sprawdzić śrubkę, podejrzewaną o sprawstwo tego problemu. Naciąganie linki uskuteczniane było przeze mnie jeszcze w trakcie jazdy - bez efektu. Koniec prób, gdy akurat dojechała druga grupa, w której utrzymywana była średnia z odcinka honorowego. W końcu udało mi się wrzucić wyższy blat, ręcznie podciągając linkę, ale dobywał się wtedy dźwięk szorowania łańcucha o przerzutkę. Na końcu półwyspu zrzut z powrotem na środkowy blat, bo zaczynały się podjazdy


09:59. Hel. Tuż przed startem spod latarni morskiej


10:30. Jastarnia. DW 216. Po lewej port. Za statkami widoczny dach ratusza

W Wejherowie widzieliśmy policję po raz ostatni, stojącą w dwóch punktach i powstrzymującą ruch aut, abyśmy nie mieli problemu z przejazdem. Tuż przed końcem miasta, Hipkom trafił się kapeć i wypadli z pierwszej grupy. Do Łebcza spore zjazdy i pierwsze sikustopy. Na drogę dla rowerów wjazd wraz z Turystą, Wąskim, Wikim i (chyba) Pirzu. Stopniowo dołączali się ludzie, którzy pozostali z tyłu. Przez nieuwagę zdarzyło mi się zahaczyć o słupek (raz były, dwa, po bokach, czasem trzy, z jednym w środku drogi). Klamka lekko zbliżyła się do środka roweru (choć nie przyniosło to żadnych powikłań), a przez kolejne pół godziny, bolały mnie i piekły dwa palce. Od Krokowej kilka podjazdów, dzięki którym można było rzucić oko na resztę grupy, która zdążyła się na powrót skonsolidować i mnie wyprzedzić. W Sobieńczycach udało mi się jeszcze rzutem na taśmę (i zbyt wysokim tętnem, tak jak przy pierwszej grupie) wrócić do środka i jechać za kimś, kto nie zdążył zdjąć kurtki, a było już ciepło i od słońca, i od wysiłku.

Naszły mnie myśli, że dzięki masie uda mi się dogonić reszta na zjeździe, ale na jednym z zakrętów zniosło mnie na lewy pas i dalsze próby były bez sensu. Wypadliśmy do Kartoszyna. Czołówka zdążyła już trochę odjechać, ale po zjeździe tętno wróciło do normy, udało się odzyskać spokój i nabrać sił by bez problemów wyprzedzić większość na niewielkim podjeździe przed skrętem koło jeziora. Nawierzchnia była tam co najmniej słaba. Do Czymanowa jazda za Wikim i kimś jeszcze, lecz oto zaczął się mozolny podjazd do górnego zbiornika Elektrowni Żarnowiec. Oczywiście ja najwolniej i wnet cała grupa druga zniknęła mi z oczu. Poza Turystą, który jechał w sporej odległości przede mną, ale wyraźnie wolniej niż reszta, oraz Wąskim, który miał za nisko siodełko. Udało mi się zrównać z nim na końcowym etapie jazdy przez las, a z Turystą (na moment) przy rondzie. Tam rozpoczęła się samotna walka z wiatrem.


11:37. Kłanino. Ścieżka rowerowa Swarzewo-Krokowa w biegu dawnej linii kolejowej. Widok ku NW


12:25. Gniewino. Pierwszy punkt kontrolny. Z lewej zbiornik "Oko Kaszubskie"

Za Rybnem udało się zrównać z Wąskim i Turystą oraz raz jeszcze wrzucić ręcznie trzeci bieg. Za skrętem we wsi Zamostne ponownie zrzut, bo droga była kiepska, a poza tym pojawiło się dziwne drapanie na udzie. Przed lasem na granicy gmin, zatrzymaliśmy się na postój, gdzie szybko nastąpiło uzupełnienie wody w bidonach i zerkniecie na pancerz przedniej przerzutki przy siodełku. Popękał i nic dziwnego, że nie można było normalnie zmieniać biegów. Westchnąwszy w duchu i szybko udało się znaleźć odpowiedni kamień, który odtąd przejechał ze mną resztę trasy. Można było już tylko jechać na środkowym blacie (albo innych, ale wymagałoby to albo wiele wysiłku na nieodpowiednim dla nich terenie, albo częstego zmieniania kamieni - bez sensu). Podczas pisania sms do relacji online, Turysta, Wąski oraz kolejny, który dogonił nas podczas przerwy, zdążyli odjechać na kilkaset metrów. Dogonić ich udało się dopiero w Kębłowie. Jeden został tam pod sklepem, a pozostała dwójka odchodziła mi na kolejnych podjazdach, aż zniknęli mi z oczu za Luzinem (chyba zdążyliśmy wyrobić się tuż po przejeździe pociągu).

Na podjeździe w środku lasu przed Wyszecinem wyprzedzili mnie Hipki. Jechało mi się dość ciężko, ale sama ich obecność trochę dodała mi sił. Nie na długo. Potem ktoś jeszcze mnie wyprzedził. Skręt na SW. Jazda tam trochę mnie wyczerpywała. Przerwa na przystanku przy zjeździe na Lewinko. Uzupełnienie wody, przegląd mapy i dosłownie z pół minuty leżenia na ławce. Niby krótko, a nogi bardzo wypoczęły i znów dało radę jechać powyżej 25km/h (ponad 30 już raczej nie dawało rady). Akurat pojawiło się dwóch rowerzystów (w sporej odległości miedzy sobą). Ja zaraz za pierwszym. Odjechał mi przed Strzepczem, ale źle pojechał na łuku (przez mostek) i wnet musiał się cofać. Za daleko był, by móc go ostrzec, a swoim manewrem zasiał wątpliwość, czy faktycznie to ten skręt. Drugi rowerzysta rozwiał moje obawy.

Krajobrazy były malownicze, ale podjazdy wysysały siły jak szalone. Wyprzedziło mnie kilka osób. W lesie za Mirachowem dogonił mnie Piórkowski (zrazu nie udało mi się rozpoznać w nim maratończyka, z powodu zmęczenia podjazdem, ale szybko udało mi się dojść do właściwych wniosków). Chwile pogadaliśmy (on też z mazowieckiej (choć zachodniej) krainy równin i dolinek rzecznych). Przejechaliśmy około 8km, dopóki nie trafiło mi się odpaść na jednym z kolejnych podjazdów. Potem widać go przy sklepie w Borzestowie, wraz z innym zawodnikiem, a potem na skrętach Borucinie (tam również podjazd zostawił mnie z tyłu). Tempo odrobinę mi spadło podczas jazdy ku Stężycy. Tam znów wzrosło, mając nadzieję na znalezienie czynnego jeszcze sklepu rowerowego w Kościerzynie (chociaż dochodziła już 16 i nie było sensu).

W lesie dogonili mnie Wilk z Kotem. Przejechaliśmy wspólnie do miasta, choć w Skórzewie Wilk zjechał na stację po wodę, ale dogonił nas koło kościoła, gdzie to z kolei o sklep rowerowy zagadnięta została przez mnie tamtejsza tubylka , a Kot była zainteresowana jakimś lokalem gastronomicznym, bo przymierała głodem. Tubylka niewiele mogła pomóc. Tu nastąpiło moje odłączenie się w celu poszukiwania sklepu rowerowego, bo każda chwila zdawała się być cenna. No, właściwie byłaby, gdyby zdarzyło się to trzy godziny wcześniej, bo jedyny rowerowy jaki udało się znaleźć, był w sobotę otwarty do 13. Nastąpiło pogodzenie się z sytuacją, mając świadomość dalszej jazdę na jednym blacie przez cały następny dzień, mając nadzieję na ewentualną naprawę w poniedziałek. Zjazd na rynek, bo choć nie było we mnie odczuwalnie wielkiego i wyraźnego głodu, to na pewno lepiej było zjeść ciepły posiłek przed jazdą w nocy. Potem mogło być różnie. Ponadto Księgowy również zamierzał się tu stołować, więc lepiej było na niego zaczekać i odpocząć przy okazji, niż samotnie gnać etapem wieczorno-nocnym.


15:56. DK 214. Z Wilkiem i Kotem przez Skorzewo

Lokal był odwiedzany przez sporą liczbę klientów, a wśród nich również ~5 naszych. Przybyli pół godziny wcześniej i właśnie kończyli obiadować. Zamówienie: kotlet z kurczaka zapiekany z boczkiem, serem i ziołami (pycha), na dużej liczbie frytek (raczej słabe, ale przynajmniej dużo) z surówką (niby grecka). Czas oczekiwania ~30 minut. Przy okazji spacer do sklepu po 3 butelki wody, z czego jedna prawie w całości znalazła się w bidonach. Do tego jeszcze wycentrowanie koła (kupione tuż przed maratonem, wiec nie zdążyło się przystosować i poluzowały się trzy szprychy. Udało się z nimi rozprawić i dociągnąć wszystkie). Grupka ruszyła, ja na miejscy jeszcze przez kilkanaście minut, nim zjawił się Księgowy. Był szybciej, niż mi się wydawało. Chciał zajrzeć do poleconego mu wcześniej baru, ale ten był już zamknięty od 16. Zjadł tam gdzie reszta. W tym czasie zdarzyło mi się zamienić kilka słów z przypadkiem spotkanym, kimś rowerowym, trochę gadając o tym maratonie, trochę o innych.


17:09. Kościerzyna. Start z Księgowym

Kościerzynę opuściliśmy przed 18. Tuż za nią trwała budowa obwodnicy, ale pokonaliśmy ją bez problemów. Potem sporo postojów, głownie w celu dobierania ubrań, wymianę baterii. Dały się odczuwać pierwsze problemy w łydce, a modyfikując siłę nacisku, by cierpiała mniej, pojawiły się jeszcze uszkodzenia na lewym achillesie. Od Agnieszki wiedzieliśmy, że za nami jedzie jeszcze jedna osoba (Norbert z RowerowyLublin, który też się wycofał jeszcze przed PK4). Mieliśmy nadzieję że nas dogoni, ale w sumie jechał sam i to pogłębiało różnicę czasu.

Przed 19 przejechaliśmy przez Wdzydze. Za Olpuchem była już noc. W Wielu zmiana kierunku jazdy. Odtąd dręczył nas wiatr. Aby było raźniej znosić tę trudność, w Karsinie dogoniliśmy Darkab. Do Czerska było nieco ponad 10km, ale wydawało się, że zrobiliśmy więcej. Tam zatrzymaliśmy się przy stacji i dokonaliśmy szybkich zakupów, na kilka minut przed zamknięciem sklepu o 19. Z ulgą przyszło mi siedzenie, leżenie, dając odpocząć nogom. Miasto opuściliśmy, żegnani rozentuzjazmowanymi okrzykami trójki ludzi, których żarty ledwie osiągały poziom arbuza.

60 km do Świecia było już sporym wysiłkiem. Na szczęście jechało bardzo mało aut, a księżyc był tak jasny, że wyłączaliśmy lampki (ja szczególnie często). Część nawierzchni była okropna, część wspaniała. Oczywiście, większość krajobrazu stanowiły lasy, a gdzieniegdzie poruszaliśmy się przez wsie, dość głośno rozmawiając na najróżniejsze tematy. Szczególnie utkwił mi temat, dotyczący przypadkowych spotkań, które potem okazują się spotkaniami ze znajomym znajomego, ale z tego samego regionu itp. Na podjeździe za Tleniem każdy jechał swoim tempem i znacznie się rozdzieliliśmy, choć nie na długo. W Wałkowiskach przerwa na przystanku przed północą. Księgowy chciał zjeść kiełbasę nieco wcześniej, nim to miejsce znaleźliśmy i został z tyłu przez kilka minut naszego odpoczynku. Prawa noga prawie się powłóczyła, podczas wychodzenia na drogę, wypatrując jego światła.

Przed Laskowicami przejazd koło śmierdzącego zakładu. Przed pierwszą zjazd-przejazd przez Świecie. Na dole zatrzymaliśmy się na zamkniętej stacji. W rozchełstanej koszuli na krótki rękaw był tam też działkowicz, który krótką, acz zabawną rozmowę przeprowadził z nami. Urazy dawały znać już wyraźnie i odpoczynek niewiele, jeśli w ogóle, pomagał. Do tego odezwały się kolana, ale nie na tyle mocno, jak to dawniej bywało. Ruszając, było mi już sporo zimno, ale szybko udało się wrócić do w miarę komfortowej temperatury. Jeszcze przejazd przez Wisłę, stromy podjazd w Chełmnie, zostając na nim mocno z tyłu, a wnet dostrzegliśmy stację otwartą po stronie lewej, gdzie mogliśmy się ogrzać.

Siedzieliśmy tam gdzieś do drugiej. Długie zastanawianie, zwlekanie aż udało mi się podjąć decyzję o rezygnacji. Myśli nachodziły wcześniej, ale były odwlekane, aby przesunąć ją na Płock, skąd byłby już rzut kamieniem do domu. W Świeciu myśl o dojeździe choćby tam, została porzucona. Nie było ze mną jeszcze tak źle. Zmuszając się do poważniejszej kontuzji można by dojechać do Łowicza, może nawet pod Świętokrzyskie. No, ale mam już trochę doświadczeń w tej materii, więc woląc uniknąć tego, co się stało w 2009 r. Gdyby jeszcze to było tylko ostanie 200-300 km przed metą, to pewnie warto by było zaryzykować. Zapadła decyzja - jechać na Toruń i przy okazji zaliczyć dwie gminy, ewentualnie skorzystać z pociągu, gdyby kontuzja jakoś poważnie się rozwinęła. Chłopaki ruszyli wcześniej. Mi pozostało założyć słuchawki i jechać już samotnie, tej nocy docierając w okolice Chełmży. Tam oczom mym ukazała się słoma, wiec wzorem pierwszego wspólnego "maratonu" do Krakowa, przyszło mi się nieco w niej zagrzebać i w skulonej pozycji przespać do ósmej.

Zaliczone gminy

- Papowo Biskupie

Pokaż trasę GPS
Pobudka przyszła trochę później, niż mi się chciało, ale i tak trzeba odespać. Szutrówką wyjazd w Duńkowicach. Skręt w lewo, za rzeką w prawo. W Laszkach rozpoczęcie roku szkolnego, dzieci właśnie szły na teren szkoły w odświętnych ciuchach. W Miękiszu Starym zerknięcie do ruin cerkwi. Trasa przyjemna, asfalt dość nowy. Raczej przyjemnie dojechało się do Wielkich Oczu, gdzie w sklepie była duża kolejka, przez co wpierw przyszło mi odpoczywać na zewnątrz, póki się nie uluźniło. Były to drugie zakupy (pierwsze w Jarosławiu, gdzie zakupami było picie i lód). Tu również uzupełnić trzeba było zapas wody (przypadkiem - wodę smakową, które od dawna mi nie smakują), kolejny lód, cztery bułki i paczka czipsów (te skończyły się dopiero pod koniec kolejnego dnia). Ogólnie nie było wielkiego apetytu, 6 kanapek zabranych z domu, schodziło powoli, paczka sera, się nie skończyła, a zaczęła znikać dopiero przy okazji tych zakupów, no i jedna czekolada, spożyta ostatniej nocy. Woda schodziła też dość oszczędnie, małymi łykami.


09:19. Rzeka Szkło w Łazach.


09:44. Wietlin Trzeci. Widok na Laszki ku NE


10:05. Wola Laszkowska. Pierwszy budynek od zachodu, leżący po południowej stronie drogi. Jeden z wielu opuszczonych domów w tym rejonie


10:21. Miękisz Stary. Opuszczona cerkiew pw. Opieki Matki Bożej z XIX w.

O ile do Wielkich Oczu jechało się przyjemnie, o tyle na północ już nie tak bardzo. Droga miejscami była połatana, często spękana. Po prostu stara. Na szczęście było to do przełknięcia, bo zdarzały się dużo gorsze odcinki. We wsi Łukawiec stał na środku drogi pojazd techniczny, roboczy. Z naprzeciwka inne auto. Rower był znacznie rozpędzony, nie dałoby rady ominąć go na czas i z piskiem hamowania, prędkość spadła do zera, by od nowa nabrać prędkości. Wnet pojawił się w Lubaczów, gdzie z wolna nastąpiło obejrzenie rynku i kilku uliczek. Pobliskie Oleszyce mijane nawet nie wiem kiedy. Skręt w gminną drogę i redukcja tempa. Przerwa w Starym Dzikowie, gdzie zagadało mnie kilka osób, głownie na tematy rowerowe.


11:19. Wielkie Oczy. Wjazd od zachodu


11:59. Wielkie Oczy. Cerkiew Mikołaja Cudotwórcy z XXw. Kolejna opuszczona, ale w trakcie remontu


12:00. Wielkie Oczy. Północny kraniec Cerkiewnej. Tu nawet faraon musi pracować jako bramkarz przed sklepem


13:16. Lubaczów. Stawy w dawnym korycie Sołotwy i budynek przedwojennego młyna wodnego. Widok ku W


13:20. Lubaczów. Płk Dąbka między Polną i Zbożową. Widok ku W


15:13. Stary Dzików. Cerkiew Dymitra z XX w.

Okolica przypominała mi Mazowsze. Część terenów jak z okolic Płocka, część jak z Siedlec. Z Woli Obszańskiej na północ. Słońce grzało mocno. Rower aż parzył, gdy się go chwyciło po przerwie na przystanku. Fragment nowego asfaltu od Woli Obszańskiej wyglądał nieźle, ale była to ułuda, bo chwilę potem była łatanka na całego. Zjazd do Łukowej. Widok ze zjazdu ku Roztoczu był niezły. Wpierw był zamysł, by udać się do Aleksandrowa, ale na razie mi się odechciało. Skusiło mnie skrócenie trasy, przyspieszenie powrotu i nie ryzykowanie kolejnego zerwania łańcucha. Powrót inną trasą. We wsi skręt w prawo, aż asfalt się urwał, przechodząc w polną drogę. Tak jak do tej pory szło nieźle, od tego momentu zaczęło się moje umęczenia. Nie, żeby przypominało wysiłek z BBT. Po prostu wcześniej tego dnia nie było problemów, nawet na łatance.


16:12. DW 849. Wola Obszańska. Fragment nowego, a dalej już stary asfalt. Widok ku N

Dróżka prowadziła między polami tytoniu. Koło kapliczki skręcała na zachód, tworzyła nadzieję, że wnet odbije ku wsi. W jednym miejscu ukazała się dróżka wygnieciona ciągnikiem, lecz kończyła się kanałkiem. Nawrót. Potem był rozjazd, ale przezornie kurs na wprost, choć można było w lewo. Bywa. Pomyłka wyszła na jaw już na asfalcie, gdy widać było ścieżkę odchodzącą w lewo. Błąd przynajmniej nie był wielki. W Dorbozach do Obszy, gdzie zagadnęła mnie starszą kobitka - o cenę roweru, jakiej marki itp. Planowała zakup nowszego. Co można było powiedzieć, to się dowiedziała - niewiele, bo się na tym nie znam. Była miłośniczką św. Faustyny i kupowania polskich produktów.


16:45. Babice. Platforma do zbierania tytoniu w polu na N od głównej osi wsi

Do Zamchu przejazd przez wsie, zamiast wojewódzką. Stamtąd znów głównymi trasami, tym razem do Cieszanowa. Przy rynku sklep, gdzie była długa kolejka. Przeczekana przez mnie na zewnątrz, obserwując jak młoda matka droczyła się z zasypiającym kilkuletnim synkiem, przez co oberwała od niego z liścia. Zakupy tym razem przybrały formę picia, loda, bagietki (połowę trzeba było zjeść na miejscu, by reszta się zmieściła w sakwie) i cebularza. Przy okazji na grzbiet powędrowały ciuchy się na noc. Stamtąd trasa przez Chotylub. Przy tamtejszym kościele, w świetle latarni widoczne było, jak od rzeki wiatr przysuwał mgłę w moją stronę. Nie było to przyjemne, tym bardziej, gdy wjeżdżało się w chłodniejsze obniżenie na drewnianym moście za wsią.


18:28. Stary Lubliniec. Cerkiew Przemienienia Pańskiego z międzywojnia. Widok ku E

Jechało mi się długo, ale to głównie efekt psychiczny, zwykłej jazdy w nocy. Obserwowanie gwieździstego nieba, pracę lampki, spokój na drodze - minęły mnie może 2-3 auta. Trochę podjazdów i zjazdów w lesie. Przez muzykę zaczęły do mnie docierać inne dźwięki. Wyłączone mp3 - do uszu dotarła swoista kakofonia nakładających się dźwięków, jakby znaleźć się pomiędzy kilkoma koncertami, nie wiedząc którego słuchać. Las się skończył. Wjazd do Horyńca-Zdrój. Nie przyszło mi do głowy spodziewać się tylu ludzi, tylu dźwięków na "krańcu świata". Drugi człon nazwy niczego mi uprzednio nie podpowiedział. Pierwsze było ognisko po prawej, gdzie ludzie śpiewali tak bardziej z siebie dla siebie. Niżej było discopolo, ale też tak jakby odtwórcze, stali na placu, dwa głośniki na słupkach i małe efekty wizualne. Osób na obu było może po kilkadziesiąt. Dalej ośrodek rehabilitacyjny rolników, tory kolejowe, plac pełen świateł. W sumie jeszcze ze 3-4 wesela, z czego muzyka jednego dochodziła aż do ulicy Polnej, gdzie gwiazda która lśni...


21:12. Horyniec-Zdrój. Ul. Sanatoryjna

Znów droga się ciągnęła, długa droga przez las. Teren był zróżnicowany, a zjazdy ciągnęły się hen, hen... Utrzymywała się obawa przed sarnami, bo gdzieś jedna z nich się ukazała tej czy innej nocy wyjazdu. Z ulga powitać można było światła Werchratej. przerwa na przystanku, coś na ząb i zmiana plan jazdy. Miała być jazda na Susiec, ale okazało się, że z powodzeniem można skręcić na Hrebenne, a potem już się nie cofać. Trasa ta przed paroma laty jeszcze nie istniała, więc dobrze było skorzystać. Potem wyjazd na DK 17. Z niej skręt w DW 865 i kolejne ciekawe miejsce, jakim jest Narol. Rynek oświetlony. Tylko boczne dróżki jakieś dziwne. Wnet wycofanie i jazda Partyzantów.


23:11. Hrebenne. Przejście graniczne. Widok ku E


01:55. Narol. Rynek. W centrum UMiG

Z wolna prowadziła w górę, wyprowadziła na główną, a potem był zjazdu przez wieś Paary. Za wsią stary i wysoki las. Drzewa pięły się niczym w katedrze, sklepione gwiazdami. Mimo nocy, było widać ich ogrom. Aż żal, że tak mało takich drzew. Głos sowy niósł się w przestrzeni. Susiec z pętlą przez centrum. W czasie przerwy, dookoła mnie skakał i krążył lis. Miał chętkę dorwać się do zawartości sakwy, choć nie było tam czegoś, co by było dla niego szczególnie kuszące. Kurs do Tomaszowa Lubelskiego. Tu mnie złapał kryzys. Jazda taka, że tyle o ile, nawet nie wiem, jak i kiedy minął ten umęczony odcinek, bo senność nachodziła mnie taka, że raz o mało nie wyrzuciła mnie do rowu, co mnie na chwilę otrzeźwiło. Potem jednak przyszło mi na moment zjechać, nie do rowu jednak, ale w piasek pobocza. Było to tuż przed miastem. Ulga, że to już.


05:36. Tomaszów Lubelski. Przedwojenny budynek Państwowej Szkoły muzycznej i Cerkiew Mikołaja z XIX w.

Uliczkami na oślep, byle do centrum, ale nie wiedząc gdzie i jak, myląc drogę, która wprowadziła mnie do miasta, z główniejszą, prowadzącą z Józefowa, co też namąciło mi w głowie. W każdym razie, od rynku problemu nie było, poza wiadomą sennością. Z wolna jazda do Jarczowa, dalej Wierszczyca i Wola Gródecka... Tak miało być, ale wypadł skręt do Gródka. Miała to być jazda przez wieś, z niej pojechać prosto do góry i skręcić do lasu, na drogę przezeń prowadzącą. Tak być miało...


08:12. Droga z Wierszczycy do Gródka Kolonii. Mnóstwo wiatraków. Widok ku E


08:16. Rzeźba niezwykle urozmaicona. Na horyzoncie las Bukowiec, porastający wzgórza ciągnące się ponad Wolą Gródecką. Widok ku N

Przynajmniej im cieplej i mniej nadmiarowych ubrań na grzbiecie, tym lepiej i senność tak się nie dawała we znaki. Wyjazd na główną, gdzie intuicja mi podpowiadała, że coś jest nie tak. Mimo to, na mapie las dochodził do tej drogi, a i mi się udało spostrzec drogę do niego prowadzącą. Złudzenie, że doprowadzi mnie do drogi planowanej. Trudny podjazd po płytach betonowych z oczkami, ale się udało. Na zakręcie skręt w lewo - taki miało być, ale to nie to rozwidlenie. Wraz z przerwami, bo upał, bo krzaki, bo zastanawianie, bo niepotrzebna przerwa w lesie, przejście ~1,5 km zajęło mi ~2,5h. Powalające tempo. Jeszcze trochę pokrzyw zdecydowało, by mnie pogłaskać, a gałęzie nukać. Witaj przygodo, gdy jedziesz z bagażem, dużymi sakwami, robi się niepotrzebne przerwy, a spieszy się na pociąg. Nie było ze mną mapy innej, niż atlas polski, więc nic mi by nie pomógł w tym przypadku.

08:53. Wola Gródecka. W lesie Bukowiec. Górna zachodnia część lasu

Udało się wyjść na pole. Koło ambony znalazła się dróżkę polna. Potem lepszą gruntówką zjazd ku zachodowi. Prawie wjazd do Typina, ale pojawiła się lepsza szutrówka ku północy. Naszła myśl - pewnie to ta właściwa, bo na co tu liczyć lepszego mogę. Zjazd tragiczną płytobetonówką do domów po drugiej stronie wzniesienia. Przejazd na wschód, licząc na dojazd do planowanej wcześniej trasy, ale naszło zwątpienie i przyszło mi zawrócić. Wzdłuż podmokłego terenu jechało się ku zachodowi. Droga dość głęboko werżnięta w teren, a ona sama jeszcze porżnięta miejscami przez wody opadowe. Czasem fajnie tak popatrzeć na hydrologiczne procesy kształtowania terenu, ale może nie podczas długiego, męczącego wyjazdu, jak owego dnia. Jazda na granicy cierpliwości, z własnej przyczyny (patrząc z poziomu komputera, trasy czasem wydają się prostsze niż w rzeczywistości). Wprost nie można było uwierzyć uwierzyć, gdy wreszcie pojawił się asfalt. Była to wieś Pawłówka, a gorszego odcinka terenowego do tej pory nie chyba nie zdarzyło mi się pokonać.


11:39. Typin. Za lasem Bukowiec (po prawej). W tle las Sojnica. Widok ku N


11:39. Typin. Las Sojnica. Tam wg planu miała wieść moja trasa. Na horyzoncie, po lewej widoczny las Wożuczyński (10 km)


11:41. Typin. Jakieś prace budowlane pod lasem


12:01. Płyty betonowe prowadzące do Paramy w dolinie Siklawy ku NE


12:17. Erozja dróg gruntowych między Paramą i resztą Typina. Widok ku SW

Nie było siły na podjazdach. Zjazd do Józefówki, zahaczając o zachodni fragment Rachania. Z wolna toczenie do Tarnawatki. Jeszcze wolniej na podjeździe, gdzie zamienił ze mną kilka słów ktoś, kto tam złapał kapcia i kończył naprawę. W cieniu trochę wzrosło tempo, a za lasem była już wieś i zjazd. Drobne zakupy w wiosce, a potem długa powolna jazda do Krasnobrodu. Powolna, ale nie tak jak zwykle, bo jednak gnało mnie na pociąg. Gdy wyjechało się na DW 849, tempo wzrosło, tak jak i chęć powrotu. Podjazd do Adamowa trudny, ale potem głównie zjazdy, gdzie osiągnięta została najwyższą prędkość wyjazdu. Na bardziej równinnym odcinku, od Lipska, z kolei była to chyba jazda z najwyższą kadencją w życiu. W Zamościu oszukali mnie ścieżką rowerową, która była nią chyba tylko w planach. Tak nierównej to dawno nie zdarzało mi się widzieć. Potem siebie o mało by mi przyszło się oszukać. Tuż za kanałkiem skręt w lewo, choć o mały włos pognałoby mnie dalej prosto. Na nic trud i wysiłek - zabrakło 20 minut. Lepsze to, niż gdyby zabrakło pięciu. Albo widzieć odjeżdżający skład...


12:41. Zjazd do Józefówki (reprezentowanej przez linią drzew w środku zdjęcia). W tle Rachania i ponad nimi Michałów-Kolonia. Na horyzoncie lasy rosnące w pobliżu wsi Soból, a na S od wsi Przewale, a nieco na prawo od centrum widoczna wieża BTS przy DW850 (ok, 0,7 km ku SSW od skrzyżowania DW850 z drogą do wsi Soból). Widok ku NE


15:13. Krasnobród. Okolice rynku


16:30. DW 849. U celu, lecz za późno na pociąg (z mojej winy - gdyby nie długa leśna przerwa, byłoby się może nawet ok. 1 godzinę przed przyjazdem pociągu).

Zaliczone gminy

- Laszki
- Wielkie Oczy
- Lubaczów (W+M)
- Oleszyce
- Stary Dzików
- Obsza
- Łukowa
- Cieszanów
- Horyniec-Zdrój
- Lubycza Królewska
- Bełżec
- Narol
- Susiec
- Tomaszów Lubelski (W+M)
- Jarczów
- Rachanie
- Tarnawatka
- Adamów

Pokaż trasę GPS
Nocleg opuszczony przed 9. Udało się dobrze wyspać, choć było zimno, jak na całej wyprawie. Udało się zregenerować po maratonie, podjazdach górskich i wyżynnych. Pogoda też była niezła, bo wiatr na NE i słonecznie, poza drobnym deszczem w plecy i silnym bocznym wiatrem około 15. O tej to porze całe niebo spochmurniało i było bardzo nieciekawie.


08:49. Wspaniały poranek na S od Leśnicy. Widok ku SE


09:09. Granica między Leśnicą i Krasową. Klasztor na Górze Św. Anny (~5 km). Widok ku N


09:14. Granica między Leśnicą i Krasową. Arcellor Mittal w Zdzieszowicach. Widok ku W

Kurs do Leśnicy, po czym cofnięcie do Januszkowic, z kilkoma przerwami. Z DW 423 w pewnym miejscu odchodziła pod górkę ścieżka rowerowa, ale po nauczce z kędzierzyńskiego przykładu, zabrakło zaufania jej. Nie było informacji gdzie prowadzi, a utknąć w polach nie było ochoty. Docierając do Krępnej nie widać było ani jej, ani innej ścieżki, która mogła by za nią uchodzić. Około 10:30 wjazd do Krapkowic i przerwę na słodkie śniadanie w cukierni przy Prudnickiej. Chwila się wahania, czy jechać pod wiatr do Korfantowa, czy wpierw na północ. Ostatecznie padło na wariant drugi, przewidując, że w trasę powrotną z Korfantowa lepiej poprowadzić równoleżnikowo, by łatwiej wykorzystać wiatr.

W związku z opadami, niższymi temperaturami, ogólnym zmęczeniem wyprawą i zasadniczym wykonaniem praktycznie całego planu podróży (w kilku miejscach skrót: Cieszyn i Zebrzydowice przed maratonem, zamiast po nim; przecięcie Czerwionki-Leszczyny, zamiast objazdu po wszystkich dzielnicach/sołectwach; Krzanowice tylko jako teren gminy zamiast jej centrum; Z Branic na Głogówek, zamiast na Prudnik przez Czechy, przez co pętla przez Korfantów wypadła na ten dzień, lub na przyszłość) zamiast do Kluczborka, gdzie padła decyzję o powrocie koło Łodzi lub kontynuacji w stronę Wrocławia, wpadła opcja dojazdu do Opola lub Częstochowy, jako miejsca, gdzie trzeba było łapać pociąg. Zastanawiało mnie, czy atakować Korfantów, czy zostawić go na przyszłość, ale po obudzeniu po 8, padł wniosek, że na ostatni pociąg z Częstochowy tego dnia nie zdążę, więc mam dodatkowy czas, który mogę wykorzystać na dodatkową ~75km pętlę.


11:34. Dąbrówka Górna - Wybłyszczów. Choć na mapie była w tym miejscu oznaczona wojewódzka wzdłuż autostrady, to i tak dobrze się jechało. Widok ku NW

Po DK 45 jazda grubo ponad 30km/h często korzystając z dolnych chwytów, które do tej pory były używane głownie na zjazdach, by redukować opór powietrza i siłą rozpędu pokonywać 1/3-2/3 części podjazdów. W Dąbrówce Górniczej skręt w lewo i przejazd drogą przez las. Wiatr mnie tam nie wspomagała, a pomimo drzew nawet częściowo przeszkadzał. Wyjazd w Wybłyszczowie, skąd już tylko krok był do Próchnika. Krótka przerwa nawigacyjna pod UG, z której jasno wynikało, że dojazd do Tułowic jest w zasadzie jeden i do tego niepewny. Jazda DW 429 bardzo mi się dłużyła, aż doprowadziła do Komprachcic. Tam skręt w lewom, a jak się okazało, krótsza trasa istniała i była stosunkowo świeża, tylko wiatr bardzo wszystko utrudniał. Nim wjechało się w lesie, zdarzyło mi się minąć 4 rowerzystów w bocznej dróżce, odpoczywających, na kogoś czekających, lub zastanawiających się nad dalsza trasą. W każdym razie, po machnięciu w ich stronę, już nie zdarzyło mi się ich więcej spotkać.


13:00. Szydłów. Cegielnia przy torach kolejowych

Podjazdy były niewielkie, ale koło Szydłowa jakoś szczególnie odczuwalne. Na szczęście trasa była tego dnia dość płaska, bo na tych wzniesieniach, które mimo to były napotykane, prędkość gwałtownie malała, jakby w tym roku dopiero przejechał 100km, zamiast 1000km. W Tułowicach moja uwagę przykuło technikum leśne, zlokalizowane przy i w tamtejszym pałacu, w bardzo dobrym stanie i o ciekawym wyglądzie. Mijając je, między budynkami widać było kręcących się uczniów w mundurach, zapewne w czasie przerwy. Po DW 405 jazd z wysiłkiem, pod wiatr i nie zwracając zbytniej uwagi na okolicę. Dopadło mnie znużenie. Podobnie było na DW 407 za Korfantowem, ale było to wynikiem wiatru bocznego i wspomnianych opadów deszczu. W terenie rozglądanie raczej po to, by dosięgnąć wzrokiem jakiś sklep. Ten udało się nawiedzić w Pogórzu. Uzupełnienie płynów i w dalszą trasę. Deszcz, choć mały, skończył się, a wiatr pomagał trochę bardziej, gdy trasa wiodła jeszcze bardziej na wschód.


13:11. Skarbiszowice. W tle komin ruin cegielni


14:08. DW 405. Jeszcze kilka kilometrów pod wiatr ku SSW

W Chrzelicach zwróciły moją uwagę na ruiny zamku, otoczonego fosą, wokół którego biegła szosa. Niestety, nie było czasu, ani chęci, by akurat tego dnia zaglądać tam, czy do innych zabytków. To akurat wolę w duecie lub większej grupie. Za wsią znów wróciło mi śpiewanie, które porywał wiatr. Spokojnymi drogami przez Racławiczki wyjazd w Strzeliczkach na DW 409. Przed Dobrą kolejny ciekawy pałacyk. W Steblowie zmęczenie jazdą i zjazd na ścieżkę, która akurat się pojawiła. Dalej na Rynek w Krapkowicach, który opuszczony został Rybacką. Ponowny wjazd na chodniki i ścieżki, by tak wyjechać z miasteczka. W Gogolinie skręt w Ligonia. Za wysypiskiem w prawo, znów z wiatrem, znów z pieśnią.


15:19. Chrzelice. Zabudowania na południe od ruin zamku


15:33. Chrzelice - Racławiczki. Ostatni rzut oka na góry. Tu widoczne Opawskie (~26 km) ku SW


16:12. Dobra. Pałac rodu von Seherr-Thoss z XVIII w.


16:35. Rynek w Krapkowicach widziane z Sądowej ku NE


16:38. Krapkowice. Most DW 409. Po prawej ujście Osobłogi. Widok na Odrę ku SE


16:56. DW 409. W Gogolinie, co z piosenki słynie. Po zachodniej stronie torów. Widok ku SE

Wedle mapy, przez Kamionek i Kamień Śląski trzeba się było dostać do Tarnowa Opolskiego. Przez pierwszą wieś, droga wróciła mnie na główny asfalt, bez podawania informacji o skręcie na kolejną wieś (droga wiodła albo przez, albo wzdłuż lotniska). W drugiej miejscowości również przejazd przez jej centrum, a wyjazd ulicą Ligonia, zmierzającą do lasu po ścieżce turystycznej. Obie wsie był bardzo zadbane, zrewitalizowane i takie że "łał". W lesie skręt w prawo, potem w lewo i wyjazd na terenie kamieniołomu wapieni. Przy bramie minął mnie kierowca ciężarówki, z którym na migi porozumieliśmy się, że dalej drogi nie ma i mam się cofnąć. Powrót na szlak - droga była trochę zabłocona po opadach, jakie przetaczały się gąsienicowym, frontem pełznącym ku NE, który mnie ledwie skropił, a tereny bardziej wschodnie już trochę zlał. I mnie by to spotkało, gdyby nie pętla przez Korfantów.


17:22. Kamionek. Głaz powitalny. Widok ku NE


17:25. Kamionek. Szkolna. Efekty rewitalizacji. Widok ku E


17:35. Wiosna w Kamieniu Śląskim. Parkowa. Widok ku E

Polną drogą, a wcześniej zakładową, pokrytą żółtobiałym błotem, przejazd do Skalnej w Tarnowie Opolskim. Trochę jazdy po płytach, a tuż za torami do sklepu po wodę i jakiś posiłek (wcześniej tego dnia skończyły się wszystkie zapasy pokarmu, jakie wiezione były nawet od domu (paczka rodzynek)), co było trafną decyzją. Było już po 18. Skręt w Nakielską, układając trasę w głowie i przez telefon, zmodyfikowaną o dwie gminy na północ od Dobrodzienia. Szacując, że powinno dać radę dosięgnąć je w czasie dzisiejszej podróży, równocześnie oszczędzając sobie zbaczania z trasy na przyszłej wyprawie. W Nakle wyjazd na DK 94. Zwiększyły się obroty, do czasu aż skończyła mi się bateria w mp3. W Suchej zjazd na przystanek, wymiana jej i pora na lekką kolację. Około 19:20 wjazd do Strzelec Opolskich. Przejazd przez miasto potrwał 20 minut, a za nim wjazd na ścieżkę do Jemielnicy (przy lesie za Szczepankiem).


17:56. Południowa granica Tarnowa Opolskiego. NE Droga do kamieniołomu


17:58. Tarnów Opolski. Zakłady wapiennicze Lhoist Opolwap.


18:10. Tarnów Opolski. Dworcowa. Ostatnie zakupy. Widok ku W


19:33. Strzelce Opolskie. Ratusz z XIX w.

Zapadała noc, gdy rower skręcał w Szkolną. Przejazd do Łazisk. Na polach płożyła się delikatna mgła. Według lokalnych tablic z mapami, ze wsi tej prowadził szlak rowerowy wprost do Kolonowskich. Przez las i raczej nie asfaltowy. Gdyby przybyć godzinę wcześniej, zapewne by się tam wjechało, ale po dotarciu do wsi, ani nie było wiadomo, z której ulicy się zaczyna, ani czy nie stracę więcej czasu niż mi pozostało. Zamiast tego, przez Bokowe dojazd do Osieka (długa telefoniczna rozmowa o tym, dokąd prowadzą drogi na rozwidleniu i którą lepiej dotrzeć na miejsce). Można było pojechać przez wieś, przez Kadłub, skutkiem czego skręciło się w prawo, po czym długo, niemożebnie długo, jechało się po wijącej, wznoszącej i opadającej drodze przez las, gdzie mijało się raptem z jednym samochodem i przejeżdżało kilka mostków. Niemal cały czas wpatrując się w światło lampki, droga bowiem niedawno przechodziła drobny retusz, przez co pokryta była jeszcze śmierdzącym żużlem i smołą.


21:21.Kolonowskie od strony Staniszcza Wielkiego. Przerwa na dołożenie kolejnej warstwy ubrań

Z ulgą (i śpiewem) wyjechało się w Staniszczach Wielkich. Przy moście przerwa, by założyć na siebie koszulkę. Były już cztery warstwy ubrań i wreszcie było mi ciepło. Pod torami przejazd brukowaną Dzierżonia i dojazd do DW 463. Dłuższa komunikacja telefoniczna, dotycząc odmierzania kolejnych odcinków, przez pozostałe do odwiedzenia gminy bez pudła. Kilka kilometrów przez ciemny las. Skręt w prawo. Nadala las. Myślina. Fragment DK 46. Za torami skręt na północ. W Makowczycach skrót do Szemrowic. Droga pod górkę. Światełka po miejscu wypadku. Las. Zębowice...

Nawrót przy ul. Osiny. Las. Światełka. Szemrowice. Warłów. Dobrodzień. Długa droga do centrum, przerwa na posiłek i odmierzenie odległości przez telefon. Na przystanku we wschodniej części wsi, na mnie znalazły się pozostałe dwie koszulki, z czego jedna rowerowa, co znów nieco mnie ociepliło. Krajówką do Gosławic, a z nich ścieżką do skrętu na Ciasną. Kolejny odcinek przejechany nieco jak w transie. Na DK 11 krótka przerwa i ocena mapy. Długa prosta przez Lubliniec i potem w prawo. I tak było. Miasto przecięte bardzo szybko, choć w centrum jeszcze kręciło się trochę osób, a było koło 1 w nocy. Sam wjazd odrobinę kłopotliwy, bo sporo zakrętów na bezkolizyjnym skrzyżowaniu krajówek, będących obwodnicami Lublińca.

Skręt na Krupski Młyn. Stojąc, przykrywając się śpiworem, równocześnie opierając o rower, zastanawiało mnie, czy aby tę gminę da radę odwiedzić jadąc po prostu krajówką, albo wjeżdżając na 1km od niej. Telefoniczne informacje trochę potrwały, ale gmina nie ułatwiała sprawy, bo jej granica niemal pokrywała się z granicą miejscowości, skrytej głęboko w lesie. Nie pozostało mi nic innego, niż przekąsić prawie ostatni posiłek, a potem ruszyć przez owy Młyn. Nic innego się nie opłacało. Dodatkowo droga była pełna dziur, a lampka już trochę straciła na mocy. Nie było ochoty wymieniać baterii i co chwila wpadało się w jakąś dziurę. Na szczęście więcej, niż wspomniane wcześniej dwie szprychy (stracone od zbyt częstego stawania na pedały w trakcie podjazdów, za mocno obciążając przednie koło), już nie spotkał tragiczny koniec.

Do Krupskiego Młyna wjazd około 3. Czuć było nieco styranie, ale wciąż nie bez potrzeby snu śpiący i nadal pozostając z zapasem sił. Jadąc doń, rozważane było rozłożenie namiotu, ale myśl ta została odrzucona myśli, bo koniec wyjazdu był już zbyt blisko Częstochowy>pociągu>domu, wiec nie było warto. Zapowiadane były również opady, biorące się ze stacjonarnych komórek konwekcyjnych znad małopolskiego i podkarpackiego. ICM prognozował opady na godzinę 2 i około kolejną dobę. Istotnie. Po rozmowie telefonicznej, jadrąc dziurawą drogą, dało się odczuć trochę kropel, ale trudno było mi stwierdzić, czy to deszcz, czy woda z drzew, czy może woda nagle skraplała się kilka metrów nad głową. Dużo bardziej widoczne były wodne mokre osady, czy to na otoczeniu, czy na rowerze. Ani mi to nie przeszkadzało, ani nie było specjalnie zauważalne. Dało wszakże motywację do dalszej jazdy. Nawet jeśli drobne i przesunięte o godzinę w przód, wciąż mogły być zapowiedzią większej ulewy. Na szczęście nie były.


02:54. Krupski Młyn. Ok. 3 w nocy

Mijało się kilka wsi przedzielonych lasami i przy każdej łudząc się, że to już Tworóg. Tam skręt w DW 907 odkąd włączył mi się tryb autopilota. Śpiewać to już od dawna nie było sił. Wzrok rozpływał się na jaśniejszej plamie światła, a rower gonił ją jak przysłowiową marchewkę. Droga wiodła w górę. Z niewielkimi, zimnymi przerwami na zjazdy, to właściwie aż do rana. Autopilot, czy chyba raczej rodzaj autohipnozy (oczy otwarte, sztywno wpatrując się jakby "za" plamę światła, ciało porusza bez udziału świadomości, a każda próba przeniesienia wzroku gdzie indziej jest trudna, tak jak próba rozwarcia powiek przed wybudzeniem się z przyjemnego snu i powrotu do rzeczywistości), potrwał do Brusieka. Przerwa przed mostkiem, znów narzucając śpiwór i dokańczając ostatnią połowę drugiej z pizzarynek. Do tego reszta magnezu z tabletki, rozpuszczonej w wodzie, którą powędrowała do butelki po resztkach soku.

Przy każdej z kolejnych miejscowości odliczanie odległości do Częstochowy. Na pierwszy pociąg po 5 rano nie było szans, na drugi zbyt wcześnie. O ile nic się nie zdarzy niespodziewanego. Nie zdarzyło się. W Konopiskach wjazd na już przejechaną w poprzednim roku trasę. Tym razem jadąc w drugą stronę i mając wyraźny obraz tego, ile mi pozostało do centrum. Jakby w odpowiedzi, ciało zaczęło ograniczać straty energii i ograniczać sprawność. Zjazd na chodniki, którymi reszta trasy mijała mi praktycznie do końca. Z wojewódzkiej zjazd w Sabinowską i Piastowską. Za torami skręt do końca Gnaszyńskiej, po czym nawrót. Wzdłuż św. Barbary dojazd pod Jasna Górę, a pasażem Bareły przejazd na Aleję NMP. Trzymając się jej południowej strony, dojazd do wiaduktu nad torami, gdzie udało się zorientować, że Dworzec Główny znajduje się trochę bardziej na południe. Cofnięcie do Aleji Wolności, by wzdłuż niej dotrzeć na miejsce. Zakup bilet, chwila spacerowania po wnętrzu, lecz nie było ono ani wielkie, ani ciekawe. Ubrania przemokły od potu, więc by się rozgrzać, wypite został dwie kawy i czekolada z automatu, po czym przysnęło mi się na chłodnej ławce. Do tej pory licznik wykazał już ponad 300km.


07.08. Częstochowa. Kordeckiego. Ok. 7 przy Jasnej Górze. Widok ku N

Zaliczone gminy

- Zdzieszowice
- Gogolin
- Krapkowice
- Prószków
- Tułowice
- Korfantów
- Strzeleczki
- Tarnów Opolski
- Izbicko
- Strzelce Opolskie
- Jemielnica
- Zębowice
- Ciasna
- Krupski Młyn
- Tworóg
- Koszęcin

Pokaż trasę GPS
Pobudka ok. godziny 5. Po wyjściu ze śpiwora i długo jeszcze mi się leżało, odpoczywając przed dalszą jazdą. Nie ruszył mnie nawet ciągnik, którym miejscowy przejechał, by napoić krowy. Start tuż po 7, ale po ujechaniu zaledwie półtora kilometra przerwa, aby przyjrzeć się bliżej kompleksowi starej cegielni. Tak czas zleciał mi do godziny ósmej. Następnie droga powiodła mnie przez Michałowo, gdzie trawił mnie dylemat na temat ewentualnych zakupów, ale ostatecznie padło na przerwę w cieniu, na terenie kolejnej miejscowości. Ta przerwa również mi się przeciągnęła i do oddalonego o 11 km od noclegu Gródka, udało mi się dotrzeć dopiero po 2,5 godziny. Tam krótka przerwa pod cerkwią i urzędem gminy. Jeszcze jedna nastąpiła na ścieżce przy krajówce.


Kazimierowo. Stara "Cegielnia braci Kuleszów w Lesance" z początków XX w. Widok ku N


Kazimierowo. Górna część "Cegielni braci Kuleszów w Lesance" z początków XX w. Widok ku W


Kazimierowo. Wnętrze południowej ruiny przy cegielni. Widok ku SE


Kazimierowo. Kładka łącząca południową ruinie przy cegielni, z niższym budynkiem po jej E stronie. Widok ku NEE


Kazimierowo. Wnętrze na 3 piętrze południowej ruiny przy cegielni, w pobliżu drewnianej kładki. Widok ku W


Kazimierowo. Schody w południowej ruinie przy cegielni. Widok ku NEE


Kazimierowo. Wnętrze południowej ruiny przy cegielni widziane z 2 piętra ku NW


Pieńki. Droga z Michałowa do Gródka. Widok ku N


Gródek. Cerkiew pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Widok ku NEE


Gródek. Cerkiew pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Widok ku N

Około 10 skręt w szeroką, szutrową drogę, prowadzącą na północ. Przez ponad 1,5 godziny trwało tłuczenie się przez las, domostwa widząc zaledwie 2-3 razy gdzieś w oddali. Zdecydowana większość trasy była normalnie przejezdna, lecz zdarzyło się kilka odcinków, gdzie rower prowadzić trzeba było poprzez piach. Czasem pod górkę. Dwukrotnie przekroczone zostało 40km/h na zjeździe. Byłoby całkiem nieźle, gdyby nie kilka oddziałów latających gryzimuch. Jednej udało się nawet krwawo przyczepić do kciuka. Wyjazd w Krynkach. Przed właściwymi centrum - przerwa ma odwiedziny ruiny zabudowań przemysłu rolniczego. W centrum zakup i przerwa pod sklepem, gdzie wraz z posiłkiem, nadszedł czas na odpoczynek przez lekko ponad godzinę. Tymczasem niebo ukazywały pierwsze oznaki zbliżających się, lecz wciąż odległych w czasie burz.


Puszcza Knyszyńska. Droga z Piłatowszczyzny do Nietupy w okolic miejsca zwącego się Dębowe. Widok ku NE


Krynki S. Opuszczone zakłady przemysłu rolnego. Po prawej hala, po lewej budynek z maszynami. Widok ku NE


Krynki S. Opuszczone zakłady przemysłu rolnego. Wnętrze hali. Widok ku NEE


Krynki S. Opuszczone zakłady przemysłu rolnego. Po lewej hala. Widok spod budynku z maszynami ku SW


Krynki S. Opuszczone zakłady przemysłu rolnego. W tle wieże kościoła pw. św. Anny. Widok z wnętrza budynku z maszynami ku NE

Po kryńskim śniadaniu kurs do Sokółki. Trasa była malownicza, lekko pagórkowata, lecz nie dane mi było w pełni docenić tych walorów. Przed miastem nawet udało się wjechać na rowerową ścieżkę. Duży plus, że wyglądała jak trzeci pas dla samochodów. Minus, że tylko do granicy miasta, gdzie przekształciła się w kostkę. Sokółka przejechana bez wdawania się w szczegóły. Z trasy wojewódzkiej zjazd na Sidrę, a dalej ku Kuźnicy. Przez połowę trasy trwała ucieczka przed pierwszymi tego dnia opadami, jakie nade mną zawisły. Co jakiś czas dochodziło do mych uszu ciche burzowe pomruki. Ponownie kilka razy zaatakowały mnie gryzimuchy. Sama nawierzchnia też była ciekawa. W większości szutrowa, lecz przez pierwszy etap, z wąskim pasem asfaltu pośrodku drogi.


Szudziałowo. DW 674. Podjazd do Słójki. Widok ku NNW


DW 674. Wjazd do Starej Kamionko od S. Widok ku NNW


Sokółka SE (Osiedle Zielone). Zalew Sokólski. Widok ku NNE


Sidra. SW wjazd z DW 673. W centrum wiadukt linii kolejowej nr 40 między Sokółką i Suwałkami. Widok ku NE


Droga między Sidrą i Juraszami. Widok ku SEE


Granica wsi Mieleszkowce Pawłowickie i Kowale-Kolonia (od znaku). Skrzyżowanie: Mieleszkowce Pawłowickie (za plecami), Kuźnica (na wprost), Długosielce (w lewo) oraz polnej drogi ponad wyrobiskiem (w prawo). Widok ku SEE


Wojnowice NE, w pobliżu granicy z wsią Kowale-Kolonia SE. Jedna z okropnych, gryzących much. Widok ku SSW

Niewiele minęło czasu, a już okazało się, że to Kuźnica. Burza poszła bokiem, a cały deszcz skierował się w okolice Sokółki. W miasteczku, dla formalności przejazd przez tory ku części właściwej. W tymże czasie trwał festyn "Wakacje, Hura, Wakacje!" na którym koncertował zespół Orion (jakieś discopolowo-weselne przygrywki). Wnet z zmiana kursu na północy. Wyjazd drogą biegnącą na tyle blisko granicy, że przejeżdżało się od niej w odległości mniejszej niż kilometr.


Kuźnica. Linia kolejowa nr 6 między Zielonką i Kuźnicą, dalej prowadząc do Grodna. Widok ku NNE z ulicy Sidrzańskiej


Kowale. Wyrobisko po N stronie wsi. Widok ku NNW

W międzyczasie, niebo od północy znacznie pociemniało. Lata doświadczeń jasno dały mi do zrozumienia, że tego już nie ominę. Przyszła pora zabrać się do roboty i podkręcić obroty korby. Powietrze nasycił charakterystyczny zapach zbliżającego się deszczu, a siła wiatru przypominała tę na Brevecie, choć o połowę słabszą. Zniżenie pozycji, by zredukować wpływ bocznego wiatru i przez pół godziny pędzić przed siebie. Była we mnie świadomość, że w każdej chwili może lunąć, nie wspominając o piorunach. Prawa strona nieba była granatowa od zawieszonych mas wody. Z lewej widać było jeszcze promienie słońca, przeświecające przez nieco lżejsze i mniej zasobne chmury. Widać było już fale deszczu, niczym zasłona opadające ku ziemi. Jechało się im na spotkanie, wiedząc o tym. W szaleńczym pędzie zachciało mi się przeciąć trasę wojewódzką, lecz wnet prędkość spadła. Już pojawiły się pierwsze zabudowania Nowego Dworu. Teraz tylko znaleźć miejsce, gdzie na spokojnie będzie można przeczekać nawałnicę.


Kuścińce ma granicy z Wołyńcami (pola po prawej). Przed burzą. Widok ku NNW

Mijam przystanek... Bez zadaszenia... Szukam rynku... Wszędzie zabudowa jednorodzinna. W końcu jest - niewielki niezabudowany park. Z prawej restauracja, lecz na nieszczęście trwała tam jakaś impreza. Podjazd pod kościół. Może wtaszczyć rower po schodach i schować pod ścianą, gdyby wejście było zamknięte. Nie... Szukam dalej. Może jakiś sklep? Skręcam w kierunku, w jaki będę kontynuować później dalszą podróż. Oczom ukazała się zatoczka autobusowa z jednym, dłuższym, czerwono-żółtym, zadaszonym przystankiem w stylu "metal&plastic".


Nowy Dwór. Miejsce postoju przy Sidrzańskiej w pobliżu Biebrzy. Widok ku SE

Udało się przeczekać ulewę. Większość chmur powędrowała na wschód od mnie, ale i to co przeszło, swoje zostawiło.W czasie podjadania dało się słyszeć przekomarzania faceta z jego upitym znajomym, który u niego zaległ, a którego ów jegomość wyprosił głośnym krzykiem tuż przed największymi opadami, podczas, gdy ten ledwie pion mógł utrzymać bez wspomagania się o ścianę.


Bieniowce-Kolonia. DW670 przy skręcie do centrum wsi. Po burzy. Widok ku NW

Po burzy trochę się rozpogodziło i lekko, nieznacznie ochłodziło. Z asfaltu zaczęła parować woda tworząc ciekawe przymglenia do wysokości kolan. Na zjazdach robiło się trochę chłodno. Do wieczora udało się dojechać do Dąbrowy Białostockiej. Wjazd do centrum i wnet wyjazd. Skręt na północ. Przerwa na pierwszym przystanku i przygotowanie do nocnej jazdy. Pełna gotowość bojowa. Przecinało się Biebrzę i wysuniętego najdalej na północny wschód część Biebrzańskiego PN. Już po ciemku udało się dotrzeć do Lipska, skręcając tam pod jasno oświetlony, z daleka widoczny kościół. Przez chwilę zastanawiało mnie czy nie rozejrzeć się za jakimś sklepem, ale już mi się nie chciało.


DW 670. Dąbrowa Białostocka. Widok ku NWW


Lipsk. Kościół pw. Matki Bożej Anielskiej. Widok ku SSW

Dojazd do DW 664 i tu lekko mnie zatkało. Zjazd z lekkiego wzniesienia do ronda. Od niego poczynając, ku północy patrząc, rozpościerało się pole gęstej mgły o niesamowicie niskiej widoczności. Przez chwilę tak trwała moja obecność w miejscu mgłą nieobjętym, zastanawiając się, przenocować gdzieś tu, rzuciwszy się w niezamgloną cześć pól, czy ruszyć przed siebie, ryzykując przemoczenie. Kurtki wszakże nie było. Obowiązek, jaki na mnie, przez siebie został nałożony wymusił jednak dalszą jazdę, niezależnie od okoliczności. Po kilku kilometrach wypadła kilkunastominutową przerwa na przydrożnym głazie, po niej ruszając i rozcinając nocny, mglisty mrok światłem lampki, gdy zaistniała taka potrzeba (w rzeczywistości tylko przez 4 km).  Ze Skieblewa jechało się już w totalnych ciemnościach, ale za to nie przeszkadzał mi żaden samochód. Było to wszakże na rubieżach kraju, późno w nocy, z jedną, jedyną, niskorangową, asfaltową drogą prowadzącą przez Puszczę Augustowską. Jako że lampka nie była przez mnie używana, można było się podelektować nocną jazdą pod gwiazdami. Gdy tylko wyłaniały się spomiędzy drzew, tempo moje nie należało do najszybszych.

Przejechało się tak ~11km do wsi Gruszki. Tam odpoczynek na ławeczce, przed wspaniałym przystankiem z drzwiami, przypominającym mały domek. Wnętrze natomiast nie było jednak zbyt idealne. Wypadła tam dłuższa, nocna przerwa na posiłek i ocenę trasy. Przez ten czas przejechały ledwie dwa auta, a w oddali pracował niewidoczny, lecz słyszalny dla mnie ciągnik. W końcu trzeba się było ruszyć i ostatnimi kilometrami dotrzeć Mikaszówki, dokąd dojechało się w pierwszych godzinach przed świtem. Skręt na wschód do wsi Rygol, a tam na leśną trasę, prowadzącą ku Gibom. Było tego około 17 km. Tylko kilka postojów, a w międzyczasie nastał powoli przebijający się miedzy drzewami poranek. Przy tempie niewiele większymi niż 10-12km/h, trasa ta dłużyła mi się niemiłosiernie. Przez ostatnią godzinę jazdy, zdarzały mi się kilku-kilkunasto sekundowe momenty przedrzemywania, jednocześnie nadal jadąc. Trasa temu sprzyjała, gdyż jeśli zjeżdżało się z kursu, teren łagodnie dawał mi o tym znać. Równowaga utrzymywała się jakoś automatycznie. Pod koniec, gdy już się trzeba się było trochę zmuszać do niespania, co chwila wydawał mi się, że albo widzę koniec trasy, albo jakieś samotnie stojące leśne chatki, które okazywały się nadinterpretowaną kompozycją drzew i cieni.

Giby powitane z radością i umęczeniem wyplucia przez leśna jazdę. Godzina była tuż przed otwarciem sklepów, lecz były już ze mną zapasy. Przerwa pod urzędem, posiłek, popatrzenie w na mapę i przerwa, siedząc na krawężniku i próbując zebrać się do kupy. Nie doszło do zaśnięcia, ale było blisko. Gdy było bliżej, znów na rower, kilkoma głębokimi oddechami starając się rozbudzić. Ledwo myśląc na trzeźwo, udało się ujechać kilka kilometrów i zrobić kolejny postój, tym razem w polu. Tam już bardziej się udało mi się zebrać w sobie, tym bardziej, że ułatwiła mi to coraz cieplejsza pogoda. Przejazd przez Daniłowice do Głuszyna. Były poważne wątpliwości, co do mojej oceny trasy i kierunku, nie było pewności czy jadę właściwymi drogami, póki nie udało się dostrzec Krasnopol. Odtąd potoczyło się lepiej.


Złobin. Wjazd do Krasnopola, ale do centrum jeszcze 4 km. 7:53. Widok ku NW


Droga między wsiami Rejsztokiemie i Wojtokiemie przez Sekwy E. 9:01. Widok ku NNE

Trasa do Murowanego Mostu, prowadziła przez las i pięła się w górę. O poranku jazda tam była czymś wspaniałym. Dojazd do DW 651 i skręt na Puńsk. Trasa tam była piękna sama w sobie i pełna podjazdów, o których czasem udawało się dowiedzieć z opóźnieniem. Udało się zajrzeć do opuszczonej od kilku lat litewskojęzycznej szkoły. W końcu osiągnięty został Puńsk. Kurs na Szypliszki, prawie do samej tej miejscowości przysypiając na rowerze, także mało co z niej było pamiętać.


Wojtokiemie. Opuszczona szkoła. Widok ku S


Puńsk. Wjazd od strony wsi Trakiszki. 9:35. Widok ku NNW

W Szypliszkach wyjazd się na DK 8. Dobry asfalt, dość łatwa trasa i wystarczające dla mnie pobocze. Dodać do tego wiatr w plecy i zaciąganie TIRów i mamy gotowy przepis na to, jak w krótkim czasie odzyskać świadomość i tempo jazdy. Zjazd dopiero przy skręcie na Jeleniewo, choć trochę było żal. Inaczej tym razem jednak nie było można. W Jeleniewie spotkanie z jakimś sakwiarzem. Zamieniliśmy po jednym zdaniu, po którym nastąpiła wizyta w sklepie, a on już z zakupami w dalszą trasę. Nowe nabytki zniknęły niemal na raz.


Droga między wsiami Czerwonka i Leszczewo. Za zakrętem przysiółek Zaleszczewo.11:07 Widok ku NW

Kurs do Przerośla, w jednym tylko miejscu wjeżdżając rowerem na teren parku krajobrazowego, przy polu z głazami, gdzie rozciągał się widok na teren po wstały dzięki bryle martwego lodu. Cała trasa od DK 8 do Przerośla obsiana podjazdami, zjazdami i malowniczymi pagórkami. Z Przerośla kurs na południe. Przecinało się Filipów i wschodni brzeg Rospudy, udając się do Bakałarzewa. Droga szutrowa, świetne widoki. Raz pomyli mi się kierunek. Wyjazd we wsi Stary Skazdub i stamtąd już łatwo do Bakałarzewa.


Szurpiły E. Zagłębienie kryjące jezioro Szurpiły. Widok ku NNE


Droga z Jeleniewa do Przerośla. Rezerwat Rutka. Jezioro Linówek. 12:39. Widok ku NW


Wjazd do Przerośla od strony wsi Kolonia Przerośl (z Jeleniewa). 13:43. Widok ku NNW


Filipów. 15:05


Szafranki. Droga do wsi Stary Skazdub przez tereny Zusna. 15:29. Widok ku E


Wjazd do centrum Bakałarzewa od strony Starego Skazdubia. W tle budynki przy Zespole Szkół. Widok ku NNW


DW 662. Wjazd do Nowinki od N. Koniec wyprawy. 18:42 Widok ku SE.

Tam wjazd na DW 653 do Suwałk. Większa jej część była w remoncie. W międzyczasie udało się napotkać dwójkę sakwiarzy, którzy wpierw byli minięci na postoju przez mnie, a później oni mnie. Trasa pod wiatr. Męcząco. Skręt w Przebrodzie na lokalne drogi. W Zielonych Królewskich atakował mnie pies, irytujący, skaczący do nóg. Gdy mi spadł łańcuch, trzeba było zejść z roweru, z bojowym okrzykiem na ustach, a pies wnet się zmył. Po sfrustrowaniu, przyszło ruszyć dalej. Pod Suwałkami trwała budowa obwodnicy, lecz natenczas nie było z tym większych problemów. Dojazd do DK 8, większość dalszej trasy pokonując z prędkością ~30km/h. Pobocze było szerokie, a TIRów masa. Dojazd do Nowinki, gdzie czekała rodzina w aucie. W drodze powrotnej, zaraz za Augustowem zmorzył mnie sen.


Walne. Droga między Atenami i Bryzgielem.

Bryzgiel. Widok na Wigry z ośrodka WIDOK ku N

Zaliczone gminy

20.07
- Gródek
- Krynki
- Szudziałowo
- Sokółka
- Sidra
- Kuźnica
- Nowy Dwór
- Dąbrowa Białostocka
- Lipsk
21.07
- Krasnopol
- Puńsk
- Przerośl
- Filipów
- Bakałarzewo
- Nowinka

Pokaż trasę GPS
Jedno słowo, jakim można opisać poranek to "kolejki". Z bazy wyjechaliśmy ok. 7:30. Po przegrupowaniu pod kościołem, gdzie wyłoniły się tymczasowe grupy, wyruszyliśmy tuż przed 8. Start z pierwszą grupą. Była to dla mnie jedyna szansa, by nie odpaść już na początku. Stało się to dosyć rychło. Tak samo jak na Brevecie w 2012, z grupą udawało się utrzymać przez 10km. Potem ta odjechała mi na podjazdach za Sawicami, które choć niezbyt wielkie, to wystarczające, by zostawić mnie z tyłu. Udało utrzymywać się za nimi w odległości do 300 - 500m. Po kolejnych 5 kilometrach, w Paprotni, udało dołączyć się do ekipy Waxowej. Przejazd taki do Kukawek, gdzie na dziurawym i lichym asfalcie, udało się przebić do pierwszej grupy, do której akurat się zbliżyliśmy. Parę kilometrów przed Mordami na przód, zatrzymując dopiero na skrzyżowaniu. Potem, aż do Łukowa, równo z grupą.


"Skrzeszew E". Mglisty początek. Widok ku SW


Skrzeszew. Miejsce startu. Po lewej kościół pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Widok ku E


Sawice-Dwór N. Widok ku W


Paprotnia. Po 16 km. Widok ku SW


W Łęczyckach. Widok ku SEE


Granica gmin Mordy i Zbuczyn. W centrum Czuryły. Widok ku SW


Kościół pw. św. Stanisława i Aniołów Stróżów. Widok ku NWW

W Łukowie postój. Trochę podjedzenia, popicia i dalej przed siebie. Nie chciało mi się długo i bezczynnie siedzieć. Za świdrami dogonił mnie mieszkaniec Świdnika, jadący na terenowych oponach. W lesie się zatrzymał, a ja dalej. Mój postój z kolei wypadł dopiero za Wojcieszkowem, w pobliżu lasu. Zniknęła tabliczka czekolady. Trochę rozciągania. W tym czasie przegoniło mnie czwórka rowerzystów, a w oddali, na horyzoncie dało się dojrzeć resztę, w postaci sunącej chmary maszyn. Dogonili mnie za Horodzieżą. Na czele jechała grupa Waxa, z którą udało się przejechać przez Serokomlę z prędkością ponad 40km/h. Na wyjeździe czekał jednak podjazd i stopniowo ściągało mnie do tyłu. 4 kilometry dalej prześcignął mnie ostatni, samotnie jadący człowiek z tej grupy. W Annopolu już ich nie było widać.


Postój w Łukowie, na placu u zbiegu DW 806 i DK 63. Widok ku NWW


Postój w Łukowie, na placu u zbiegu DW 806 i DK 63. Widok ku E

W Kocku zatrzymał się Robert i ktoś jeszcze. Po ominięciu ich, za Kockiem znów się zrównaliśmy. Później, w 4 osoby, wyjechaliśmy na DK 19 w Bykowszczyźnie. Wtedy znów samotnie. Skręt za Firlejem w kierunku Kozłówki. Asfalt nieco kiepski. Prędkość spadła do 22-25 (z grupą 26-28 z porywami do ponad 30km/h). W Lesie tuż przed Kamionką dało się zobaczyć kolejną grupę, jadącą za mną. W Kamionce dojazd do jadących na przedzie i wspólnie zjechaliśmy na punkt postojowy, na stacji benzynowej kilkaset metrów od pałacu w Kozłówce. Tam uzupełnienie wody i trochę jedzenia.

Stamtąd start znów wcześniej, lecz nie wśród pierwszych. Grupa (znów Waxa) dogoniła mnie na początku lasu. Wspólnie przejechaliśmy przez tamtejszą dziurawą drogę oraz Dąbrówkę, zaopatrzoną w liczne zakręty. Na podjeździe do Kawki znów z tyłu. Wyjazd na DW 809, uprzednio wyprzedzony przez kolejną grupę. Na podjeździe za Wolą Krasienieńską, wyprzedził mnie chyba Olo. Przed Smugami wyminięcie Pająka, który złapał kapcia. W międzyczasie, mnie wyprzedziło kilku pojedynczych zawodników. Nieco mnie wymęczył dojazd do Lublina. Przejazd przez niego dość wolno, w dodatku trzeba się było zatrzymywać na każdych światłach, oprócz jednego, które spojrzało swym łaskawym zielonym okiem. Znów przyspieszenie na pasie serwisowym za miastem. W Strzeszkowicach dogoniło mnie dwóch i od tamtej pory moja pozycja była ostatnia.

Postój w Niedrzwicy, gdzie odpoczynek trwał prawie godzinę. Nieco tylko bardziej udało się wypocząć, lekko najeść oraz przygotować, choć nie dokładnie, do jazdy nocnej. Dalej jazda była powolna na podjazdach i jeszcze w miarę żwawa na zjazdach. Przed Zaraszowem widać było grupę kilku rowerzystów, jadących z naprzeciwka. Pierwszy, który wyprzedzał ich o 5 minut drogi, zainteresował się rowerzystami, jakich spotkał na swej trasie, oraz zapytał, czy ów maraton to kwalifikacja do BBT. W Wysokim życzenia udanej trasy od dzieci, które bawiły się w pobliżu kościoła.


DW 834. Do Bychawy (w centrum). Widok ku E

Wyjazd na trasę DW 835. Trwał tam remont nawierzchni i dość długie odcinki jednego pasa były zerwane. Ruch wahadłowy mi nie przeszkodził, gdyż i tak prawie nikt tamtędy nie jechał. Skręt na Turobin, a po dość długim czasie skręt na Radecznicę. Potem pagórkowatym terenem przejazd przez Latyczyn i Chłopków do Komodzianki. Wymęczył mnie długi podjazd do Teodorówki, a potem w pocie, zjazd z dużą prędkością do Smorynia. Jadąc do Gorajca trzeba było włożyć sporo dodatkowej energii, tak by zdążyć przed zmrokiem, który z wolna zapadał nad okolicą. Podjazd pokonany w większości pieszo. Z prędkością 6km/h udawało się podjeżdżać rowerem, gdy teren był łagodniejszy.


Dragany E. Remont DW 835. W tle wzniesienia ponad Tarnawą Dużą. Widok ku S


Tarnawa Mała. DW 848 po zjechaniu z DW 835.


Wjazd do Radecznicy z Zaporza. Widok ku SSE


Chłopków. Podjazd do Komodzianki. Roztocze Gorajskie. Widok ku NWW


DK 74. Tuż za granicą powiatów między wsiami Smoryń i Gorajec-Zastawie. W tle Roztocze Szczebrzeszyńskie. Widok ku SEE

Do Szczebrzeszyna wjazd już po ciemku, ale większość zjazdów udało mi się pokonać na pełnym gazie, wykorzystując ostatnie promienie słońca. Szczebrzeszyn tonął w ciemności, rozświetlany światłem latarni. Im bliżej Zamościa tym ciemniej. W końcu udało mi się dotrzeć pod zajazd, ale że nikogo tam nie było i czasu szkoda, skończyło się na uzupełnieniu wody z butelki do bidonu i przekąsce z sakwy. Skręt na Nielisz. Przed lasem narastało odczucie opadania z sił. W Nieliszu wyjazd na totalnie pustą trasę 837. Jechało mi się już strasznie wolno i słabo. Miejscami widoczne był mgły. Siły opadały gwałtownie. Jedyna chęć, to dotrzeć jeszcze do Żółkiewki, nim całkiem ulecą. Pojawienie się wreszcie niebieskiej tabliczkę dotarło do mnie z ulgą. Wkrótce przyszła pora się zatrzymać przy przystanku we wsi Gany. Nie było ławki tylko jakieś worki z piaskiem, tworzących swoisty mur. Była 23:51. 1,5 godziny później, podjechała Kasia, po moją, wymarzniętą, zmęczoną i obolałą gminozbieraczową osobę. Rankiem było czuć wysiłek, jakim obciążone były kolana, choć nie można tego porównać do BBT. Suma Przerw ~1,5h w tym jedna trwająca ~1h


DK 74. Zjazd do Szczebrzeszyna. Widok ku SE


DW 837. Wjazd do gminy Żółkiewka między wsiami Równianki i Gany. Widok ku W

Zaliczone gminy

- Paprotnia
- Radecznica
- Szczebrzeszyn
- Sułów
- Nielisz
- Rudnik
- Żółkiewka

Pokaż trasę GPS Pokaż trasę GPS Pokaż trasę GPS Pokaż trasę GPS
Pobudka
Jak można się stosunkowo łatwo domyślić, nocleg nie należał do przyjemnych, wygodnych i ciepłych. Mimo, iż budzik nastawiony na 6:00, z powodu chłodu poranka pobudka o 5:00, drzemiąc 2h. Tak więc mój zasób snu, licząc od czwartkowego poranka, wynosił:

3h po złożeniu roweru
1h tuż przed wyjazdem
1h przespane w aucie oraz w pociągu na stojąco z oparciem o ścianę
2h przed maratonem

---

Sumarycznie - 7h snu (haha)

Słońce już wstało, lecz powietrze wciąż było chłodne. Po zdjęciu foliowej peleryny przeciwdeszczowej, szybko przyszło mi tego pożałować na zjeździe. Szczęśliwie, tuż za nim czekał mnie powolny, rozgrzewający podjazd przez las, do części Rybnika wzdłuż ul. Niepodległości. Niebawem przejazd przez DK 78 i już w Radlinie, skręt w ul. Mariacką. Po lewej widać było ciąg budynków kopalni "Marcel".


Radlin. W tle KWK Marcel. Widok ku SW


Radlin. Mariacka. Po lewej kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Widok ku W

Mariacką dojazd do centrum. Mijało się MOSiR. Potem zachciało mi się zerknąć na kawałek miasta, by zorientować się relacjach przestrzennych. M.in skręt w kierunku osiedli, gdzie czekał mnie trud przejazdu po starej kostce. Na ścianach budynków osiedli widniały leciwe, geometryczne wzory.


Radlin. Osiedle przy Ściegiennego. Widok ku SE

Po tej krótkiej rundzie przerwa na ławce przed MOSiRem. Przez większość czasu trwały moje próby zebrania jakiejkolwiek energii przed maratonem, a przynajmniej, by nie stracić jej zbyt wiele. Zdrzemnąć się nie udało.

Przed Startem

O 7, jedząc resztki wczorajszej kanapki, trwała obserwowanie wznoszenie dmuchanej bramki startowej. Niedługo później naszły siły by zgłosić swoją obecność i rozejrzeć się w terenie. Podjazd do schodów, wpłata kaucji za dyskietko-plakietkę i odebranie świadczenia w postaci koszulki, dwóch map i numerka wraz z zipami. Zaraz potem regulacja siebie, roweru i ekwipunku. Powrót na ławkę. W czasie zakładania numeru startowego podjechał nr 74, z którym się rozmawiało do momentu, gdy zaczął padać rzadki, slaby deszcz. Wtedy to trzeba było podjechać pod budynek.


Proszek z mikroelementami do rozpuszczania w bidonie

O 9 na stole pojawiła się woda oraz izotonik w proszku, więc nadeszła pora, by kontynuować przygotowania. Tymczasem zawodników przybywało i przybywało. Ostatni odnotowywali swoją obecność na listach. Moja torebka z niepotrzebnym na trasie sprzętem została na miejscy. Niespodziewanie, odnalazł mnie ktoś z forum (nie pamiętam już kto), a niedługo potem pojawił się z Księgowym. Wnet udało się dołączyć do reszty ekipy z którą przybył.

Po kilku minutach pogawędki, wraz ze wszystkimi udaliśmy się na schody. Oto nadszedł czas dla fotoreporterów. Gdy wszyscy nasycili się zdjęciami i zawodnicy zaczęli się rozchodzić, okazało się, że "PRO" fotograf będzie robił zdjęcie dopiero teraz. Zaraz po ostatnim jego zdjęciu ruszyliśmy na pętlę honorową ulicami Radlina. Wróciliśmy na pięć minut przed startem pierwszej grupy. Niektórzy tubylcy okazywali zainteresowanie, to mniejsze, to większe, to z zaciekawieniem, to ze śmiechem. Jeszcze tylko kilka minut minęło mi na rozmowach i fotografiach

PIERWSZE OKRĄŻENIE

Moje miejsce było w trzeciej grupie. Godzina 10:10 - start zasygnalizowany dzwonkiem ręcznym. Ruszyliśmy. Jazda przez miasto na początku nieco nieskładna. Pomimo kierowania ruchem, nadal trzeba uważać na auta. Zostawiliśmy za sobą kościół, łuk w prawo i długa prosta przez skrzyżowanie. Prędkość ponad 40km/h. Lekko, łatwo, nieco z górki.


Radlin. Mariacka. Po lewej kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Widok ku W

Nie minęło wiele czasu, gdy od grupy odbiło do przodu 2-3 zawodników. Z tyłu zostało kilku innych. Udawało mi się trzymać w grupie centralnej, składającej się z 7-8 osób.


Pszów (Wrzosy). Widok ku NW

Po 10 minutach trzeba było odrobinę zwolnić, przez co grupka uciekła mi o 100m. Wtedy udało mi się dołączyć do kogoś, kto też jechał nieco z tyłu. Na zakręcie w Pszowie część osób pojechało za daleko i się wracali. Inni zwolnili, wykonując manewr skrętu. Tam na powrót udało się dogonić grupę. Jechaliśmy mniejszą, połataną drogą. Przyspieszenie na zjeździe, skutkujące wyprzedzeniem paru osób. Dalej był skręt. Prędkość spadła o 10km/h, by zorientować się w dalszym kierunku jazdy. Strzałka i pozostali, swoją jazdą wskazywali naprzód. Jechało się siłą rozpędu. Nie udało mi się spostrzec progu zwalniającego...

Czy raczej spostrzec, ale zbyt późno...

Udało mi się jeszcze trochę zredukować prędkość, ale wciąż za mało. Najazd na próg, nieznaczne wyskoczenie rowerem w górę i lądując ledwo udało mi się utrzymać równowagę. Lewą ręką udało się chwycić ramię baranka pod dziwnym kątem, co na zwykłej kierownicy, by to się nie udało. Prawą chwycić klamkę hamulca (na klasycznym szosowym też by nie wyszło, gdyż oba ruchy były przypadkowe) i zredukować pęd do 10km/h. Mało brakowało, a i mnie wpisanoby na listę kontuzjowanych tego dnia i to ledwie po 20 minutach od startu. Szybko się udało otrząsnąć i wrócić do siebie. Trzymanie się grupy trwało, niestety, tylko do podjazdu w Pszowie. Lepiej przygotowana grupa mnie wyprzedziła, ale nikt nie zniknął z mojego pola widzenia. Skręt tam gdzie pozostali i gonienie reszty z prędkością ponad 50km/h z górki, szybko zmierzając w kierunku DW 936.

Zmniejszyła się odległość do 100m. Niestety przyszła pora wjechać na DW 936. Tuż przed skrzyżowaniem zatrzymało się auto, więc nie można go było ominąć, nie redukując równocześnie prędkości. Chcąc wjechać na drogę, trzeba było jeszcze poczekać na przejazd auta jadącego od wschodu. Udało się oszacować, że gdyby nie ów pierwszy wóz, można by było od razu wkroczyć na DW 932 z odpowiednią prędkością do pościgu. W tym czasie pozostali odjechali już o 500m. Podjęcie dalszego pościgu nie odniosło skutku, gdyż na podjeździe w Syryni straciło się jakiekolwiek szanse na dogonienia ich.

Na podjeździe w Grabówce doścignął mnie jeden zawodnik, który swoją obecnością zmotywował mnie do większego wysiłku, lecz zaraz potem doścignęła mnie czołówka grupy 4. Prześcignęli mnie na podjeździe, lecz w Lubomi znajdował się zjazd, gdzie z kolei mi udało się wysunąć na prowadzenie. Gdy teren znów stał się równinny, zbiliśmy się w grupkę, którą dotarliśmy do mostu przed Raciborzem. Niewiele dalej nr 60 stracił bidon. Zatrzymanie, podniesienie i pogoń za nim, aż do świateł, tuż przed mostem na Odrze, bidon trzymając jedną ręką, aż udało mi się go przekazać. W mieście grupka się rozproszyła i na podwójnym rondzie jechało mi się samotnie. Nad rzeką trwał festyn, impreza jakaś. Czekał mnie długi, mozolny podjazd.

Jadąc przez kolejne 30 kilometrów do Głubczyc, wyprzedzały mnie kolejne grupy startowe. Kilka razy nastąpiły moje próby, aby do nich dołączyć, ale podjazdy skutecznie powiększały różnice odległości. Koło Rakowa chwilowe zejście z roweru, by rozprostować mięśnie i skonsumować część wafla. Wtedy wyprzedziła mnie kolejna grupa. Przez Boborów przejazd w towarzystwie nr 74, w okolicach Babicach zaś z man222. Nim wjechaliśmy na DW 416, we wsi Bernacice czekał nas przejazd po asfalcie gorszej jakości. Nieco mnie to spowolniło.


Między Pawłowem i Makowem. Widok ku E


Maków. W tle kościół pw. św. Jana Chrzciciela. Widok ku NWW

PAGÓRKI Z B DO C

Do Głubczyc dojazd ok. 12:40 Zjazd w lewo, na teren szkoły. Od razu rzuciło mnie na kanapki, bowiem skromne śniadanie dało o sobie znać jeszcze przed Raciborzem. Lekkie ssanie wzrastało powoli, ale trzeba było je zagłuszyć przynajmniej do punktu B. Uzupełnienie zapasy wody i siedzenie na murku, zajmując się konsumpcją. Właśnie mnie zastanawiało, jak daleko jest Księgowy i już miał być słany sms z informacją o osiągniętym Pkt B, gdy ten nagle przyjechał około 5-10 minut po mnie.


Głubczyce. PK na terenie Specjalnego Ośrodka Szkolno - Wychowawczego. Widok ku NEE

Od jednego z organizatorów dało się słyszeć, że wkrótce mają pojawić się banany. Trwało więc oczekiwanie na nie, mając nadzieję, że wkrótce ruszę. Niestety transport nie dochodził. Zajęło mnie pożeranie wypatrzonych drożdżówek z owocowym wkładem - pyszna dawka cukru. Jako że owoce wciąż nie doszły, warto było jeszcze odwiedzić toaletę. Potem transport już się zjawił na miejscu. Zabrane dwa na zapas, wypity jeszcze spory haust wzmocnionej izotonikiem wody, zaraz po tym uzupełniając bidon do pełna. Ruszyliśmy. Adam się trochę niecierpliwił, ale nie tylko on. Gdyby banany czekały na punkcie, od razu byłoby się w trasie. Wszak jazda bez zabezpieczenia energetycznego jest ryzykowna :D Straciło się tak około pół godziny, co nieco mnie zawiodło.

Przez miasto jechaliśmy we dwoje. Na wyjeździe połączyliśmy się z niewielką grupką. Przez Grabniki jechaliśmy 30-32km/h. Ze mną na czele, póki było płasko. Zaraz za wsią, na kolejnych podjazdach powoli zwiększała się odległość i jechało mi się coraz bardziej w tyle, wciąż zachowując jednak prędkość w przedziale 20-30km/h. Grupka powoli zwiększała odległość ode mnie. W okolicy Ucieszkowa udało się dostrzec już jedynie koszulę Księgowego, oddaloną o około 400m, znikającą zaraz za zakrętem. Tu jednak nastąpiła zmiana krajobrazu - teren wpierw łagodnie, później nieco gwałtowniej opadał w dół. Udało się pocisnąć do 50km/h. W odcinku między Ucieszkowem i Pawłowiczkami momentalnie udało się wyprzedzić Księgowego i siłą rozpędu, lekko tylko zwalniając, wpaść w zakręt ku NE. Powoli wytracała się prędkość tak, aby Księgowy mnie dogonił - razem łatwiej jechać, jak zresztą zakładaliśmy jeszcze przed maratonem.

Ostatnie podjazdy na tej trasie pokonywaliśmy obaj dość mozolnie. Przed skrętem na Gierałtowice upewnialiśmy się co do przebiegu trasy na podstawie wydrukowanej kartki. GPS Księgowego mówił jedno, a znaki drugie. Ok. "To dobry kurs - jedziemy". W oczy rzucały mi się duże dziury w nawierzchni - szczęśliwie, występowały tylko przez kilkanaście metrów.


Pomylony skręt z DW 38 do Przedborowic. Widok ku SSE

W Długomiłowicach ponownie zastanawialiśmy się nad kierunkiem jazdy. Tu dogonił nas jakiś zawodnik i pojechaliśmy wspólnie. Rozpędzenie na podjeździe. Przez wieś przejechało nas w sumie czworo zawodników. Skręciliśmy w lewo za kościołem, w dość niepozorną dróżkę. Tu też sformowaliśmy się i pojechaliśmy razem do Ciska. W okolicy mostu nad Odrą, każdy jechał już swoją prędkością, a odległości nieco się wydłużyły.

Przed Bierawą zatrzymaliśmy się na moment. Księgowy coś robił, a dla mnie była to okazja na spokojnie się napić. Poprzednia dwójka nas wyprzedziła. Gdy dojechaliśmy do wioski i jakiś tubylec zapytał na o coś. Wtedy wydawało mi się, że mówił po niemiecku. Księgowy twierdził, że ów pytał, czy jedziemy do Rud, co zabrzmiało mi jako jako "do rut?", chwilę potem nucąc "Do... Do rut... Do rut miś..." na nutę Rammstein ;D

Do Solarni ponownie, to zbliżaliśmy się do owej dwójki, którzy jechali oddzielnie, to znów oddalaliśmy. W owej wsi zatrzymał nas zamknięty przejazd kolejowy. Akurat powoli jechał pociąg towarowy... Nie mitrężąc czasu pora usiąść i wszamać oba banany. Kończył się posiłek w tym samym czasie, gdy szlaban zaczął się unosić. Ruszyliśmy do Kuźni Raciborskiej. Z Kuźni do Rud jechaliśmy większość czasu tylko we dwójkę, choć i tamci byli w pobliżu. Pot nas zalewał, gdy wpadło się do punktu kontrolnego C.

MĘCZĄCE C DO A

Uzupełniliśmy wodę. Potem oczekiwanie przy rowerze, powoli sącząc picie, aż Księgowy opłucze się, zachęcony przez Władcę Punktu C. Znajdowaliśmy się kilkanaście metrów od drogi, koło jakiegoś baru, ze stolikami rozstawionymi na świeżym powietrzu. Na miejscu kręciło się sporo zawodników. Niektórzy jedli, inni pili. Większość rozmawiała, część szykowała się do drogi.

Księgowy gotów, więc plecak na plecy i w drogę. Było gorąco, ale znośnie. Z Rud jechaliśmy wciąż pod górkę. W lesie można było się rozpędzić na łagodnym zjeździe. Do Jankowic kolejny podjazd, w dodatku brak pobocza.

Za Szymocicami skręt w lewo. Gdyby nie strzałka, można by się zdrowo pomylić. Teren był płaski i jakoś tam się jechało. Ktoś nas wyminął. Przejechaliśmy przez tory kolejowe. Koło dworca skręt w prawo - kolejny morderczy podjazd. Księgowy dotarł prawie do szczytu, gdy mi ledwo udało się wyminąć skręt na Adamowice. Pogoń za nim, aż do skrzyżowania w Łyskach. Przemknął przez nie, a kilkanaście sekund później uczynić to samo. Udało się go dogonić i prześcignąć, mając 62,2 km/h na liczniku. Niestety, zaraz potem był podjazd... i znów z tyłu.

Z kolejnych 10 km odnotowane jako: mnóstwo zjazdów i podjazdów w terenie zabudowanym. Po lewej kościół na wzgórzu, z ciekawymi kopułami. W Rydułtowie mały placyk i kolejny kościół, z czerwonej cegły. Wjazd do Radlina poprzedzony skrzyżowaniem T-kształtnym, gdzie skręcaliśmy w prawo, a zaraz potem długi, stromy podjazd, poprzedzony krótkim mostem.

Asfalt tych ostatnich 10 nie był najlepszej jakości, szczególnie na zjeździe do Rydułtowy. Na odcinku tym, raz ja na czele, raz Księgowy, lecz tendencja zajmowania pozycji na czele, wzrastała na korzyść Księgowego. Na metę wjechał jakieś pół minuty przede mną. Odległość z C do A zajęła nam dwa razy więcej czasu, niż wynikało to z szacunków.

DRUGIE OKRĄŻENIE

Do startu była we mnie gotowość od razu po uzupełnieniu wody. Trwało oczekiwanie, aż Księgowy nieco odpocznie, więc w tym czasie udało się zjeść zupę i odwiedzić WC. Po powrocie rozmawiał przez telefon w pozycji horyzontalnej. Dokonawszy ostatnich poprawek, zachciało mi się ruszyć wcześniej. Minęło mi około 30 minut "na Punkcie".

Start o 18. Pomimo starania się, by pędzić, nie udało się jechać więcej niż 30km/h. Odcinek do Pszowa, poprzednio pokonany tak szybko, że nie udało się go zarejestrować, teraz ukazywał pojedyncze domy i ludzi, zamiast zabudowy i tłumów. Podczas zjeżdżanie, o mało się nie doszło do przewrócenia. Do świadomości doszło, że z aktualną prędkością i moimi możliwościami, nie będę wstanie przebyć kolejnych 150km o czasie. Z Pszowskiego zjazdu jechało się już tylko 38km/h. Nie można się było zmusić do ciśnięcia. Na podjazdach było niewiele gorzej, w stosunku do poprzedniego okrążenia.

W Lubomli przerwa na chwilę na przystanku. Telefon do Księgowego. Jeśli był niedaleko, jak mi si wydawało, to sobie trochę odpocznę, aż mnie dogoni i we dwoje byśmy zwiększyli tempo. Zjeżdżał właśnie z Pszowa... Rozłączyliśmy się, a mnie naszło stwierdzenie, że jest jeszcze daleko, więc pojadę dalej swoim tempem, aż się nie spotkamy.

Dojazd do Raciborza, przejazd przez miasto. Impreza nad Odrą się skończyła. Co chwila oglądanie, czy nie widać Księgowego gdzieś na horyzoncie. W moich myślach dojrzewała myśl, o bezsensowności starania się o ukończenie drugiej pętli, bo nie wykrzeszemy dostatecznej prędkości, by tego dokonać na czas, potrzebny do zaliczenia. Wyjazd z Raciborza. Ponowne powitanie wielkiego podjazdu. Jadąc za ostatnimi budynkami mieszkalnymi, ponowne telefonowanie do Księgowego. Już był w Raciborzu, tak jak mi się wydawało.

Dogonił mnie pod koniec odcinka o mniejszym nachyleniu. W milczeniu udało się dotrzeć do szczytu. Jadąc dalej, już na standardowych, równinnych przełożeniach, bez zużywania litrów powietrza, wyłożona została moja propozycja:
- Nie mieliśmy szans ukończyć o czasie drugiej pętli, bez włożenia w to nadzwyczajnego wysiłku.
- Włożyć go nie mogliśmy, bowiem Adam już był styrany po pierwszej pętli, podobnie we mnie nie było wiele sił od samego rana, w związku z małymi dawkami snu, otrzymanych ubiegłymi nocami i podróżą.
- Albo odbijemy na północ teraz, zaraz za Raciborzem, albo dotrzemy do punktu B, tam się odklikamy, coś zjemy, odpoczniemy i skrócimy trasę powrotną.
Cel był następujący - Trasa maratonu przebiegała przez około 15 gmin. W okolicach Raciborza, dwie z nich pozostawały samotne. Jeśli nie zmodyfikować trasy samowolnie, nie było szans ich odwiedzić. Oczywiście, z trasy zjechalibyśmy równocześnie informując o tym organizatorów. Doszliśmy do wniosku, że lepiej będzie wpierw odwiedzić punkt w Głubczycach, napić się i zjeść oraz tam podjąć decyzję.


Między Dzielowem i Baborowem. Widok ku NEE

Za namową Księgowego, po drodze zatrzymaliśmy się w dwóch miejscach. Na pierwszym udało się dokonać kilku telefonów, by ocenić jak wygląda moja sytuacja w kontekście powrotu oraz zbiorów gmin. Na drugim udało się rozprostować trochę kręgosłup na świeżo skoszonej trawie. W sumie spędziliśmy na nich 15-20 minut. Było mi już wszystko jedno, w jakim czasie dotrzemy na metę, jeśli i tak nie zostaniemy sklasyfikowani do 300km.

Po postoju zrobiło się chłodno, ale jazda na powrót rozgrzewała ciało. Na ziemi widać było plamy, po przechodzących wcześniej opadach. Gdzieniegdzie rozpoczęło się nocne, imprezowe życie. Do Głubczyc wjechaliśmy po zmroku.

NOCNA JAZDA

Na punkcie kontrolnym spędziliśmy 30-40minut. Uzupełniliśmy zapasy na dalszą, drogę, trochę przekąsiliśmy na miejscu. Napiliśmy się gorącej herbaty. Dużą część tego czasu Księgowy przegadał, od stojącej tam kobiety dostając łatkę gaduły. Mi zachciało się spróbować określić granice gmin, ale komputer nie otwierał nic przydatnego. W międzyczasie wpadła grupka pędząca na 450km i zaraz po uzupełnieniu zapasów ruszyli dalej. Adam stwierdził, że pojedzie pełną pętle. Nie było we mnie przekonania co do słuszności tej decyzji. Żal mi się zrobiło dwóch osamotnionych jednostek administracyjnych. Mimo to pojechaliśmy razem.


Głubczyce. Długa wizyta na PK

Na drugim czy trzecim podjeździe padła mi bateria w mp3. Krótki postój, chcąc sprawdzić czy to nie chwilowa usterka, ale prawda była okrutniejsza - czekała mnie dalsza jazda w mroku nocy. Nie pozostało mi nic więcej, niż słuchać szumu wiatru wśród listowia. W międzyczasie Księgowy odskoczył dość znacznie w przód. Widać było już tylko jego światełko mrugające dwa podjazdy dalej. Trzeba go było gonić. W pamięci widniały obrazki pokonywania tego odcinka za dnia oraz trwała pamięć o długim zjeździ, gdzie go uprzednio udało się wyprzedzić. Tak też było i tym razem.

Pędząc wśród dźwięków nocy zwiastujących burzę, metr po metrze, udawało się zbliżyć do Księgowego. Znów udało się go dopaść  na wjeździe do Pawłowiczek. Od tej pory trzymaliśmy się tak jak i za dnia, dość blisko na trasie, gadając o rzeczach najróżniejszych. Co chwila zwracał moją uwagę szum drzew zwiastujących burzę. Pierwsze błyski udało się dostrzec chyba w Naczysławkach, nie było jednak słychać grzmotów. Tłukłt mnie myśli, czy będą to zwykłe wyładowania między chmurami, czy może lunie na nas ściana wody. Jak się okazało, resztę podróży spędziliśmy spokojnie, bez udziału nieprzyjemnych zjawisk atmosferycznych. W Dziergowicach powoli zaczęła wychodzić ze mnie potrzeba snu. Jadąc przez lasy otaczające Kuźnię Raciborską, myśli stały się wolniejsze, słowa wydobywały się mniej składnie. Pod koniec lasu, kilka kilometrów przed Rudą, co chwila przymykając oczy na czas 2-3 chwil. Gdy wyjechaliśmy w teren zabudowań, wróciło więcej świadomości.

Wreszcie dotarliśmy do punktu C. Ponownie w ciągu tej doby. Na miejscu nie chciało mi uzupełniać wody. To co było w bidonach wystarczyło do końca. Księgowy oporządzał się, a mnie zmuliło na ławce. Po chwili trzeba było wyciągnąć kartę i się odklikać. Tam udało się wypić zimną herbatę. Słuchając dyskusji Księgowego z jednym z organizatorów, powoli zaczął się mój odpływ. Przyszło mi się zdrzemnąć na siedząco na kilka minut. Nie wiem ile ich upłynęło czasu. Trzeba było odziać się w folię przeciwdeszczową, gdyż było mi zimno. Po drzemce wróciła pełna świadomość oraz duża część sił potrzebnych do jazdy po ostatnich górkach. Sposób przejazdu ostatniego odcinek przypominał ten za dnia - zmienne tempo i niewiele uwagi włożonej w rozglądanie się.

Z zasadniczych różnic - Księgowy zatrzymał się w okolicy dworca przed Łyskami, a mi pozostało tymczasem cisnąć na podjeździe bardzo intensywnie. W rezultacie był tam lepszy czas niż za dnia. Na zjeździe za Łyskami poprzestał już jedynie na 50km/h. Na kolejnym podjeździe Księgowy znów nieco mi odszedł. W ciągu dalszej jazdy utrzymywała się stała odległość w przedziale 300-200m. Za kościołem w Rydułtowych znów jechaliśmy we dwoje do końca. Ostatni podjazd do centrum Radlina wzięty siłą. Na metę wjechaliśmy najpierw ja, potem Księgowy. Po krótkim ogarnięciu coś się zjadło, by potem położyć i się zdrzemnąć. Czekała mnie jeszcze droga powrotna. Księgowy po oporządzeniu skoczył na jeszcze jedną krótką pętlę po okolicy, by pobić swój dobowy rekord życiowy.

Zaliczone gminy

- Rybnik
- Radlin
- Wodzisław Śląski
- Pszów
- Lubomia
- Kornowac
- Racibórz
- Pietrowice Wielkie
- Baborów
- Głubczyce
- Pawłowiczki
- Reńska Wieś
- Cisek
- Bierawa
- Kuźnia Raciborska
- Nędza
- Lyski
- Gaszowice
- Rydułtowy

2012.08.24 - 28 BBTOUR - cała trasa

Pokaż trasę GPS
Mimo snu, co jakiś czas niby to otwierałam oczy. Mignęło mi kilkoro pieszych, autobus i grupa rowerzystów, którzy nocowali we Wsole. Ocknęłam się po około godzinie. Początkowo jechałam wolno i z trudem, ale wnet się rozruszało. Chwila drzemki dała mi bardzo wiele. Było pochmurnie i wietrznie (z zachodu), ale z biegiem czasu rozjaśniało się i było coraz cieplej. Wiatr raczej wspierał niż przeszkadzał.

Przejazd przez Radom był utrudniony. Pochrzaniły mi się wiadukty. Zamiast w Słowackiego, skręt w Żeromskiego. Za torami udało mi się skapnąć, ze jest coś nie tak, ale nie chciało się cofnąć. Skręt w Piotrkowską, ale skończyła się dla mnie ślepo. Wyjechało na DK 9, którą dotarłam do właściwego skrzyżowania. Za miastem przymuszanie nóg do ciężkiej pracy. Wmawiało się sobie, że w Iłży zrobię sobie przerwę na posiłek, to odpoczną. Dzięki temu udało mi się dotrzeć na miejsce o 7:35 i nawet dogonić grupę z Yoshkiem. Problemem było to, że Punkt nie znajdował się w Iłży, lecz w Pastwiskach, 5,5km od zamku, wzbudzając we mnie poczucie, że przegapiło się go gdzieś. Na miejscu długo czasu się nie zagrzało, ledwie tylko zabrało się z bagażu co się chciało (koło Bydgoszczy już wziąć nic nie było można).

Do Ostrowca Świętokrzyskiego jechało się szybko, ale była jedna dłuższą przerwę, podczas której minęła mnie grupa pozostawiona po Iłżą. Gdy tylko wjechało się na koniec podjazdu za Ostrowcem Świętokrzyskiego, prędkość mi bardzo wzrosła. Duży w tym udział wiatru i wspaniałych zjazdów. Trudniejszy odcinek był tylko od Lipnika, gdy musiało się nieco z tym wiatrem powalczyć. O 12:34 znalazłam się w Borku Klimontowskim, gdzie doścignęła mnie rodzina, jadąca na metę. 10-15 minut przerwy by pogadać i napić kubek lub dwa herbaty. Potem zatrzymali się raz jeszcze przy stacji tuż za Wisłą i poinformowali o odległości, jaka dzieliła mnie do jadącej przede mną grupy, gdy dotarło tam godzinę później i wręczyli butelkę soku.

Przyspieszyłam i dzięki temu, o 14:10 we wsi Nowa Dęba dopadłam ową grupę, która kończyła posiłek na DK 11, położonej na 800km w restauracji Dębianka. Było miedzy nami kwadrans różnicy czasowej. Posiłek zjadło mi się szybko (w dwóch porcjach), szybko się ogarnęło (choć zeszedł mi pewnie z kwadrans) i ruszyło w podobnym czasie co ostatnia grupa. Zostało już tylko 200km, w tym jazda nocna. Tak naprawdę z górki, choć w góry... Ledwo opuściło się tę miejscowość i trzeba było dopompować koło. Zaczął się podjazd za nią, znów pompowanie. Coś było zdecydowanie nie tak. Zmieniło się dętkę, napompowało, ujechało się kawałek i ponownie spadek ciśnienia. Z połową ciśnienia jakie powinno się tam znajdować, z trudem przejechało się do Kolbuszowej, pragnąc bym nie złapał pełnego kapcia.

Skręciło się w Parkową, spytało przechodnia o sklep rowerowy i o dziwo był tam taki. Przejazd przez Plac Wolności i dotarło się do Piekarskiej, gdzie kupiło nową oponę, dętkę, szybko wymieniło zużyty sprzęt, i dostało pomoc w postaci powietrza ze sprężarki, by nie tracić czasu na pompowanie. Spędziło się tam 10-15 minut, opowiedziało w skrócie o swojej sytuacji i zostawiło graty do wyrzucenia. Problemem okazała się zużyta opona, która już wcześniej ukazywała pomarańczową warstwę. Takie coś było przez mnie widziane w oponie po raz pierwszy i wydawało mi się, że może była to forma samouzupełniania ubytków (nie była). Było po 16, może 16:30, gdy ruszyło się w dalszą drogę.

Nie zwracało się uwagi na trasę, na otoczenie. Pędziło się tak, by nadrobić stracony czas. Gdzie w głowie odnotowało się, że przejeżdżało się przez Głogów Małopolski po nowej obwodnicy, a szosa do Rzeszowa była potem prosta jak strzała. Stolicę Podkarpacia przejechało się w dużej części po ścieżkach. Oczywiście mnie to spowolniło, ale od ronda Pakosława można było bezproblemowo jechać szosą. Nawet światła były tym razem dość przychylne i stało się może ze 2-3 razy. Oczywiście przydało się doświadczenie z kurierki. Wyjechało się za centrum, wypadło na DK 19 i rozglądało się za kolejnym, 12 już PK na 860km.

Był tuż przed końcem Rzeszowa i początkiem Boguchwały. Zirytowało mnie jego położenie w środku zjazdu. Z ostrym hamowaniem skręciło się na podwórko, wpadło by podbić książeczkę z widniejącą od tej pory na niej godziną 18:35 i szybko przekąsiło to, co tam jeszcze zostało. Przesiedziałam tam może 5-10 minut, obserwując zamykanie punktu i czym prędzej pospieszyło na ostatnie 120km podróży. Żwawo dotarło się do Babicy i skręciło w Wyżne. Zachodzące Słońce było świadkiem mojego pełnego trudów wjazdu na 322 m n.p.m. (nieco ponad 100 m w górę od Babicy) za Niebylcem. Nie pamiętam nawet czy końcówkę podjeżdżało się czy szło.

Gdy byłam już na górze i pozostał mi już tylko zjazd, niestety, ale zdążyła zapaść konkretna noc. Chwyciło się lampkę w dłoń, a duszę na ramię i zjechało częściowo hamując na szosie, gdzie rower momentalnie przekraczał 40km/h i nie miał ochoty na prędkości niższe. Prędkość i światło lampki uśpiły moją czujność. Jechało się tak, jakby było się pod wpływem środków odurzających czy leków na uspokojenie (tak mi się wyobrażało ten stan). Dopadała mnie moja senność. Wyjechało się w Lutczy. Postój przy skrzyżowaniu, nie ogarniając, czy droga w którą skręciło, to ta w którą się miało jechać, czy właśnie z niej się przyjechało (Tak trudny był już mój stan po tylu kilometrach i godzinach jazdy). Na spokojnie przejechało się do Domaradza. Skręt w DW 886, która rozpoczynała się mostem nad Stobnicą, skrytą w czerni nocy, choć niewiele brakowało, bym go się ominęło i pojechało dalej. Tu na szczęście umysł w był już w miarę odpoczęty na tyle, by bezpieczniej kontynuować jazdę.

O 22:50 dostałam pieczątkę w DK 13. Była to remiza w pobliżu kościoła w Starej Wsi, części Brzozowa. Nim tam się trafiło, przyszło mi się skontaktować z Księgowym, który dał mi kilka niezbędnych podpowiedzi, tym bardziej że w moim stanie brakowało mi spostrzegawczości. Nawet minęło się to remizę i trzeba było się kawałek cofnąć. Remiza była położona w pewnym oddaleniu od szosy. Dojechało się, podbiło pieczątkę, podjadło, pogadało i nieco przejaśniło mi się na umyśle. Wzięło się dokładkę i niemal siłą się zmusiło, by opuścić tamto przyjemne i gościnne miejsce. Zostało jeszcze około 100km. Wyjechało się koło północy.

Przejazd przez Brzozów był dla mnie wyzwaniem ze swoimi podjazdami. W Humaniskach o mało nie wjechało do rowu, bo zaczął się okres przysypiania. Odtąd często jechało się z przymkniętym jednym okiem, umysłowo pracując na pół gwizdka, o ile aż tyle. Jechało się trochę jak na autopilocie. Cieszyły mnie, że minęły mnie może ze 2-3 auta, bo wtedy lepiej było przystanąć na poboczu, a przez to nieco odpocząć. W pewnej chwili nastąpił wjazd do Sanoka. Trochę znów mi przeszła senność. Pomagały w tym podjazdy, jakie się właśnie rozpoczęły na dobre. Gdy zjeżdżało się do Zagórza zaczął się etap przemarzania i to pomimo cienkiej, foliowej płachty, jaka była na bluzę narzucona. Długi podjazd do Postołowa mnie rozgrzał, a podjazd przez Lesko był jakiś mroczny, miasteczko opustoszałe, choć tej nocy najdokładniej się je zapamiętało. W Uhercach Mineralnych odliczanie odległość do Ustrzyk Dolnych, aby jakoś zająć uwagę i przetrwać trud. Zaczęły się też serie zjazdów. Z wolna zaczynało się też rozwidniać.

Punkt DK 14 odwiedzony o 5:19. Była ochota napić się czegoś ciepłego, lecz niczego nie było. Osoba na puncie zaproponowała, że mogę zostać i odpocząć (chyba nie wyglądało się najlepiej), no ale zostało mi ledwie 50 km, i to po drogach, które w większości już były przez mnie poznane w 2009r. Problemem było tylko zmęczenie, kolana i brak snu doprowadzający mnie do stanu spania za kierownicą. Dalsza trasa więc wyglądała tak, że kilka razy przyszło mi się zatrzymywać się na poboczu, na stojąco, by nieco przedrzemać, by mieć wystarczająco uwagi do dalszej jazdy. Kilka razy przymykało się oczy na zjazdach na kilka sekund, przez co raz zjechało się nieopatrznie na lewą stronę jezdnia, a kilkaset metrów dalej, w porę dostrzegło się jadące auto. Aż trzeba było przystanąć, a ta sytuacja nieco mnie otrzeźwiła.

Od Lutowisk udało się rozbudzić w sposób wystarczający, aż do końca maratonu. Było już na tyle słonecznie, że aż się w folii było mi za gorąco, jednak nie chciało mi się tracić czasu na jej ściąganie. Nie było czasu na patrzenie na zegarek. Trzeba było pędzić ile sił, których było mało. Meta była tuż, tuż. Przejechało się przez Pszczeliny. Jazda wijącą się drogą, po lewej mając strumień Wołosaty. Raz wyjechało się spośród drzew, lecz była to tylko wieś Bereżki. Las ciągnął się nie mając końca i nie wiadomo mi było, czy to ja jadę tak wolno, czy też to meta jest jeszcze tak daleko. Wtem udało się dojrzeć rowerzystę. Była we mnie pewność, że to jakiś zawodnik. Nie próbowało się nawet go wyprzedzić, ale obecność innego człowieka w pobliżu dodała więcej siły, by choć zmniejszyć odległość do niego. Poskutkowało. Ponadto nawet nie zwracało się już uwagi na kolejne zakręty i odległość. Liczyło się tylko nie stracić drugiego człowieka z oczu, aż do końca maratonu.

Była 8:32 wjechałam z rozpędu na żwirkowatą linię mety. Nie zwalniałam do końca, pamiętając przypadek z Wolbórza, gdy to dotarło się na 1 minutę przed końcem czasu. Tym razem udało się dotrzeć na ok. pół godziny przed limitem czas, a równocześnie przekraczając metę na jakieś 1-2 minuty za wspomnianym zawodnikiem. później się okazało, że czas mojego przejazdu był nieco krótszy niż jego, gdyż ów był z grupy OPEN. Na mecie można było choć trochę odpocząć, usiąść przy stole na zewnątrz budynku i chwilę przysnąć, aby nieco dojść do siebie. Przebranie się w świeższe ciuchy, jakiś posiłek i poszukiwanie swojego bagażu, który gdzieś się zawieruszył w wozie transportowym. Nie było we mnie specjalnie siły na rozmowy, choć odpoczynek pozwolił mi na zachowanie przytomności umysłu i bezproblemowe patrzenie. Od 10 do 11 trwało podsumowanie maratonu, rozdanie medali i mnóstwo zdjęć.


Książeczki na mecie




Zebrane punkty kontrolne i czas ich odwiedzenia


Pamiątkowe medale

Podsumowanie i Epilog

Udało mi się. Przejechałam przez Polskę ze Świnoujścia w Bieszczady w ciągu 71 godzin i 24 minut, choć zakładany było dotarcie w pełne 72 godziny. Niedopatrzenie stanu technicznego przyczyniło się do utraty przynajmniej 1-2 godzin, lecz i tak się powiodło. Rzeczywista przebyta droga wg mojego licznika wyniósł 1049,2 km. Przez jakiś miesiąc czy dwa odczuwalne były jeszcze problemy z nerwami dłoni (odczuwanie mrowienia w niektórych, trwające przez min. miesiąc), związane z tak długą jazdą i trzymaniem ich w niemal jednakowej pozycji. Innych powikłań nie udało się odnotować.

O maratonie tym udało mi się posłyszeć po raz pierwszy w 2007 roku, w czasie mojej pierwszej wielodniowej wyprawy rowerowej i kilka razy rozważane/marzone było, aby spróbowaniem swych sił podczas takiej trasy. Udało się to osiągnąć. Były pomysły by pewnego razu jeszcze powtórzyć taki maraton, lecz po maratonie w 2012 padła decyzja, skupić się na odwiedzeniu wszystkich gmin w Polsce, a tym samym poznać ten kraj w całości, przynajmniej w skali co do jednej gminy.

Z forum, wraz ze mną (lecz dużo wcześniej) dotarli również Y., Ro., Wa., Wi., O._T., Ric. i To. Tr. wycofał się w Toruniu i tym razem maratonu nie ukończył

W drogę powrotną autem zabraliśmy Y. z rowerem. Ledwie wsiedliśmy do auta, gdy zasnęliśmy. Krótkie moje obudzenie się nastąpiło około przed 14:30, by powiedzieć rodzicom, że trzeba odstawić Y. na pociąg z Lublina i wtedy rozpoczęła się kolejna, tym razem samochodowa, walka z czasem. Kolejne moje przebudzenie na granicy województw. Pociąg z Lublina zdążył odjechać, gdy tylko wjeżdżaliśmy do miasta. Skierowaliśmy się na Warszawę bez zjeżdżania w bok. Wieczorem dojechaliśmy do Ryk i zajechaliśmy na tamtejszy dworzec, położony odludnym miejscu, z dala od centrum miejscowości. Błyskawicznie wypakowaliśmy rower i bagaż Y.. Szybkie założenie kół i bieg ze wszystkim na peron, gdzie właśnie dojeżdżał pociąg. Udało się w ostatniej chwili, choć przypadkiem zamieniliśmy kaski, co stało się motywem do kolejnego rychłego wyjazdu rowerem na wschód. Resztę drogi i po powrocie sen trwał długo i bezwzględnie. Po przebudzeniu stan mój przypominał stan wraku, który mimo to dobrnął do portu.

Tu pragnę oficjalnie przeprosić, gdyż maraton nie był przeze mnie przebyty zgodnie z regulaminem - w okolicach Klimontowa i Tarnobrzegu napiłam się herbaty i soku, który przywieźli rodzice (a więc "osoby trzecie"), gdy przypadkiem spotkali mnie na trasie. Fakt ten został przeze mnie zatajony przez lata i czułam pewien niesmak do siebie za zatajenie, może drobnostki, lecz rzucającej cień na uczciwość moją i uczciwość przebytego maratonu. Ponadto w Mszczonowie przejechałam krajówką, zamiast ul. Żyrardowską, jak przebiegała ustalona trasa. Potem próbowałam przejechać kilka kilometrów po Mszczonowie "za karę", lecz i tak nie poinformowałam organizatora maratonu o zmianie trasy mojego przejazdu, co być może powinno poskutkować doliczeniem dodatkowych, karnych minut, a skutkiem tego również i być może dyskwalifikacji z maratonu - szczególnie z powodu faktu zatajenia tych zdarzeń, a więc niehonorowego zachowania. Pozostałe zasady regulaminu były przeze mnie przestrzegane, o ile mnie pamięć nie myli.
Także przepraszam publicznie i imo, powinno się nałożyć dyskwalifikację przejazdu maratonu BBt 2012.

Zaliczone gminy

- Lipnik
- Klimontów
- Koprzywnica
- Łoniów
- Tarnobrzeg
- Baranów Sandomierski
- Nowa Dęba
- Majdan Królewski
- Cmolas
- Kolbuszowa
- Głogów Małopolski
- Trzebownisko
- Rzeszów
- Boguchwała
- Czudec
- Niebylec
- Strzyżów
- Domaradz
- Jasienica Rosielna
- Olszanica

Pokaż trasę GPS
Przebudzenie około 2 w nocy. Sama drzemka nie trwałą nawet tyle czasu, bo trochę trwało, nim skończyły się próby naprawy i mocowania lampki. Odtąd w nocy jechało się trzymając ją w ręce opartej na kierownicy. Chwilę się rozgrzewało, jeszcze coś przekąsiło, popiło i wsiadło na rower, powoli przebierając nogami, dopóki nie ogrzało się i wpadło w rytm. Było chłodnawo. Mgła gęstniała i bardziej posuwała się na wschód. Około 2:30 jechało się przez Nakło nad Notecią. Za Strzelewem szczególnie mglisty i zimny zjazd z dwoma znacznymi zakrętami. Prawie godzinę zeszło mi, by dotrzeć do 4 PK w Kruszynie. Był to Motel Złota Karczma "Chata Skrzata" przy krajówce, pod numerem 33. W środku zalegało kilkunastu jeśli nie kilkudziesięciu zawodników. Trochę trwało, nim o 3:23 znalazło się osobę z pieczątką i można było jechać dalej. Swoje już się "odespało".

Przed Bydgoszczą skręt na obwodnicę i pojechało się ścieżkami, gdy tylko się pojawiały. W Białych Błotach wyjazd na DK5, gdzie udało się spostrzec błąd i wrócić się na właściwy kurs. Na skrzyżowaniu z DK 25, choć trzeba było wzdłuż niej jechać, to problemu z nawigacją już nie było, ale 2-3 innym zawodników taka pomyłka zawiodła na Złotniki Kujawski i nadkładali drogi do Torunia. Gdy kończyła się jazda obwodnicą schowaną wśród lasów, powoli zbliżał się poranek. W porannej szarówce przebrnęło się przez Andersa w Toruniu i zatrzymało się dopiero tuż za miastem, w karczmie "Zwierzyniec". Ta mieścił się 5 PK, położony na 381 km trasy BBTour. Podbiło się pieczątkę o 7:50 i spędziło tam prawie godzinę na regenerację sił i posiłek. Niepotrzebnie wzięło się ze sobą trochę za dużo jedzenia na zapas, ale było to podyktowane niepewnością, czy nie powtórzy się sytuacja jak w Pile. Gdyby nie przerwa na burzę i ta w Toruniu, wpadłaby mi kolejna 400tka w ciągu 24h, a tak zabrakło raptem ~15km

Cały dzień był pogodny. Do Włocławka dojazd o 11:04. Był to dojazd problematyczny. 20 km odcinek wzdłuż budowanej autostrady A1 niezmiernie mi się dłużył, a pierwsze kilometry po mieście były po masakrycznej nawierzchni. Na szczęście Pk 6 przy placu Solidarności, był obecny, aktywny, i wrzał humorem. Było tam kilku tych, którzy minęli mnie, gdy odpoczywało się w Toruniu. Zjadło się coś ciepłego i po krótkim postoju pojechało się ulicą Wyszyńskiego i Płocką dalej na wschód. Nie przytoczę, jak wiele było obecnej mojej uwagi w czasie jazdy wzdłuż Wisły. Trasę znało się z podróży autem, ale teraz, po raz pierwszy rowerem, nie było zbyt wielu punktów, gdzie można było uchwycić coś wzrokiem. Dopiero Nowy Duninów zwrócił moją uwagę, a wkrótce skręt w Soczewce na SE. Dość powiedzieć, że wyminął mnie ksiądz na poziomce, podczas przerwy by m.in poprawić swoje kolano, klęcząc na poboczu, a on zatrzymał się, pytając o mój stan itp. Chwilę pogadaliśmy, z moich ust padły moje szacowanie dotyczące czasu przejazdu, średnich i godzin zamknięcia punktów. Nie było ochoty przechodzić drugiej Piły. Gdy pojechał, zrobiło się jeszcze krótki, szybki spacer po lesie, po czym pozostało dalsze męczenie trasą nadwiślańską .

Dzięki skrętowi z Soczewki do Sędenia Małego, można było dociągnąć trasę do miejsca w lesie, gdzie zawróciliśmy w czasie podróży do Gostynina w 2008r. Były to już w moje rejony, więc odczuło się pewną ulgę. Do Łącka przejazd ścieżkami. Podobnie do samego Gąbina. Równolegle do mnie przemieszczała się zwarta grupka, którą minęło się na noclegu przed Bydgoszczą i we Włocławku. Pierwsi dojechali do Gąbina, lecz w PK 7 na stacji odpoczywaliśmy już wspólnie. Było to o 14:50. Ruszyliśmy w podobnym czasie, choć odpoczywanie moje trwało krócej. Nie minęło wiele czasu, gdy za miasteczkiem odskoczyli w przód. Jadąc do Żyrardowa przez Sochaczew, wyłączyła mi się uwaga. Średnia prędkość zjechała do 17km/h, a chwilowa nie była wiele lepsza. PK 8 na stacji, przy wjeździe do miasta, odwiedziło się o 19:08.

W Mszczonowie pojechałam chyba nie tak jak trzeba. Warszawską cofniecie się do centrum, skręt we Wschodnią i kontynuowanie zwyczajnie. Na wyjeździe z miasta przygotowanie się do nocy, bo ta złapała mnie w czasie jazdy przez ową miejscowość. Z trudem przejechało się krajówką do Grójca. Aut było więcej niż do tej pory, ale to już wiedziało się, jak tu jest. W Grójcu jakby odzyskał świadomość. Trochę wróciło sił, ale kolana dawały znać. Zgodnie z mapą przejechało się przez centrum do Kępiny. Nie było pewności, gdzie znajdował się przejazd pod DK 7, ale szczęśliwie trafiło się bez straty czasu, choć sam podjazd w Grójcu mnie wymordował. W jednej z kolejnych wsi pogonił mnie pies wielkości owczarka niemieckiego, jeśli nie on sam. Niezmiernie mnie uradowało, że postanowił mi dopingować w trakcie nieznacznego podjazdu, gdy równocześnie zjechało mi ciśnienie w przednim kole. Ujechało się na bezpieczny dystans, by zabrać się za zmianę dętki. Z powodu mojego zmęczenia i niedawnej akcji trochę to potrwało. Skończyło się około północy.

Znów na kołach, wnet zjazdem dojechało się do Przybyszewa i skręciło w lewo. Łagodny podjazd i kwadrans do Falęcic. Raz jeszcze przejechałam przez Białobrzegi, lecz tym razem przyszło poruszać się drogami równoległymi do DK 7. Skręt do wsi Sucha i krótki postój. Od Kamienia jechało dość żwawo, co chwila zastanawiając się nad kierunkiem jazdy, lecz jadąc wciąż przed siebie, jak nakazywała intuicja. Zawiodła mnie w Jedlińsku, gdy nie dostrzegło się drogi wzdłuż DK7, którą można było kontynuować jazdę. Wpierw musiało się przejechać 400 metrów po krajówce, a potem wjechało na 100 m w głąb ulicy Targowej. Nie było widać, że można bezproblemowo jechać po DK 7, gdyż ne było alternatywy ani zakazu. Spędziło się tam dobre 20-30 minut na komunikacji telefonicznej i gonitwie myśli (po ~45 godzinach od porządnego snu). W końcu z trudem ruszyło jedyną drogą wśród rozlewisk i ujrzało się tabliczkę z nazwą "Wsoła". Odtąd wypatrywanie hotelu z 9 PK, ale jego ani widu, ani słychu. Potem się okazało - był prawie ostatnim budynkiem w tej miejscowości.

Była 3:45. Weszłam do środka. leżało tam całkiem sporo osób, odpoczywających w rożnych miejscach. Ze znanych sobie rozpoznałam jeszcze aktywnego Y.. Podbiłam książeczkę i napiłam się trochę ciepłego picia, jakie było w środku do dyspozycji. Przesiedziałaem z godzinę nim się dogrzało i ruszyło dalej. Powoli zbierało się na świtanie. Ledwie wjechało do Radomia. Ścięło mnie fizycznie i psychicznie. Znalazło się jakiś przystanek, do którego z ledwością dojechałam. Usiadło się i momentalnie zasnąło.

Zaliczone gminy

- Sicienko
- Nowa Wieś Wielka
- Solec Kujawski
- Wielka Nieszawka
- Aleksandrów Kujawski (W)
- Raciążek
- Waganiec
- Lubanie

Pokaż trasę GPS
17-18 MAJA

Na zlot chciało mi się pojechać od pewnego czasu. Z niewiadomych przyczyn ubzdurało mi się, że miał się on odbyć 12 maja, kiedy to pogoda była jak na maj chyba najgorsza tego roku. Wielce zdziwiło mnie, po zajrzeniu na forum w tygodniu kolejnym, szukając info o zlocie. Moje myśli uległy sprostowaniu. Jeszcze mogę jechać! Dopisanie na listę i jazda we wtorek do Warszawy, by zostawić rower i cześć sprzętu, czekającą na wyjazd czwartek. W dniu wyjazdu odbębnienie zajęć. Start około godziny 17, tuż po zrobieniu zakupów na trasę (potem nie kupując nic przez 26h), przy których towarzyszyła mi Kasia. Wyjazd ze stolicy zakończył się o 18:05, a wtedy wyprawa zaczęła się na dobre.


Grójecka przy PKP Rakowiec


Grójecka przy PKP Rakowiec


Południowa obwodnica Warszawy w powijakach

Padło na to, by jechać trasą katowicką, tudzież "gierkówką", która na dłuższym odcinku była rozkopana i w remoncie. Dobrze się złożyło, bo po zakończeniu prac, nie dałoby rady jechać jej całej na rowerze bez konsekwencji. Noc nadeszła w okolicy granicy województw. Przyszło przyodziać rower w świetlisty strój wieczorowy, lecz mimo to, dość często kierowcy TIRów trąbili, bynajmniej nie z radością. Kilka razy o mało nie wyniosło mnie przez to z trasy. Sama jazda w dużej mierze polegała na jeździe, po już utwardzonych, ale jeszcze w budowie, odcinkach jezdni, przerywane wskakiwaniem w główny nurt, gdy docierało się do nieukończonych wiaduktów i mostów. Im bliżej północy, tym auta pojawiały się rzadziej, ale za to w karawanach. Częściej też jechały te z naprzeciwka, co zmniejszało widoczność (oślepiwszy mnie, raz o mało nie zniosło mnie na betonowe bloczki, a raz w dźwig czy inny sprzęt budowlany).


S8 w remoncie przed Mszczonowem


DK 8 o 1:00 przed Tomaszowem Mazowieckim

Po całej nocy dojazd do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie remonty się urywały. Zachciało mi się przejechać przez centrum, gdyż będąc tu poprzednio, udało się poznać tylko obrzeża. Zastanawiało mnie czy to był dobry wybór, gdy po dotarciu w okolice starówki zaskoczyły mnie budynki zniszczone, obdrapane, z wybitymi oknami, wyłamanymi drzwiami, z widocznymi wzdłuż całej ulicy, nielicznymi pomieszczeniami użytkowanym. Podobny widok towarzyszył nadal, po kilku kolejnych skrętach, prawie do samego placu rynkowego. Tam co prawda budynki trzymały poziom standardu turystyczno-widokowego, ale do zaniedbanych było bardzo blisko. Tyle o tym mieście. Gdy wschodziło słońce, moje położenie znajdowało się gdzieś w połowie trasy DK91 między Piotrkowem na Kamieńskiem. Na roślinności pojawił się szron, a licznik wskazał -1 st. C. Jazda trwała, aż słońce nie wzeszło choć minimalnie, po czym przyszła pora na ok. godzinną przerwę.


Nocny rynek w Piotrkowie Trybunalskim


Rozprza o świcie


Rozprza. W centrum kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny

W Kamieńsku przed 7 rano. Wjazd z powrotem na katowicką, która ciągnęła się przez 3 godziny, z krótszymi ok. 10-15 minutowymi przerwami na regenerację siły. Ostatecznie o 10 nastąpił wjazd do Częstochowy. Rozgrzebane okolice centrum i paskudna nawierzchnia pełna garbów, dziur, łat i w ogóle wszystkiego, co im przyszło do głowy, sprawiła że przejazd zajął mi przeszło godzinę. Jedyny zdatny do jazdy odcinek to deptak w kierunku klasztoru.


Kamieńsk po porannej przerwie


DK 8 w okolicy Kamieńska


Widok z DK 8 w okolicy Dobryszyc na tereny kopalni Bełchatów


DK 8 w okolicy Dobryszyc


Wjazd DK 8 do Częstochowy


Częstochowa. Wjazd na Plac Daszyńskiego. Po lewej kościół pw. św. Zygmunta. W centrum Kościół pw. św. Świętej Rodziny


Częstochowa. Aleja pw. Najświętszej Maryi Panny w remoncie


Częstochowa. Plac im. Władysława Biegańskiego


Częstochowa. Kościół pw. św. Jakuba


Częstochowa. DK 46. Kapliczka w pobliżu Szamotowej

Z radością przyszło mi powitać granicę miasta, zaraz za którą nawierzchnia była normalna. Zupełnie inne myśli towarzyszyły, jadąc przez Lubliniec. Gdziekolwiek się nie pojechało, wszędzie ścieżki rowerowe. Co prawda zrobione z kostki, ale nie wiem czy nie była to najgęstsza ich sieć w Polsce. Rowerzystów lokalnych też była tam mnóstwo, a ponadto reklamowali się chyba 120km szlaków turystycznych w swoich okolicach.


DK 46. Po prawej stacja Herby Nowe


Lubliniec. Dojazd do Ronda Popiełuszki


DK 46 w Gwoździanach

O 14:20 dojazd do granicy województwa Opolskiego. Pierwszy raz w życiu rowerem, a być może i jakimkolwiek środkiem transportu. W dwie godziny później wjazd do Opola, gdzie trwały Międzynarodowe Targi Turystyki. Udało mi się też dostrzec lokalnego podróżnika, ale tylko powitaniem z daleka się skończyło, bowiem nie przyszło mi się zatrzymywać. Po kilku zdjęciach przejazd przez 3 mosty i wjazd na DW 435.


DK 46. Obwodnica Dobrodzienia


Opole. Ratusz na Rynku


Opole. Odra widziana z mostu Piastowskiego


Stawy u zbiegu DW 435 i DK 46, między Prądami i Sosnówką

Po dokładnie 24 godzinach od opuszczenia Warszawy wpadło 328 km i nie był to dla mnie szałowy wynik. Godzinę później zakupy w Niemodlinie, a po drobnym przepakowaniu znów w drodze. Do tej pory trasa była względnie plaska, miejscami zdarzały się niewielkie podjazdy. W stronę Nysy zaczęły się większe, ale mimo to jakoś udawało się utrzymywać tempo ok. 18km/h, co często zjeżdżało do 13-14km/h.


DK 46. Zjazd do Malerzowic Wielkich. W tle Góry Opawskie

Ok. 21 zjazd do Nysy i zaraz za miastem, po ostatnim podjeździe, przerwa do pełnego zachodu słońca. Odezwało się moje kolano. Trzeba było trochę odczekać i "naprostować" coś w środku. Przed dalszą drogą znów przygotowania do nocnej jazdy, ale już było pewne, że nie dotrę na zlot "na raz". Końcówka dzisiejszej trasy kończona do północy. Z każdą minutą było coraz gorzej i egzotyczniej. Na godzinę przed nocowaniem, zaczęły się jakieś omamy z niewyspania, zmęczenia i rosnącej potrzeby snu. Wpierw wydawało mi się, że linia boczna drogi w świetle lampki, zaczęła się unosić kilka cm nad ziemią. Przejeżdżając przez skrzyżowania, zaczęło mnie zastanawiać, czy dobrze jadę, ale dopiero w jakąś minutę po przejechaniu go. Na szczęście droga byłą szeroka i stosunkowo prosta.

W pewnym momencie do mojej świadomości zaczęło docierać, że po prawej stronie, za barierką nie ma rowu, tylko jakaś czeluść kończąca się w mroku nie wiem gdzie. Była to dolina Nysy Kłodzkiej pod obwodnicą Otmuchowa. Momentalnie mnie rozbudziło na moment i udało się zdać sobie sprawę z potęgi niewyspania. Po kilku przemyśleniach, gdy jeszcze wydawało mi się, że oprócz mnie jadą jeszcze dwie osoby. Stwierdzając, że jest pierwszy raz tak ciężko, faktycznie pora kończyć, ale nie było jeszcze możliwości się przespać. Złapało mnie jeszcze jedno takie przed końcem - że światło z lampki i od aut bijące, biorą udział zawodach artystycznych. Nie mam pojęcia o co chodziło, ale był to już jakiś wyższy poziom abstrakcji. Ostatecznie udało się znaleźć w miarę dobre miejsce do spania przed Paczkowem. Czym prędzej w śpiwór, zawijając się w płachtę namiotową.

Zaliczone gminy

- Ładzice
- Kruszyna
- Mykanów
- Rędziny
- Częstochowa
- Blachownia
- Herby
- Kochanowice
- Lubliniec
- Pawonków
- Dobrodzień
- Ozimek
- Chrząstowice
- Opole
- Komprachcice
- Dąbrowa
- Niemodlin
- Łambinowice
- Skoroszyce
- Pakosławice
- Nysa
- Otmuchów
- Paczków