Wpisy archiwalne w kategorii

2010 Siedlecczyzna N

Dystans całkowity:	298.50 km (w terenie 10.00 km; 3.35%)
Czas w ruchu:	21:20
Średnia prędkość:	13.99 km/h
Liczba aktywności:	5
Średnio na aktywność:	59.70 km i 4h 16m
Więcej statystyk

Za Wyszkowem V - Przez Sokołów Podlaski do Siedlec i powrót

Wtorek, 4 maja 2010 | dodano: 08.02.2017Kategoria 2 Osoby, Wyprawy po Polsce, Samotnie, Gminy, Z Kasią, 2010 Siedlecczyzna N, Z rodziną

2010.04.30 - 05.04 Za Wyszkowem - cała trasa

Cały dzień chłodno i zachmurzenie 8/8 bez opadów.

Pobudka bardzo wczesna. Jakieś śniadanie z tego co zostało i w drogę, zabierając resztki. W drodze przypomniało mi się, że w bazie, gdzieś tam zostały kanapki, która potem radośnie sobie spleśniały. Trasa tak jak dzień wcześniej, ale potem ku wschodowi, przez pola wyjeżdżając na asfalt do Wrotnowa. Stamtąd na południe. Przejazd przez las, a za nim rzucał się w oczy dom, który wydawał się opuszczony lub po prostu zaniedbany, sądząc po odgłosach psa.

W Miedznie przerwa na cmentarzu. Przejazd przez osadę dość szybko, po drodze mijając kościół i obniżenie jakiejś rzeczki. Za wsią skręt w lewo, zakładajac przy okazji rękawiczki, które zostały zakupione w sklepie, w drodze do Małkini. Niedaleko za Miedzną mijało się wyrobisko albo składowisko śmieci. Nieco dalej mały las i za nim wieś Wola Orzeszkowa. Kolejny las do Ząbkowa. Jazda na tej trasie trwałą dłużej niż sam opis, ale mało było co opisywać.

Sokołów Podlaski. Aleja 550-lecia. Widok ku SE

Wkrótce potem dojazd do Alei 550lecia, która wyglądała jak obwodnica, ale zapewne jest starą trasą prowadząca do miasta. Szeroką jezdnią opadała ku miastu. Tak wjazd do Sokołowa Podlaskiego. Dojazd do ulicy Wolności i skręt w bok na Piłsudskiego i przed marketem w lewo. Potem jazda po uliczkach osiedlowych, głównie ul. Gałczyńskiego i przez park znowu na ul. Wolności, która jest częścią DK 62. Naprzeciw ul. Kościuszki, w pobliżu domu zbudowanego w stylu zamku, zatrzymując się w pizzerii i zamawiając pyszny obiad. Dalej w stronę kościoła jadąc chodnikiem. Skręt ku południu, minięcie rynku i po jakimś czasie wyjechało się z miasta, które leżało w zagłębieniu.

Sokołów Podlaski. Pyszny obiad w pizzerii Retro

Sokołów Podlaski. Kościół pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Widok ku NNW

Następny etap to długie jazdy, to po nieco wyższych obszarach, to nieco krótszych obniżeniach. Dominowały pola. Na całej trasie droga wiodła zaledwie trzy razy przez niewielkie lasy. Przejazd przez wsie: Wojewódki Górne, Bielany, Żyłaki, gdzie na chwilę się trzeba było się zatrzymać, Kowiesy, gdzie stała szkoła po prawej stronie, a zaraz potem czekało nas jedno z większych obniżeń. W Podnieśnie nieco dłuższa przerwa na przystanku. W tym czasie dzieci wychodziły ze szkół. Potem stosunkowo często pojawiała się zabudowa w pobliżu drogi. Jej gęstość wzrosła w Chodowie i Strzale, ale to już były właściwie przedmieścia. Z wolna wjeżdżało się do Siedlec.

DK 63. Wojewódki Górne S. Widok ku S

DK 63. Wjazd do Siedlec. Widok ku S

Jechało się cały czas w tym samym kierunku, tą samą trasą do dworca PKP, z niewielkim odchyleniem na odwiedziny katedry, do której dojeżdżało się ulicą Cmentarną. Potem przerwa na lody, choć z niejakim trudem, bo było chłodno. Następnie do dworca na pieszo, bo tak duże było zmęczenie jazdą w taki dzień. Poczekało się mniej niż godzinę, dokupiło jeszcze coś do picia, by ostatecznie wsiąść do nowego pociągu niskopodłogowego, takiego jakim wracało mi się rok wcześniej.

Siedlce. Katedra pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Widok ku SE

W pociągu udało się nieco odsapnąć po trudach podróży. Wysiadka na dworcu Warszawa Rembertów, gdzie nastąpiła przesiadka w pociąg jadący do Zielonki. Tam Kasia odstawiła rower. Spacerem do niej, a potem już samotnie Marecką, Drewnicką, pod lasem do Radzymińskiej, na drugą stronę, a potem remontowaną Toruńską. Ciężki był jej stan, ale dojechało się do przystanku przy Łabiszyńskiej, gdzie przesiadka do busa na Żerań.

Dworzec, chyba Rembertów po powrocie z Siedlec. Widok ku W

Wyjście na zajezdni i oczekiwanie, aby przesiąść się w busa w stronę Legionowa, ale nic nie nadjeżdżało. Prawdopodobnie był jakiś zator na Modlińskiej i busy nie mogły powrócić. Ludzie się gromadzili tak, że nawet jakbym się chciało, to pewnie by z rowerem się nie wcisnęło. W końcu zirytowała mnie ta sytuacja. Rowerem po prawej stronie chodnika, a później asfaltem ku północy. Dojazd w pobliże ulicy Mehoffera i postój się na przystanku. Dopompowywanie koła tylnego, podejrzewając kapcia, ale chyba tylko mi się wydawało. Gdy udało się spakować podjechał autobus. Tym dojazd do Jabłonny przed Pałacem. Stamtąd już prosto do NDM, ale końcówka została przejechana ulicami Długą, Akacjową, Nałęcza, Partyzantów i Sawy między blokami. Przejazd przez most, Modlin i przy cmentarzu wojennym do auta.

Zaliczone gminy

- Sokołów Podlaski (W+M)
- Bielany
- Suchożebry

Rower:Zielony
    Dane wycieczki:

95.00 km (0.00 km teren), czas: 07:00 h, avg:13.57 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h

Linkuj | Komentuj | Komentarze(0)

Za Wyszkowem IV - Zakupy w Starej Wsi

Poniedziałek, 3 maja 2010 | dodano: 08.02.2017Kategoria 2 Osoby, Wyprawy po Polsce, Z Kasią, 2010 Siedlecczyzna N

Zachmurzenie 8/8, ale jasno. Stosunkowo chłodno. Silny wiatr.

Zaczynało nam brakować żywności, więc trzeba było jechać, by poszukać otwartego sklepu. W tym celu kurs po południu na południe. Jazda polną drogą, tą samą, którą wyjechało się wieczorem po przyjeździe, ale tym razem skręcając na zachód. Przejazd wzdłuż skraju lasu, aż dotarło się do tak szerokiej drogi, że auta mogły jechać. Przejeżdżało się przez las do Tchórzowa. Tam skręt na południowy zachód. Jechało nam się stosunkowo wolno, ale bez poważniejszych kłopotów. Mnóstwo pól, gdzieniegdzie domy. Tak dojechało się do Starej Wsi nad Liwem. Przejeżdżało się tędy nocą, rok wcześniej jadąc w stronę Węgrowa.

Stara Wieś. Skrzyżowanie DK 62 i Szkolnej. Inskrypcja: "W dniach 4-7 IX 1939 r. załogi XV Dywizjonu Bombowego "Łoś" startując z węzła lotniskowego Stara Wieś dokonały największego uderzenia bombowego w wojnie obronnej na na pancerne kolumny niemieckich wojsk w rejonie m.Piotrkowa i Różana Powietrznym obrońcom Ojczyzny Społeczeństwo Ziemi Siedleckiej", "Chwała polskim skrzydłom". Widok ku NE

Pora na zakupy i przekąszenie, a potem ominięcie cmentarza, by zjechać w stronę rzeki, lecz zaraz potem nawrót. Drogą szła rodzina z małymi dziećmi. Zabudowa zawierała w sobie stare domy, już bardzo leciwe. Skręt w piaszczystą uliczkę, ale dotarło się nią do asfaltu w pobliżu kościoła. Przejazd pod dworek, który znajdował się rękach Narodowego Banku Polskiego, gdzie mieści się ich ośrodek szkoleniowy.

Stara Wieś. Cmentarna kaplica Krasińskich. Widok ku SW

Stara Wieś. Pałac Radziwiłłów. Widok ku NW

Stara Wieś. Pałac Radziwiłłów. Widok ku NW

Kurs na północ. Droga zmienią się w świeży asfalt przez jedną z wsi. Kawałkiem szutru dojazd do lasu, ale niewiele go było. Potem wspinanie się ku górze, najpierw pola i domy, potem ściana lasu po lewej stronie i wieś Kozołupy. Stamtąd już prostą drogą na działkę, z jednym przystankiem w nieukończonej szkole. Wieczorem znowu ogień i kolacja.

Międzyleś. Szkoła, która nie doszła do skutku. Widok ku N

Rower:Zielony
    Dane wycieczki:

26.50 km (0.00 km teren), czas: 01:50 h, avg:14.45 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h

Linkuj | Komentuj | Komentarze(0)

Za Wyszkowem III - Do Małkini

Niedziela, 2 maja 2010 | dodano: 08.02.2017Kategoria 2 Osoby, Wyprawy po Polsce, Gminy, Z Kasią, 2010 Siedlecczyzna N

Chłodno. Zachmurzenie 8/8, przechodzące w 6/8 im bliżej wieczora. Rano mżawka wieczorem mgła niska na polach.

Nim się ruszyło, trzeba było, oczyścić napędy i przygotować rowery do jazdy po deszczach i błotach dnia poprzedniego. Tym razem poniosły nas pierwsze kroki ku zachodowi. W Międzylesiu skręt na północ. Droga początkowo wznosiła się w linii prostej i w pewnym momencie pozwoliła nam zjechać w dół, do niewielkiej stosunkowo doliny, gdzie leżała wieś Ugoszcz. Prowadziły do niej liczne zakręty, mimo że topografia nie wymagała ich istnienia.

Wjazd do centrum Międzylesia. Widok ku W

Przerwa pod kościołem. Po jego zachodniej stronie jechało się dalej na północ. Trasa wiodła nas przez las ponad 10km i niecałe 2 godziny. Był to meczący czas - występowały liczne i długie odcinki piaszczyste. Ciężko było się zorientować w przestrzeni, zarówno "gdzie być może się jest", jak i "w którą stronę podążamy." Sprawę komplikował brak mapy okolicy, w stopniu dokładniejszym niż oznaczenie większych dróg. To gdzie się wyjechało, bardziej zostało rozpoznane po ogólnym konturze lasu niż czymkolwiek innym.

Ugoszcz. Kościół pw. Świętego Antoniego Padewskiego. Widok ku NNW

Ogólnie przebieg zapamiętany mniej więcej tak: od kościoła w piachu albo na szerokim bezdrzewnym pasie, ciągnącym się wzdłuż drogi leśnej. Zmiana kierunku na zachodni, tocząc się po ubitej ziemi, ale droga była bardziej szlakiem, choć wyraźnym, to raczej pieszym. Ku północy, przy zabudowaniach, które nie wiedzieć kiedy, pojawiły się przed nami. Wjazd na szerszą drogą, ale wkrótce została zamieniona na mniejszą, zaraz za zabudową, z której wybiegły do nas psy. Jazda w kierunku generalnie wschodnim, dosyć szeroką drogą, którą z powodzeniem mogły jechać auta. Droga byłą raczej utwardzona, z miejscami trochę gorsza. Ukazanie się kawałka wolnej przestrzeni po prawej stronie. Krótki spacer i otwarta przestrzeń po lewej stronie. Ostatni przejazd lasem i wyjazd na asfalt.

Kanał Kacapski koło Prostynia, na granicy powiatów. Widok ku E

Przejazd wiódł jakiś kilometr po mokrej drodze. Przerwa na przystanku. Do tej pory lekko popadywało, ale w lesie nie dało się tego odczuć. Przerwa na odpoczynek, po ciężkiej wtedy przeprawie wśród drzew. Pod daszkiem budowała swoje gniazdo osa. Siedzieło się tam z pół godziny. Potem pół kilometra lasu i za kolejne pół sklep. Małe zakupy na resztę trasy, a po nich kurs dalej na północ. Wkrótce na skrzyżowaniu skręt w prawo i przejazd przez jedną z kolejnych, starych, zapuszczających się wsi. Gdy się zaraz potem skończyła, można było po prostu jechać dalej po ziemi, ale zamiast tego padło na kontynuację asfaltem – na północ, ale nie pamiętam okolicy.

We wsi Orzełek skręt na wschód i wjazd do Złotek. Tam się krótka przerwa, zastanawiając się czy nie zrobić zakupów i czy odpocząć na kolejnym przystanku. Do Prostynia zjazd w dół, przejeżdżając kanałek. We wsi okrążenie kościoła, po czym kurs w stronę Treblinki. Mijało się starorzecze Bugu. Skręt na południe do DW 627 na Kosów Lacki, tam odbijając na północ. Z asfaltu droga zmieniła się w pokrytą betonowymi płytami. Jeszcze udało się zajrzeć do opuszczonego budynku i szybko wrócić na trasę. Wreszcie udało się dotrzeć do Bugu. Tam trwała budowa nowego mostu na rzeką. Wielki plac budowy, długie nasypy. Stary most, teoretycznie zamknięty, ludzie swobodnie przemierzali pieszo. Kiedyś oglądany był przez mnie w telewizji reportaż o tych okolicach i o tym, jak to ten most już przeszkadzać zaczynał w codziennym życiu. No w każdym razie szkoda, bo coraz mniej drewnianych mostów.

Prostyń. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny. Widok ku NE

Prostyń. Remontowana brama przy kościele pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny. Widok ku W

Prostyń. Wnętrze kościoła pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny.

Prostyń. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny. Widok ku SEE

Prostyń. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny. Widok ku S

Prostyń E. Starorzecze i rzeczka Treblinka. Widok ku N

Treblinka. DW 627. Ruina przy dawnej linii kolejowej. Widok ku NEE

Wjazd do Małkini. Akurat udało się zdążyć przejechać na drugą stronę torów, bo zaraz potem zamknęli przejazd. Podjazd do kościoła. Trochę się na niego popatrzyło, po czym powrót, bo okazało się, że jadąc jadąc bardziej się oddalimy od bazy. Przejazd przez przejazd ponownie, tuż przed tym, nim zamknęli znów barierki. Pojechało się przez Zawisty Nadbużne i tam kolejny kościół. Dalsza podróż wiodła DW 694 na wschód. Po prawej stronie płynął Bug, ale rzadko się go widziało. Droga wiodła jakieś 10 metrów ponad rzeką. W gruncie rzeczy przypominała mi tą między Czerwińskiem i Wyszogrodem, z ta różnicą, ze asfalt był lepszy, a ruch mniejszy, choć do komfortu było im obu jeszcze za daleko. W połowie tego odcinka meander rzeki zbliżał się do drogi na odległość kilkudziesięciu metrów z umiarkowanym spadkiem, wystarczający, aby swobodnie zjechać i nie zmęczyć się zbytnio z podejściem. Chciało nam się tam chwilę odpocząć, ale obecność ludzi zmotywowała nas do dalszej jazdy.

Małkinia. Stary most nad Bugiem. Widok ku NNW

Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Widok ku N

Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Widok ku NNW

Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Widok ku N

Małkinia. Stary most nad Bugiem. Widok ku NEE

Małkinia. Stary most nad Bugiem. Widok ku E

Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Po północnej stronie. Widok ku N

Małkinia N. Wnętrze kościoła pw. Najświętszego Serca Jezusowego przy Kościelnej

Małkinia E. Kościół pw. Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła. Widok ku N

Mijało się głównie pola. Zabudowania przeważnie znajdowały się gdzieś w głębi, rzadko przy drodze. Również lasy były małe. Słońce oświetlało nam nasze plecy, powoli chyląc się ku zachodowi. Tak wjechało się do Zuzeli, miejsca gdzie urodził się kardynał Stefan Wyszyński. Chwilę tam spędziło się pod kościołem, po czym trasa wiodła dalej. Niebawem wjechało się do Nuru. Zaraz potem wyjazd, ale już w stronę zachodnią - do mostu. Przeprawa na drugą stronę i obserwowanie zmierzchu. Jechało się trasą, powoli pogrążaną w wieczornych ciemnościach oraz powstającej na polach w oddali mgle. Nie zapadły od razu – gdy przejeżdżało się przez Ceranów jeszcze było widno. Dopiero przed Kosowem Lackim nastąpiło założenie sprzętu nocnego i szybkie przejazd przez oświetloną miejscowość. Jechało nam się żwawo.

DW 694. Rostki-Piotrowice. Widok ku NEE

DW 694. Gąsiorowo S. Widok na Bug ku SE

Zuzela. DW 694. Kościół pw. Przemienienia Pańskiego. Widok ku SSE

Zuzela. Wnętrze kościoła pw. Przemienienia Pańskiego

DK 63. Most w Nurze na Bugu. Widok ku S

DK 63. Most w Nurze na Bugu. Widok ku W

Po zapadnięciu zmroku odzyskało się część sił, ale na krótki moment. Mianowicie - do odpoczynku przy wieży wysokiego napięcia, o której było wspomniane wcześniej, przy okazji przejazdu tą samą trasą w drugą stronę. Po odpoczynku jechało się już nieco gorzej. Wjeżdżając do Wrotnowa, nastała pierwsza nieprzyjemność w podróży – za nami jechało auto w nieodpowiednim czasie i miejscu. Nie pamiętam czemu, ale gdy przejeżdżało koło nas, poniosło nas w dziurę i jakiś pies do nas wyskoczył. Zjazd z asfaltu na pobocze by ochłonąć po tej akcji ze wzburzenia. Potem wyskoczyły jeszcze dwa duże psy. Ledwo było widać je w ciemnościach, ale się gnało i długo nie można było ich się pozbyć. Dojazd do bazy w całkowitych ciemnościach, zakańczając noc kolejnym ogniem w kominku, piekąc sobie kiełbaski.

DW695. Wjazd do Kosowa Lackiego. Widok ku SWW

Zaliczone gminy

- Sadowne
- Małkinia Górna
- Zaręby Kościelne
- Nur
- Ceranów

Rower:Zielony
    Dane wycieczki:

88.00 km (10.00 km teren), czas: 06:00 h, avg:14.67 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h

Linkuj | Komentuj | Komentarze(0)

Za Wyszkowem II - W deszczu przez Kosów Lacki

Sobota, 1 maja 2010 | dodano: 08.02.2017Kategoria 2 Osoby, Wyprawy po Polsce, Gminy, Z Kasią, 2010 Siedlecczyzna N

Zachmurzenie 8/8, od rana opady. Po południu spokój i lekkie chwilowe opady.

Wyjazd po południu. Pogoda była pochmurna, wilgotno i lekko siąpiło. Wszystko z chmur ciągnących się za frontem, który przeszedł nad nami w nocy. Mimo to, padła decyzja, by ruszyć. W miarę szczelnie trzeba było się okryć. Start w momencie, kiedy opad był stosunkowo niewielki. Dalej w kierunku Wrotnowa, a stamtąd ku północy. Lekki, ciągły podjazd przejechany został przez las i jechało się głównie pośród pól, z gdzieniegdzie widocznymi domami, a rzadziej ich skupiskami. W pamięć zapadł mi wielki słup wysokiego napięcia po wschodniej stronie drogi. W ponurości dnia nie udało się spostrzec nawet, kiedy ukazał się Kosów Lacki. Mała wioska. Przejazd przez ubogie centrum. Za kościołem skręt na zachód w Mostową i zjazd w Gutowską. Jadąc w prawo dotarłoby się do Małkini, ale w tę pogodę już chciało nam się wracać. Na szczęście, w tym czasie przestało padać i generalnie zrobiło się jaśniej, mimo że nadal pochmurno.

Za Kosowem Ruskim, w Gutach, skręt w drogę po lewej. Była wystarczająco znaczna, by brać ją pod uwagę, ale i gruntowa. Mankamentem było to, że po opadach była niesamowicie płynna. Droga wspinała się nieco ku górze, tak że ostatecznie rozciągały się przed nami ładne krajobrazy. Niestety była stosunkowo słaba widoczność. W Nowej Maliszewie przerwa na blaszanym przystanku, stosunkowo nowym. Przerwa na zjedzenie dużej części z tego, co zostało zabrane na tę wyprawę. Zbierały się nasze siły. Deszcz ostatecznie ustąpił z reszty podróży, więc jechało się lepiej. Trzeba było tylko omijać większe kałuże. Za wsią czekał nas rozjazd. W lewo ku zabudowaniom i ten który został wybrany - w prawo, gdzie droga dalej kontynuowała bieg ku południu.

Początek tego odcinka biegł wzdłuż wschodniej granicy lasu, potem mijając pola pokryte zielenią i gdzieniegdzie widoczne obszary podmokłe. Przejechało się przez część wsi Rostki, a zaraz za nimi nastąpił wjazd w las. Tam w połowie drogi przerwa i kilka zdjęć, podziwiając wiosenną atmosferę zieloności. Jazda w lesie trwałą 3 km i skończyła się kilkaset metrów od drogi asfaltowej. Wyjechało się na obniżeniu drogi, pierwszym od domu w kierunku Wrotnowa. Stamtąd kilkadziesiąt metrów i znów można się było grzać przy kominku.

Nowa Maliszewa. Pierwsze zdjęcie, gdyż wcześniej było mnóstwo deszczu. Widok ku SE

Rostki. Widok ku W

Leśna droga z Rostek do Wrotnowa. Kwitnąca wiosna. Widok ku E

Leśna droga z Rostek do Wrotnowa. Rowery na przerwie. Widok ku W

Zaliczone gminy

- Kosów Lacki

Rower:Zielony
    Dane wycieczki:

31.50 km (0.00 km teren), czas: 02:30 h, avg:12.60 km/h, prędkość maks: 0.00 km/h

Linkuj | Komentuj | Komentarze(0)

Za Wyszkowem I - Do Międzylesia

Piątek, 30 kwietnia 2010 | dodano: 08.02.2017Kategoria 2 Osoby, Wyprawy po Polsce, Gminy, Z Kasią, 2010 Siedlecczyzna N

Słonecznie. Dużo cumulusów, zachmurzenie 4/8, ciepło, ale wiatr dość silnie schładzał. Silny ze wschodu. Wieczorem i w nocy burza z dużymi opadami.

Przejazd wzdłuż Radzymińskiej, wjeżdżając na teren CH Marki. Zakupy w Decathlonie (dętki itp.), objazd Ikei od zachodu i wjazd na Toruńską. Przejazd na północ pod wiaduktem i dalej wzdłuż Radzymińskiej słabą drogą, zapewne resztkami traktu sprzed stworzenia wielopasmówki. Skręt w pierwszą w lewo, wzdłuż małego lasu jadąc do pierwszej w prawo ul. Żeromskiego. Wszystko po szutrze. Za Sosnową zmieniła się w Piotra Skargi i była pokryta badziewnymi betonami z dziurami. Niewiele potem przejazd nad kanałkiem, przy Bandurskiego zatrzymując się w sklepie, kupując loda w waflu, trochę picia, coś do przekąszenia. Po zjedzeniu czy nawet w trakcie, powrót przez kanałek, lasek po drugiej stronie i dalej przez park. Wyjazd koło starej cegielni, a potem ul. Braci Briggsów, aż do Ząbkowskiej. Wtedy zmiana nawierzchni na chodnik przy Fabrycznej.

Jechało się prosto, aż do działki z kościołem. Przerwa się nad rzeczka przy mostku, czekając, aż Kasia będzie gotowa. Gdy zadzwoniła, podążało się Konopnickiej do przejścia kolejowego. Kasia poszła po rower, a mi pozostało czekać z torbą. Potem razem przez park i Nadrzeczną do domu. Trochę trwało tam czekanie na dworzu, a potem kurs na peron i znów czekanie. Weszło się do pociągu w pierwszym wagonie, gdzie można było swobodnie trzymać rowery. Mijało się kolejne otwarte i drzewiaste przestrzenie. Szczególnie zwróciły uwagę okolice Tłuszcza, gdzie rok wcześniej jechało się rowerem po ciemku. Ludzie się dziwnie na nas patrzyli. Nie w smak co nie którym była obecność dwóch rowerów w pociągu. Biletów też długo nie sprawdzali - dopiero poza warszawską strefą biletową.

Koniec tej jazdy w Ostrówku Węgrowskim, zaraz za Łochowem. Wyjazd na drogę, by podążać ku północy, skręcając w pierwszej wsi w prawo. Trochę dalej przerwa pod sklepem, robiąc zapasy na działkę. Wycieczka się zaczęła! Było przyjemnie i słonecznie. Dziwnym trafem dojechało się do drogi na Węgrów. Odbicie na właściwą i dalej ku wschodowi. Jedna krótka przerwa, a potem dojazd do trasy N-S, przecinając ją przed wkroczeniem do lasu. W środku dużo komarów i nieprzyjemna atmosfera. Trochę wilgoci miejscami, ale bez wody. W pewnym momencie wyjechało się na otwartą przestrzeń, ale nastąpił skręt w lewo, bo łąka była podmokła. To był dobry pomysł, bo po kilku zmianach kierunku udało się dotrzeć do szutru za lasem i zaraz potem do asfaltu. Droga wiła się i było kilka zakrętów. Ostatecznie przejechało się wieś, za nią zjeżdżając na działkę, gdzie można było odpocząć. Wieczorem krótka rundę na południe, do granicy z lasem, odwiedzając prawie całkowicie zarośnięte pozostałości po jakimś domu, o zmierzchu wracając do działki od tyłu. Obserwowało się zbliżające z zachodu burzowe chmury, a w domu można się było wygrzać przy kominku, pośród odgłosów silnych grzmotów.