Za Wyszkowem III - Do Małkini

Chłodno. Zachmurzenie 8/8, przechodzące w 6/8 im bliżej wieczora. Rano mżawka wieczorem mgła niska na polach.

Nim się ruszyło, trzeba było, oczyścić napędy i przygotować rowery do jazdy po deszczach i błotach dnia poprzedniego. Tym razem poniosły nas pierwsze kroki ku zachodowi. W Międzylesiu skręt na północ. Droga początkowo wznosiła się w linii prostej i w pewnym momencie pozwoliła nam zjechać w dół, do niewielkiej stosunkowo doliny, gdzie leżała wieś Ugoszcz. Prowadziły do niej liczne zakręty, mimo że topografia nie wymagała ich istnienia.


Wjazd do centrum Międzylesia. Widok ku W

Przerwa pod kościołem. Po jego zachodniej stronie jechało się dalej na północ. Trasa wiodła nas przez las ponad 10km i niecałe 2 godziny. Był to meczący czas - występowały liczne i długie odcinki piaszczyste. Ciężko było się zorientować w przestrzeni, zarówno "gdzie być może się jest", jak i "w którą stronę podążamy." Sprawę komplikował brak mapy okolicy, w stopniu dokładniejszym niż oznaczenie większych dróg. To gdzie się wyjechało, bardziej zostało rozpoznane po ogólnym konturze lasu niż czymkolwiek innym.


Ugoszcz. Kościół pw. Świętego Antoniego Padewskiego. Widok ku NNW

Ogólnie przebieg zapamiętany mniej więcej tak: od kościoła w piachu albo na szerokim bezdrzewnym pasie, ciągnącym się wzdłuż drogi leśnej. Zmiana kierunku na zachodni, tocząc się po ubitej ziemi, ale droga była bardziej szlakiem, choć wyraźnym, to raczej pieszym. Ku północy, przy zabudowaniach, które nie wiedzieć kiedy, pojawiły się przed nami. Wjazd na szerszą drogą, ale wkrótce została zamieniona na mniejszą, zaraz za zabudową, z której wybiegły do nas psy. Jazda w kierunku generalnie wschodnim, dosyć szeroką drogą, którą z powodzeniem mogły jechać auta. Droga byłą raczej utwardzona, z miejscami trochę gorsza. Ukazanie się kawałka wolnej przestrzeni po prawej stronie. Krótki spacer i otwarta przestrzeń po lewej stronie. Ostatni przejazd lasem i wyjazd na asfalt.


Kanał Kacapski koło Prostynia, na granicy powiatów. Widok ku E

Przejazd wiódł jakiś kilometr po mokrej drodze. Przerwa na przystanku. Do tej pory lekko popadywało, ale w lesie nie dało się tego odczuć. Przerwa na odpoczynek, po ciężkiej wtedy przeprawie wśród drzew. Pod daszkiem budowała swoje gniazdo osa. Siedzieło się tam z pół godziny. Potem pół kilometra lasu i za kolejne pół sklep. Małe zakupy na resztę trasy, a po nich kurs dalej na północ. Wkrótce na skrzyżowaniu skręt w prawo i przejazd przez jedną z kolejnych, starych, zapuszczających się wsi. Gdy się zaraz potem skończyła, można było po prostu jechać dalej po ziemi, ale zamiast tego padło na kontynuację asfaltem – na północ, ale nie pamiętam okolicy.

We wsi Orzełek skręt na wschód i wjazd do Złotek. Tam się krótka przerwa, zastanawiając się czy nie zrobić zakupów i czy odpocząć na kolejnym przystanku. Do Prostynia zjazd w dół, przejeżdżając kanałek. We wsi okrążenie kościoła, po czym kurs w stronę Treblinki. Mijało się starorzecze Bugu. Skręt na południe do DW 627 na Kosów Lacki, tam odbijając na północ. Z asfaltu droga zmieniła się w pokrytą betonowymi płytami. Jeszcze udało się zajrzeć do opuszczonego budynku i szybko wrócić na trasę. Wreszcie udało się dotrzeć do Bugu. Tam trwała budowa nowego mostu na rzeką. Wielki plac budowy, długie nasypy. Stary most, teoretycznie zamknięty, ludzie swobodnie przemierzali pieszo. Kiedyś oglądany był przez mnie w telewizji reportaż o tych okolicach i o tym, jak to ten most już przeszkadzać zaczynał w codziennym życiu. No w każdym razie szkoda, bo coraz mniej drewnianych mostów.


Prostyń. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny. Widok ku NE


Prostyń. Remontowana brama przy kościele pw. Trójcy Przenajświętszej i św.  Anny. Widok ku W


Prostyń. Wnętrze kościoła pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny.


Prostyń. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny. Widok ku SEE


Prostyń. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej i św. Anny. Widok ku S


Prostyń E. Starorzecze i rzeczka Treblinka. Widok ku N


Treblinka. DW 627. Ruina przy dawnej linii kolejowej. Widok ku NEE

Wjazd do Małkini. Akurat udało się zdążyć przejechać na drugą stronę torów, bo zaraz potem zamknęli przejazd. Podjazd do kościoła. Trochę się na niego popatrzyło, po czym powrót, bo okazało się, że jadąc jadąc bardziej się oddalimy od bazy. Przejazd przez przejazd ponownie, tuż przed tym, nim zamknęli znów barierki. Pojechało się przez Zawisty Nadbużne i tam kolejny kościół. Dalsza podróż wiodła DW 694 na wschód. Po prawej stronie płynął Bug, ale rzadko się go widziało. Droga wiodła jakieś 10 metrów ponad rzeką. W gruncie rzeczy przypominała mi tą między Czerwińskiem i Wyszogrodem, z ta różnicą, ze asfalt był lepszy, a ruch mniejszy, choć do komfortu było im obu jeszcze za daleko. W połowie tego odcinka meander rzeki zbliżał się do drogi na odległość kilkudziesięciu metrów z umiarkowanym spadkiem, wystarczający, aby swobodnie zjechać i nie zmęczyć się zbytnio z podejściem. Chciało nam się tam chwilę odpocząć, ale obecność ludzi zmotywowała nas do dalszej jazdy.


Małkinia. Stary most nad Bugiem. Widok ku NNW


Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Widok ku N


Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Widok ku NNW


Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Widok ku N


Małkinia. Stary most nad Bugiem. Widok ku NEE


Małkinia. Stary most nad Bugiem. Widok ku E


Małkinia. Stary most nad Bugiem i budowa nowego. Po północnej stronie. Widok ku N


Małkinia N. Wnętrze kościoła pw. Najświętszego Serca Jezusowego przy Kościelnej


Małkinia E. Kościół pw. Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła. Widok ku N

Mijało się głównie pola. Zabudowania przeważnie znajdowały się gdzieś w głębi, rzadko przy drodze. Również lasy były małe. Słońce oświetlało nam nasze plecy, powoli chyląc się ku zachodowi. Tak wjechało się do Zuzeli, miejsca gdzie urodził się kardynał Stefan Wyszyński. Chwilę tam spędziło się pod kościołem, po czym trasa wiodła dalej. Niebawem wjechało się do Nuru. Zaraz potem wyjazd, ale już w stronę zachodnią - do mostu. Przeprawa na drugą stronę i obserwowanie zmierzchu. Jechało się trasą, powoli pogrążaną w wieczornych ciemnościach oraz powstającej na polach w oddali mgle. Nie zapadły od razu – gdy przejeżdżało się przez Ceranów jeszcze było widno. Dopiero przed Kosowem Lackim nastąpiło założenie sprzętu nocnego i szybkie przejazd przez oświetloną miejscowość. Jechało nam się żwawo.


DW 694. Rostki-Piotrowice. Widok ku NEE


DW 694. Gąsiorowo S. Widok na Bug ku SE


Zuzela. DW 694. Kościół pw. Przemienienia Pańskiego. Widok ku SSE


Zuzela. Wnętrze kościoła pw. Przemienienia Pańskiego


DK 63. Most w Nurze na Bugu. Widok ku S


DK 63. Most w Nurze na Bugu. Widok ku W

Po zapadnięciu zmroku odzyskało się część sił, ale na krótki moment. Mianowicie - do odpoczynku przy wieży wysokiego napięcia, o której było wspomniane wcześniej, przy okazji przejazdu tą samą trasą w drugą stronę. Po odpoczynku jechało się już nieco gorzej. Wjeżdżając do Wrotnowa, nastała pierwsza nieprzyjemność w podróży – za nami jechało auto w nieodpowiednim czasie i miejscu. Nie pamiętam czemu, ale gdy przejeżdżało koło nas, poniosło nas w dziurę i jakiś pies do nas wyskoczył. Zjazd z asfaltu na pobocze by ochłonąć po tej akcji ze wzburzenia. Potem wyskoczyły jeszcze dwa duże psy. Ledwo było widać je w ciemnościach, ale się gnało i długo nie można było ich się pozbyć. Dojazd do bazy w całkowitych ciemnościach, zakańczając noc kolejnym ogniem w kominku, piekąc sobie kiełbaski.


DW695. Wjazd do Kosowa Lackiego. Widok ku SWW

Zaliczone gminy

- Sadowne
- Małkinia Górna
- Zaręby Kościelne
- Nur
- Ceranów