Do Rzymu i przez Alpy XIV - Umbria

Dzień 14

Do Asyżu

Miejsce na sen równie oryginalne, co przed Wenecją. Niestety nie udało się porządnie wyspać, lecz sen, choć krótki, pozwolił przynajmniej trochę odpocząć. Pobudka przed 7 rano, tuż po wschodzie słońca. Dzięki temu można było w miarę bezproblemowo opuścić miejsce noclegu, nie zwracając niczyjej uwagi. Kilka minut jazdy później nastała przerwa w połowie niewielkiego wzniesienia, gdzie można było nieco bardziej ogarnąć nasz bagaż i siebie. 7:30 z powrotem w drodze.


5:44. Pseudo nocleg między Perugią i Collestradą. Widok ku S


5:56. Między Perugią i Collestradą. Widok ku NNE

Podjazd był niewielki, ale droga biegła przez ocieniony teren z zabudową. Niestety zaraz potem był zjazd, a poranne zimne powietrze go nie umilało. Wkrótce potem, na równinie przejeżdżało się pod trasą szybkiego ruchu. Na rondzie, które chwilę potem się ukazało, nastąpił skręt na wschód. Przecięło się małe miasteczko Ospedaletto, które jeszcze nie obudziło się ze snu. Zaraz za nim droga zmierzała prosto ku Asyżowi, który leżał na zboczu góry.


6:02. Podjazd przed Collestradą. Widok na Perugię ku SWW


7:17. Asyż o poranku. Widok ku SEE

O 8:20 przerwa na śniadanie - chleb z serem, sosem i salami. Siedziało się na skraju pola, tuż przy drodze. Odgradzał nas niewielki rów. Po półgodzinnym śniadanie, połączonym z leżeniem, można było ruszyć dalej. W ciągu godziny poniosło nas ponad miasto, kierując się w stronę sanktuarium. O 10:30 przerwa w miejscu, skąd rozpościerał się wspaniały widok na dolinę rzeki Topino. Przerwa trwała około 20 minut.


9:36. Dolina rzeki Topino. Widok ku SSW


9:50. Dolina rzeki Topino. Widok ku SSW

Po pół godziny mijało się spychacz, oczyszczający drogę z gdzieniegdzie leżących na drodze odłamków skalnych. Kwadrans później ukazał się parking, skąd rozpościerała się kolejna panorama. Tam Kasia zagadnęła jedną z turystek przy autach, która poinformowała nas, że to już blisko i że jesteśmy dzielnymi osobami. Ostatecznie o 11:40 osiągnęło się bramę klasztoru. Około 6 minut trwało ogarnianie się przed wejściem, po czym zaczęła się moja rundka z aparatem w gotowości. Tuż za bramą ścieżka wznosiła się w górę. Po lewej witał nas metalowy odlew, na kształt św. Franciszka. Po prawej znajdował się wyryty w drewnie plan terenu.


10:47. Pustelnia Carceri ponad Asyżem. Widok ku NE

Wpierw kurs się ku toaletom położonym nieco wyżej niż ścieżka. Następnie można było zwiedzać teren, wędrując po nieco dzikich szlakach, aż zeszło się w okolice kapliczki, gdzie zdaje się, trwały przygotowania do lokalnej mszy, urządzonej dla małej grupki osób. O 12:12 dojście do trzech figur, przedstawiających trzy sposoby podejścia do wiary. Potem rozpoczęła się eksploracja części murowanej. Cały budynek składał się z bardzo wąskich korytarzy i stromych schodów, co sprawiało wrażenie bardziej jaskini, niż dzieł ludzkiej ręki. W niektórych miejscach ściany pokrywały freski. Jedno pomieszczenie zawierało krzyż S. Bernardino de Siena.
Eksploracja zakończyła się o 12:25, po czym od razu ruszyła Kasia. Wyszła przed 12:50. Nim się stamtąd pojechało, jeszcze podeszło się do stojącego przed bramą straganu, gdzie można było zaopatrzyć się w "mappę" regionu z zabytkami.


11:12. Pustelnia Carceri ponad Asyżem. Widok ku NEE


11:13. Pustelnia Carceri ponad Asyżem. Widok ku NWW

Sprawnie udało się ogarnąć. O 12:53 znów na parkingu, a o 13 już w miejscu poprzedniego odpoczynku. Kolejne 10-15 minut trwał zjazd do górnej granicy miasta, przed którą zachciało się nam zrobić obiad. Składał się na niego jak zwykle makaron oraz proszkowany sos carbonara, obficie zaprawiony resztką sosu pomidorowego z dużej szklanej butli. Dzięki temu drugiemu, danie smakowało niesamowicie wspaniale, przez co po posiłku wciąż chciało się go więcej. Przerwa obiadowa trwała ponad godzinę.

O 14:10 znów na rowerach. Przejazd przez miasto w dół. W ruchu podziwiało się dawną zabudowę miejską oraz zamek na wzgórzu, do którego już nie było sił i czasu podjeżdżać. Będąc niżej, udało się dostrzec kran, gdzie można było zaopatrzyć się w brakującą wodę. Napełniane pustych butelek zajęło około 10-15 minut.


13:11. Zamek Rocca Maggiore w Asyżu. Widok ku NW

Ku Spoleto

O 14:35 jechało się już po drodze za miastem, skąd rozpoczęła się drugą część podróży tego dnia, która polegała na omijaniu lub przejeżdżaniu przez charakterystyczne dla tego obszaru, niewielkie miasteczka. Te omijane, w większości znajdowały się na niewielkich wzgórzach. W Foligno przerwa pod marketem, gdzie wpadły zakupy oraz można było się skryć przed słonecznym żarem.


14:38. Spello. W tle Monte Pietrolungo (914 m n.p.m.). Po lewej La Sermolla (1191 m n.p.m.). Widok ku NNE


15:44. Foligno. Basilica Cattedrale di San Feliciano z XIX w. Widok ku NNW


16:25. Trevi. Jedno z wielu miast na wzgórzach. Widok ku SE


16:38. Trevi. Jedno z wielu miast na wzgórzach. Widok ku NNE


17:04. Pissignano. Tempietto del Clitunno. Widok ku NNW

Po 18 zjazd z dotychczasowej trasy, urywała się ona bowiem wpadając w SS3, gdzie panował zakaz jazdy rowerem. Zabrakło ledwie 1,5 kilometra, a już byłoby się w Spoleto. Pokonanie tej odległości zajęło na ponad pół godziny. Udało się znaleźć dróżkę (szlak św. Franciszka) poprowadzoną nieco na wschód od ekspresówki, upstrzoną licznymi podjazdami i zjazdami o sporych stromiznach. Trzeba było pchać rowery, a Kasi pomógł wędrujący tą samą trasą piechur. W Spoleto praktycznie same podjazdy, ale sporo dawało radę przejeżdżać. Zabudowa gęsta. Za miastem przerwa przed wjazdem na SS3. Przy drodze porozwieszano różne flagi świata, w tym polską. Po lewej widoczna była forteca Rocca Albornoziana i prowadzący do niej akwedukt.


19:20. Forteca Rocca Albornoziana w Spoleto. Widok ku NE

O 19:20 z pewnym wahaniem wkroczyło się na SS3, nie mając pewności, czy faktycznie od tego momentu można nią jechać rowerem, ale innej alternatywy nie było. Powoli zbliżał się wieczór. Rozpoczęła się jazda trasą, która przez 8 kilometrów pięła się wyżej i wyżej, choć dość łagodnie. W najwyższym punkcie udało się osiągnąć ponad 670 m n.p.m. O ponad 300 m więcej niż wysokość Spoleto. Po drodze przejeżdżało się przez kilka tuneli. Trasa znajdowała się wysoko ponad poziomem dolin rzecznych, przez które prowadziła.

Powoli zapadał zmrok, któremu towarzyszył napływ chmur z zachodu. Z niecierpliwością trwało wypatrywanie jakiegokolwiek noclegu, ale po prostu nie było to możliwe. Dopiero gdy ujechało się 15 kilometrów od Spoleto, udało się znaleźć byle co, gdzieś pomiędzy drogą i strumieniem. Teren niesamowicie nierówny, pełno nieprzyjemnych chwastów. Przynajmniej jakoś tam skrywały nas krzaki, ale i tak trzeba było się kryć się przed autami, dopóki nie udało się narzucić barw maskujących. Do namiotu udało się wejść tuż przed burzą, która swe oznaki dawała nam jeszcze w czasie jazdy.