Pokaż trasę GPS
Jeszcze lepsza pogoda. Dużo cieplej. Tak bardzo, że trzeba było zdjąć drugą parę rękawiczek, a przez pierwszą godzinę trwało to rozsuwanie, to zasuwanie wierzchnich warstw. Dopiero później temperatura pod ubraniem się ustabilizowała. Wiatr podciągnął mnie do Postróża przez Grodziec i Strzembowo. Dopiero tam udało się zorientować się, że jest dość silny, ale równocześnie jeszcze nie taka wichura, jak ostatnimi dniami się zdarzały. No i że dmie z południa, a tam przyjdzie mi wracać. Kurs na wschód i przez Młyńsk. Stamtąd na Poczernin i skręt na północ. Mijało się już nieźle zagospodarowany plac budowy blisko DK7. Stał budynek i parę dodatków, a tego dnia na drodze trwały prace jedną z maszyn. Wzdłuż krajówki przejazd do Szczytnik, gdzie po pasach na drugą stronę. Nawrót z powrotem, analogiczny, po czym skręt na Michalinek, przez Krępicę i Osiek do Jońca. Nie był ochoty jechać przez Wronę. Trasa na Popielżyn, jak poprzedniej jesieni. Różnica była taka, że za młynem odbijało się w lewo, na Dobrą Wolę.

Od Borkowa kurs na Zakroczym, jednak smród ze śmietniska, który przywiał silny wiatr, spowodował, że lepiej było odbić przez Strubiny do Kroczewa. Tu skończyła się woda w bidonie i resztę została przejechana tylko o kilku kroplach wilgoci, które cudem udało się wyciągnąć z czeluści pojemnika. Koniec przez DK62 i Miączyn, lecz tym razem zjazd w dolinę Wisły,jak się okazało, odbył się błotnistą parową. Pod koniec trasy mały pias ugryzł mnie w spodnie.

Pokaż trasę GPS
Minął już ponad miesiąc, od kiedy ostatnio zdarzyło się jechać rowerem. Niestety, wkrótce po tamtym wyjeździe złapała mnie seria dolegliwości, przedzielona krótkimi przerwami bez nich. Albo pogoda się do tego nie nadawała, albo była dobra, ale ja nie w stanie do jazdy. Co prawda wciąż jeszcze odkasływane były resztki, po ostatniej, dłuższej infekcji, ale była we mnie nadzieje, że to koniec takich przygód na jakiś czas. Jechać chciało mi się już od kilku dni. Ostatnio w sobotę, ale deszcze które przywędrowały z południa, skutecznie mnie zniechęciły. Również przed tym wyjazdem jeszcze trochę wahania. Stan kondycji i zdrowia nie był pewny, ale jakoś się stało, że udało się ruszyć.

Była kilka minut przed północą, podczas wyjeżdżania na asfalt, okutawszy się w dwie koszule rowerowe, dwie zwykłe, sweter, bluzę i lekką kurtkę, nogi nogawkami i dwoma spodniami, a na głowie dwie kominiarki. Prowizorycznie zabrana została ciepła kurtka i nieco dłuższe spodenki. Skarpetek trzy pary (dołożyć jeszcze torebkę foliową i będzie komfortowo) Do jedzenia cztery tosty, pół batona, resztka znalezionych delicji, garść cukierków (te wrócił uszczuplone jeno o dwie sztuki). Wody tylko dwa bidony i dość skromna butelka z mocno rozcieńczonym syropem malinowym. Pogoda nieco zaskoczyło, bo było korzystnie, raczej ciepło, powietrze czyste i tylko w 4-5 miejscach doskwierał zapach dymu. Księżyc zbliżał się do nowiu, ale będąc w drugiej kwadrze, nadal zapewniał wystarczającą ilość światła. Mimo to, lampkę zdarzało się użytkować prawie cały czasy, wyłączając tylko na dużo spokojniejszych odcinkach. Niestety, w połowie nocnej jazdy, moc spadła dość znacznie. Do szukania dziury w całym już się nie nadawała, ale jako pozycyjne światło powinna. Najwidoczniej była niewidoczna dla niewielu najzatwardzialszych w wykorzystywaniu świateł długich, leczących kompleksy. Tyle opisu ogólnego.

W czasie przerwy od jeżdżenia, wyasfaltowano wreszcie drogę na Miączynie. Wcześniej widziana z auta, teraz można było ją wypróbować. Dwukrotnie. Z powrotem rower rozpędził się sam do 27km/h i nie mógł go dogonić pies, jeden z wielu, które czyhały na piaskach. Odtąd nie dane im będzie posmakować rowerzysty z górki zjeżdżającego. Prędkość zjazdowa mizerna, bowiem nie cały zjazd został wyasfaltowany. Wykonano odcinek od zakrętu przy dworku do małej parowy przy zakrętach. Pozostał prosty odcinek do centrum wsi, który póki co został poszerzony przy zabudowie, a nad ranem przystąpiono do montowania przepustu. Im szybciej to zrobią, tym lepiej, bo błoto jakie powstało na początkowym odcinku zjazdu, skutecznie utrudnia podróżowanie czymkolwiek poza czołgiem.

Wyjazd na DK 62. Kilka przerw na przystankach. Ten proceder trwał, aż do Dębę, dalej już rzadziej. Dojazd tam odbył się przez NDM, ale trasa nieco odbiegała od najprostszego wariantu. Zjazd na Stare Trębki, potem Tylną i Szkolną w Zakroczymiu, w Modlinie Bema z przejazdem przez "Osiedle lat" i fragment oświetlonego parku. Nawet nie chce mi się odnotowywać, ile razy już był tym roku przez mnie widziany. Tuż przed mostem zaczęło się kombinowanie przy siodełku ze skutkiem pozytywnym. NDM ulicami: Zachodnia, Targowa, Sukienna, Wybickiego, Focha, zaplecze nr 28, chodniki na Osiedlu przy Chemików (niepełne okrążenie nr 5), Górska, Towarowa oraz po raz pierwszy Przemysłowa. W Janówku wjazd na ogrodzony, teren (bramy był otwarte) przy Kwiatowej. Po raz pierwszy. Krubin po Witosa, Dolną z Kałuszyna do Skrzeszewa, Partyzantów na wojewódzką.


02:13. Zakroczym. Dom przy Warszawskiej 46, który płonął kilka dni wcześniej.

Po drugiej stronie zapory podkusiło mnie by podjechać po liściastej ścieżynce, wyjeżdżonej koło schodów. W połowie rower odmówił posłuszeństwa. Wiatr sprzyjał. Jeden pies gonił. Po powrocie na asfalt, od razu zaczęło mi się świetnie jechać. Tak dobrze, że dopiero w Chrcynnie trzeba było zjeść kanapki i założyć drugą kurtkę. Teraz ubrania zbliżały mnie wyglądem do czołgu, ale przynajmniej ciepło było. W Nasielsku zjazd i objazd od północy Osiedle Warszawska. Dalej Tylna, Kościelna, Cmentarna i powrót na wojewódzką. Przed wyjazdem, w zasadzie pewność dotyczyła tylko Nasielska jako celu, choć już jadąc, rozważany był też atak na południe. Myśli o jakichś terenowych dróżkach, ale woda na drogach i to co widać było na podjeździe w Miączynie, nie wróżyły pomyślności na drogach innych niż asfaltowe. Kolejnym celem okazało się Nowe Miasto, z perspektywą jazdy na Płońsk. Odcinek ten, w całości był odwiedzany przez mnie po raz pierwszy, a wcześniej tylko dwa razy przejechany, po raptem krótkich fragmentach. Od dawna mnie ta trasa korciła. Niestety była słaba - mnóstwo aut już jadących ku Warszawie oraz asfaltowa rynna z łatkami...


06:01. Nasielsk. Dom przy Kościelnej 19

W NM okrążenie kościoła, dojazd pod targowisko, a potem kierunek wprost na Miszewo Wielkie. Tam przerwa do świtu. Zaczęły się odcinki terenowe. Prawie wjechało się na asfalt w Krajęczynie, ale gdy tylko udało się spostrzec domy tuż po wyjechaniu z lasu, wnet do niego mnie przyciągnęło. Koło domków letniskowych zjazd w obniżenie. W istocie, były to chyba resztki starorzecza, teraz tworzące spory obszar podmokłości. Wydeptana ścieżka doprowadziła do tak jakby grobli, która mnie skusił, co było dobrym pomysłem. Potem mijało się kilka kolejnych domków, tym razem w otoczeniu suchego boru, gdzie w poszyciu więcej było mchów i roślin bardzo niskich, niż jakichś krzewów. Niedługo potem dojazd do asfaltu i wjazd do Jońca. Niewiele się zastanawiając, kurs na Popielżyn. Drogą tamtą zdarzyło mi się jechać tylko raz, w 2005 r. Wtedy dojazd do torów i nawrót. Tym razem naszła chęć, by poznać również drogę za torami. Zdziwiłi mnie, że te punkt znajdował się dość daleko, bo ongiś, wydawał się w raczej przeciętnej odległości. Potem kolejne zdziwienie. Spiętrzenie Naruszewki, niewielki staw, oraz stary młyn, w dobrym stanie.


09:30. Krajęczyn. Część wschodnia, położona na S od terenów letniskowych. Północny fragment mokradeł Chrapy. Widok ku E


09:30. Krajęczyn. Część wschodnia, położona na S od terenów letniskowych. Północny fragment mokradeł Chrapy. Widok ku E


09:38. Krajęczyn. Południowe zabudowania wsi przy drodze do Jońca. Widok z lasu ku W


09:44. Joniec. Wkra. Widok ku NW


09:47. Joniec. Dom po S stronie drogi do Popielżyna Górnego, ~200m ku E od cmentarza


10:01. Popielżyn-Zawady. Linia kolejowa nr 27. Widok ku S


10:03 Dobra Wola. Kapliczka z 9.06.1946 "Za odzyskanie wolności" ufundowana przez Dublewskich. W tle spiętrzenie wód Naruszewki na moście przy dawnym młynie. Dalej widoczne wschodnie zabudowania Adamowa. Widok ku W


10:04. Dobra Wola. Spiętrzenie wód Naruszewki za kapliczką. Widok ku W


10:18. Po lewej stronie drogi Nowa Wrona powiatu płońskiego, po prawej Nowa Wrona powiatu nowodworskiego. Mur stadniny postawiony ok. 2005-6 r. Na wprost droga wnet wyprowadza a DW 571. W drugą stronę do wsi Czarna. Widok ku N


10:32. Południowy koniec granicy miedzy obiema Nowymi Wronami. Pole po lewej znajduje się po stronie nowodworskiej. Las po prawej w całości znajduje się po stronie płońskiej, a jego południowy skraj wyznacza granicę powiatów. Widoczne po lewej dom z kolei należy o wsi Czarna w gminie Zakroczym. Las za domem rośnie we wsi Wola Błędowska, a jego zachodni kraniec pokrywa się z granicą gminy Pomiechówek. Podwójny las w centrum z kolei wyznacza wschodnią granicę wsi Czarna. Za nimi (po lewej) leży wieś Śniadowo, częściowo skryta za odległym lasem na horyzoncie. Widok ku S


10:38. Skrzyżowanie we wschodniej części wsi Czarna. W prawo droga do części zachodniej, w lewo do Woli Błędowskiej. Za zagajnikiem po lewej leżą tereny wsi Śniadowo. Las w centrum leży w NE części wsi Zaręby i W Śniadowa (niewielki, południowy fragment). Widok ku S


10:59. Zaręby. Główne skrzyżowanie. Droga na Wojszyce. W prawo na Smoły. Widok ku S


10:59..Zaręby. Główne skrzyżowanie. Droga na Smoły. Widok ku SW


11:00. Zaręby. Staw w pobliżu głównego skrzyżowania. Widok ku N

W nowej Wronie przypadkowa jazda zielonym szlakiem, choć dopiero w trakcie jazdy udało się dostrzec to oznaczenia. W Zarębach skręt na Smoły, a stamtąd do Korczewa z pominięciem wsi Wojny. Z Kroczewa na Gostolin, dalej Złotopolice i prawie udało się wjechać do lasu, gdy rower dostał zapaści - odkręciła się śrubka do kółeczka w wózku. Znalazła się tylko jedną z blaszek. Pozostał mi już tylko spacer i hulajnoga. Na szczęście do domu blisko, bo nie była to jazda, ani na Płońsk, ani na Warszawę. Była to jazda "na szczęście".


11:58. Główna droga przez las Złotopolicki ku S


12:07. Las Złotopolicki. Miejsce po wycince w południowej części lasu, przy głównej drodze. Widok ku N


12:09. Trochę dendrohistorii, nim pień zostanie przetworzony na inne produkty


12:14. Kamienica-Wygoda. Południowa strona lasu Złotopolickiego. Po prawej widoczna świeża wycinka. Na wprost gospodarstwo do tej pory skrywane przez ~1,4 ha obszaru, również niedawno wyciętych, (prywatnych) krzewów. Widok ku NW


13:07. Miączyn. Budowa asfaltowego odcinka (~1/4 km) wychodzącego ze wsi ku SW


13:15. Miączyn. Wciąż świeży asfalt na zakrętach, do tej pory szutrowego odcinka. Widok ku S


13:15. Miączyn. Asfalt w miejscu, gdzie do tej pory zaczynał się odcinek piaszczysty (piasek był transportowany przez wodę po opadach z drogi w parowie po prawej). Na prawo od drzewa, na tle lasu, ongiś stał dom, który niedawno rozebrano. Obok gruntowa dróżka biegnąca na wprost, która przed IIWŚ prowadziła do widocznego rzędu pojedynczych drzew, gdzie znajdowała się ówczesna droga, od NW omijająca dwór, aktualnie porzucona

Pokaż trasę GPS
Rozpogodziło się, po ostatnich dzień w dzień deszczach. Nadeszły dni słoneczne, chłodne, z przymrozkami. Zastanawiało mnie, czy ruszyć na Warmię, a może z Kielc do Łodzi, lecz dawno porządnie nie zdarzyło mi się jeździć, a rower wymagał przetestowania przez dłuższy czas niż 5-10 minut. I dobrze się stało, że w pociąg nie przyszło mi wsiąść, bo przez połowę trasy bolało mnie kolano i jazda od Jabłonny nie była zbyt przyjemna. W kilka godzin po powrocie jeszcze dało o sobie znać zmęczenie dawno nie używanych mięśni. Ponadto był problem z zaśnięciem, przez co było tylko 6 godzin realnego snu. Mimo to, nie było odczucia senności na trasie. Rower zachowywał się ogólnie w porządku, jedynie drobne niedogodności z biegami (przerzutka [~12kkm]? manetki? [~23kkm]). Po raz pierwszy ubiór górny był taki jak trzeba, by nie przemarznąć z zimna i przepocenia w temperaturze 5-0  stopni. Składały się na niego koszulka i bluza rowerowa, koszulka zwykła, bluza i kurtka. Problemem były opadające nogawki, spodnie i skarpetki, które choć dwie na stopę, i tak nie zabezpieczyło mnie to przed przemarznięciem nad ranem.

Wyjazd koło 20. Księżyc zbliżał się do pełni, więc było dość jasno. W Miączynie trwała modernizacja drogi do stanu wyasfaltowanego. Na ten moment zostały zrobione rowy, poszerzono całą drogę, usunięto trochę drzew i krzewów i wyrównano grunt. Prace wykonywano na odcinku od dawnej szkoły do końca zakrętów. Dzięki temu wreszcie będzie można spokojnie zjeżdżać, nie martwiąc się nagłym wychynięciem samochodów, psów oraz zakopania w piasku na sam koniec zjazdu. Po tych pracach do modernizacji pozostanie jeszcze jeden odcinek, prowadzący przez pola do centrum wsi.

Początkowo planem było trzymać się DK62, lecz ledwie po wyjechaniu nań, narosło odczucie, że nie ma we mnie jeszcze na nią gotowości, choć ostatnimi dniami ruch nie był zbyt obfity. Skręt na Wólkę Przybojewską. Również i tam trwał remont. Pracowano nad ostatnim odcinkiem drogi w stronę wschodniego krańca wsi. Nie rozwiąże to największego mankamentu, czyli zjazdowych zakrętów nad strumieniem, ale to leży w gestii sąsiedniej gminy. Przejazd przez Smoszewo i stamtąd wyjazd na DK62, z której nastąpił zjazd do lasu na Zakroczym. W mieście nowy dla mnie szlak, wydeptanego na miedzy koło jednego z gospodarstw. Dalej były Gałachy i centrum Modlina. Potem oba mosty i skręt na techniczną wzdłuż S7. Jazda nią trwała od DW 579 do końca ekspresówki.

Cofnięcie się do centrum Czosnowa. Z Gminnej do Rolniczej, tak jak ostatnim razem, lecz odwrotnie. Udało się dostrzec kilka uliczek, których wcześniej nie były przez mnie odnotowane, ale nie było tego dnia na nie ochoty. Przerwa na przystanku i pierwsze 1,5 z 4 tostów zniknęło ze smakiem. Z głównej trasy zjazd dopiero w Cienistą. Zdziwiło mnie to trochę, bo dość mechanicznie, odruchowo nastąpił wjazd na nią, również poprzednim razem przemierzaną. Nie trwało to długo. Skręt w gruntową drogę koło cmentarza, która ostatnio zwróciła moją uwagę. W Łomiankach jazda Zagłoby i Skrzetuskiego. Nawet Kmicic się załapał. Przecięcie Warszawskiej do Agawy. Wiosenną do Zachodniej, która była rozkopana. Jazda chodnikiem, podobnie jak pewien skuterzysta. Slalom Dolną, Wąską, Długą, Wiślaną, Akacjową i Partyzantów.

W Wólce Węglowej skręt w Dziekanowską. Gruntówką wzdłuż murów cmentarza na Wólczyńską i skręt w Loteryjki, by przebyć fragment, który ostatnio został przez mnie opuszczony. Przekąska. Dalej Wóycickiego, za stacją w gruntówkę do Trylogii, światła w pobliże McD. Skręt w Farysa i przerwa na Prozy. Nim tak się stało, wychynięcie zza drzew, po lewej dostrzegając rodzinę dzików w sumie 8-10 sztuk. Spacerowały sobie między ulicami i ścieżką rowerową. Gdy mnie dostrzegły, zeszły nieco w dół, a gdy i mi przyszło zmierzać w te stronę po ścieżce, te czmychnęły w nadwiślański las. Mostem rowerowym na drugi brzeg. Tam skręt na Osiedle Porajów. Miedzy osiedlami przejazd do pasażu Sławika, a potem wycofywanie przez teren Lidla do ścieżki przy Kukińskiego. Nie było to planowane czy świadome. Ot jazda tam, gdzie koła niosły. I bardzo się dłużyło. Tak, że zniknęła kolejną część kanapek.

Wzdłuż niedawno powstałego Traktu Nadwiślanego (ponad kilometr od Wisły, ale na fantazję nazewniczą nie ma rady) powrót do Światowida, by wkrótce ku północy ruszyć Milenijną. Przez 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Dalej była Pomorska, Majolikowa, Mehoffera. Przy Gospodzie Zbójnickiej poszukiwanie drogi prowadzącej na północ. Nie udało się jej znaleźć, bo jej nie było. W to miejsce poznane zostały wszystkie ulice odchodzące od Dyliżansowej i Osuchowską. Wąską ścieżką wyjazd na chodnik przy Modlińskiej. Skręt w Sprawną i Trąby (betonowe płyty). Powrót Aluzyjną. Kolejny zjazd w Jędrzejowskiego, Mielnicką i Szewelską. Przyrzeczem miał się odbyć powrót, ale te okolice były mi słabo znane, wiec kurs w stronę wału. Na skrzyżowaniu w prawo ku północy. Domów dużo nie było, a gdy te się skończyły, asfalt wraz z nimi. Droga była przejezdna, ale składała się z odcinka ku N, gdzie było więcej błota, oraz ku E, gdzie więcej było kałuż. Dużych na całą drogę, tak że lawirowało się po całej. Miejscami wyłaniały się betonowe płyty, chyba z otworami, lecz trudno było mi to stwierdzić. Mijało się tam ruiny, jak głosi internet, starej wózkowni. Drobna przekąska i połowa ciepłej wody z termosu.

Wyjazd tam, gdzie mi się wydawało, że wyjadę, czyli na początku obwodnicy Jabłonny. Nie było ochoty nią jechać, więc kurs przez centrum, z objechaniem ratusza od E ku N i W. Przy rondzie zjazd w Królewską, a potem Listopadową. Jazda odbyła się  teraz zupełnie nowymi dla mnie drogami (nie licząc krótkich odcinków i jednego przejazdu autem). Przy skręcie w Mieszka I kręcił się jakiś pies, a na Kisielewskiego kolejne dziki. Chrobrego była cała rozkopana od Hetmańskiej do lasu, więc skręt w kolejną. Prymasowska miała sporo małych, szutrowych dziur. W Chotomowie przejazd za rondo i skręt w Bziuka. Droga ta była kolejnym odcinkiem gruntowym z kałużami, ale nie takimi jak poprzednio. Pusta, tylko kilka domów, a reszta przy sąsiednich ulicach. Kończyła się wąskim skrętem w prawo między domami, trochę wzmocniona betonami.

Wydmy przejechane z trudem i tam zaczęły się boleśniejsze problemy z kolanem. Przerwa na przystanku w Skierdach. Widać tam było jedynego (poza mną) o tej porze rowerzystę, który zmierzał w odwrotną stronę. Oprócz niego kolejna grupę dzików, tym razem buszującą na chodniku wzdłuż DW 630. Rozważana było przeze mnie jeszcze jazda w kierunku Skrzeszewa i Dębe, albo chociaż na wał, ale spokój temu. Licząc na Bożą Wolę i tamtejszy płaski przejazd przez tory. Dalej wjazd do Okunina i trochę odpoczynku, obserwując ludzi zmierzających do pracy w pobliskich zakładach. Pojawiło się też więcej rowerzystów, bo nastał ranek. W NDM skręt w Nowołęczną i dalej wzdłuż torów. Także koło cmentarza. Wąska dróżka przejezdna, ale przy młodszym cmentarzu zbyt piaszczysta, wydeptana jak na plaży.


06:08. Nowy Dwór Mazowiecki. Narew o świcie. Widok ku E

Skręt w Mazowiecką, o mało się nie przewracając przez pośliźnięcie. Już raz było na tym wyjeździe w ten sposób, ale na plecach, więc lepiej, by obyło się bez powtórzeń. Prostym wariantem przejazd na drugi brzeg. Już się robiło jasno. Nie było ochoty na jazdę z porannymi autami, więc Modlin przejechany Obwodową. Wyjazd na DK62 koło cmentarza był niewielki, śmiech na sali, ale dla mnie stał się problemem. Potem jazda wzdłuż lotniska i techniczną przy S7 (ależ ona ma wertepy). Za Ostrzykowizną wjazd do lasu. Spacer przez jego część, ale mentalnie nie dało rady kontynuować dojścia do dróżki, wiec kurs do asfaltu. Trochę odpoczynku, opróżnienie reszty zapasów, dopicie ostatnich kropel wody z termosu, a kolano jako tako dawało radę przez resztę trasy.


08:41. Trębki Nowe. Skrzyżowanie w pobliżu dworu. Drobne naprawy nawierzchni (na drodze powiatowej, która wymaga generalnego remontu)

Do Trębek skrótem gruntowym. Skrzyżowanie koło remizy przechodziło jakiś remont. Dalej DK 62 z przerwą na przystanku w Goławinie. Skręt na Miączyn, gdzie dopiero teraz przecięta została trasa z pierwszych godzin wyjazdu, mimo kilku miejsc, gdzie różnica liczona była kilku-nastoma metrami. Odcinek w Miączynie był teraz przysypywany piaskiem i wyrównywany przez koparkę (tylko ona tam dziś była, ewentualnie auta z ziemią). Gdy tam się zjeżdżało, to tak właściwie tylko przez kilka metrów. Początek był potwornie zabłocony i rozjechany grubymi oponami, a piach kopny. Kolano nie miało ochoty na kolejną dawkę wysiłku. Przy płaskich zakrętach zdziwienie, bowiem zniknął jeden ze starszych, drewnianych budynków we wsi.


09:25. Miączyn. Budowa nawierzchni asfaltowej na zjazdowym odcinku z zakrętami


09:25. Miączyn. Tu kończą się zakręty i tu, (tymczasowo) miał zostać zakończony odcinek asfaltowy, na dłuższy czas pozostawiając sporą breję po ciężkim sprzęcie


09:26. Miączyn. Budowa nawierzchni asfaltowej na zjazdowym odcinku z zakrętami


09:27. Miączyn. Budowa nawierzchni asfaltowej na zjazdowym odcinku z zakrętami. Widok ku S


09:28. Miączyn. Budowa nawierzchni asfaltowej


09:28. Miączyn. Budowa nawierzchni asfaltowej na zjazdowym odcinku z zakrętami. Widok ku N


09:30. Miączyn. Budowa nawierzchni asfaltowej. Odcinek, gdzie zalegało najwięcej piachu. Widok ku N


09:34. Wychódźc E. Fundamenty rozebranego drewnianego domu, przy zakrętach w stronę Miączyna.

Pokaż trasę GPS
Tak się złożyło, że o 9 wieczorem zachciało mi się wsiąść na rower w Zielonce, by go trochę przetestować przed maratonem. Szkoda że nie zachciało mi się przetestować go na krótszym dystansie, bo cięższe biegi z tyłu omykały. Czyżbym nie ta kaseta? To do sprawdzenia wkrótce. W każdym razie, cały wyjazd przerodził się w jazdę na wysokiej kadencji i skończył lekkim, przejściowym (choć w prawej utrzymało się przez sen) bólem w łydkach, odczuwalnym po powrocie, w czasie chodzenia. Noc była dość komfortowa, a dzień słoneczny z chłodnym wiatrem. W sam raz na wyjazd. Skończył się w ponad dobę od obudzenia, a dzień poprzedzający minął z bólem głowy, którego śladowe odczucie czasem dawało znać podczas jazdy. Planów było kilka w zanadrzu, ale wyciągnięty jeden i trochę go upraszczając (z wyżej wymienionych powodów). Mimo to, dobór dróg, często odbywał się tylko z kilku-nasto minutowym wyprzedzeniem.

Na pierwszy ogień poszła brukowana droga odbijająca od DW 631 i prowadząca do ul. Podleśnej. Od dawna mnie korciła. Zdziwiło mnie trochę, gdy bruk dość szybko przeszedł w asfalt. Dalsza Podleśna z płytami. Przy zabudowaniach oliwienie łańcucha, lecz nie pomogło. Początek Kobyłki zachciało mi się przejechać jedną z dróżek między stawem i główną trasą, ale ciut źle poszło i sporo jechało się właśnie przy głównej. Przejazd jedynie częścią Czereśniowej i Wesołej (obie po płytach, a druga przechodząca w leśną, ale już nie dla aut). Od kościoła ku Cmentarzowi, koło MOK, Piaskowa, 11Listopada, AAK, Waryńskiego i dalej do Zagościńca. Gdy wjechało się w las, nocny mrok momentalnie spowił ulicę i odtąd lampkę używało się częściej. We wsi przejazd Wrzosową i Szkolną, zmierzając na północ. Po odcinku leśnym, ulica skręciła w lewo i wnet się przeszła w grunt. Zerk na mapę. Nawrót. z pobliskiego zakładu wyszedł pies, lecz był spokojny. Przy łuku droga odbijała gruntem we właściwą stronę. Minęło mnie tam jedno auto, które wnet kończyło trasę.

Ponoć cześć tego odcinka pokonywana była przeze mnie w 2007, lecz w nocy i po tak długiej nieobecności w tych stronach, trudno mi cokolwiek sobie przypomnieć. Było we mnie też wtedy trochę zmęczenia. W Dobczynie przerwa na przystanku koło szkoły, ale obecność pobliskiej młodzieży nie dawała wytchnienia. Już mnie zaczynało znosić na Pasek, ale ostatecznie udało się trzymać trasy na Klembów. Przed miejscowością trzy mostki. Już tam kiedyś zdarzyło mi się być. Tym razem przejazd ścieżką, która powstała w ostatnich latach, objazd kościoła i już wyremontowanym mostem przejazd przez Cienką. W Ostrówku gruntowa Leśna i Kochanowskiego. Ze wsi wyjazd w Tule, skąd nawrót. Za lipką trwał remont mostu na Rządzy. Jeszcze minie sporo czasu nim go skończą. Póki co przejazd po prowizorycznym przejściu dla niezmotoryzowanych.

Za Duczkami wjazd na ścieżkę, trzymając się jej i chodników przez spory czas. Zrobiła się pętla przez Szeroką i Poprzeczną. Centrum Wołomina jechało asfaltem, choć ten był zmasakrowany na Sportowej, a Orwika to 6kątna kostka. Ze Starowiejskiej można było wjechać na teren OSiRu, z powodu braku ogrodzenia, lecz w to miejsce trafił się przejazd na zapleczu bloku, wzdłuż owego ogrodzenia (gdyż dalej już było). W Kobyłce Leśna i Ręczajska, potem Konopnickiej i Narutowicza. Ta skończyła się lasem, więc z pomocą mapy można było przedostać się na Orląt Lwowskich i dalej do Rataja. Mimo, że w mieście, to drogi na rower był ciężkie, a co dopiero dla aut. Ossowskiej część już znana, więc umysł był przygotowany na jej koszmarne płyty. W centrum Zielonki trwała przebudowa dworca i jego okolic. Rozkopane bardzo. Krótka runda po torów stronie południowej i przejazd (tymczasowy?) na zapleczu targowiska. Rundka koło parku, przejazd na Długą i ponownie DW 631. Starą trasą przejazd do Marek, gdzie znów wpadało się w pułapkę osiedla przy Małachowskiego, ale udało się wybrnąć przy starych domkach na chodnik, nieco na południe od tamtejszych bloków.

Grunwaldzką przejazd do Napoleona, gdzie stały dość luksusowe zabudowania. Zdziwiły mnie nieco. Dalej była Sobieskiego, Ślepa Żurawinowa i Modrzewiowa, która wyprowadziła mnie na wojewódzką. Za lasem skręt na Izabelin. Do kanału była uciążliwa, błotnista i zakałużona, choć wszędzie indziej woda już dawno wsiąkła lub wyparowała. Najbliższym mostem do Nieporętu, lecz po drodze jeszcze przejazd przez osiedle Głogi ze ślepą Sienkiewicza. W tamtych rejonach jechało mi już się co najmniej uciążliwie. Za kościołem skręt w Myśliwską, a nad jeziorem po kostkowym chodniku blisko plaży. Za rondem odwiedziny ruiny, która interesowała mnie jakiś czas (pamiętam czas, gdy byłą sprawnym budynkiem i w mojej perspektywie szybko popadła w ruinę). Dach gdzieś zniknął, a w środku mnóstwo gruzu, choć na piętro można wejść bezpiecznie. Poza widokiem na łąki, nie ma żadnego waloru, choć zdarzały się gorsze kupki gruzu. Tu przynajmniej jeszcze zachowana jest ogólna konstrukcja.

W Wieliszewie przejazd przez wschodni fragment Solidarności, który też mnie wabił od dawna. Z niej szlakiem na północ, koło fermy drobiu i po części (tej koło lasu i wału) dawnej trasy Mazovii 24h z 2008 r. Aby nie ciągnąć się po znanej trasie, skręt w Olszanową, która przeszłą w Willową (o słusznej nazwie). Dalej była Komornica, Poddębie, Skrzeszew, Topolina, Kałuszyn. To co już znam. Za Krubinem zjazd na dawno nie odwiedzany chodnik wzdłuż szosy, z Janówka do Góry, a potem Okunin Strażacką i pieszą ścieżynką na zapleczu domostw, którą w wyjątkowo mokre i wylewne lata lepiej nie jeździć. Nadrzeczną wjazd na koronę Wału kończąc przy Hicie. Za mostem Dworcowa, Lipowa i obwodnica Modlina. Koniec na parkingu koło cmentarza, uprzednio zajrzawszy do elementu twierdzy, który niesamowicie kusił mnie od lat, lecz sam w sobie nie był zbyt ekscytujący.

Ze względu na problem z kasetą, podróż z tych meczących, z wieloma przerwami. Nie było nawet ochoty robić zdjęć, choć aparat zabrany. Nawet nie chciało mi się wyciągać muzyki, choć taki był zamiar. W sumie, ze zdjęć dobre by były te o poranku, gdy pojawiły się mgły na pół wysokości drzew. Reszta albo nocna, albo przeważnie znana.

Pokaż trasę GPS
Niedawno w gazecie napisano, iż w te wakacje rozbiorą dworek w Dziektarzewie. Jako że wkrótce wyruszamy na dłuższą podróż po Polsce, po powrocie mogłoby się okazać, że nie ma czego już odwiedzać. Ruszyć do dworku był plan na dzień wcześniej, ale dopiero tego dnia była lepsza pogoda i lepszy stan fizyczny. Swoją drogą, zobaczyć dworek chciało mi się od czasów liceum, ale zawsze przejeżdżając przez ową miejscowość, nie sposób był mi tam trafić.

Przed wyruszeniem poprawa stanu siodełek, ale zapominając o innych mankamentach, jak m.in. szprycha, która pękła w czasie ostatniego testu nocnego. Skutkiem tego start o 11:30. Początek do Januszewa łatwą trasą. Skręt pod dworek w Strzębowie, a na głównej do lasu. Przejazd koło leśniczówki. Dalej na północ leśną drogą, która wznosiła się wyraźnie ku górze i miejscami atakowała pokrzywami. Na wypłaszczeniu skręt w prawo, przeprowadzając nas przez obszar po wycince, gdzie jeszcze ktoś pracował. Dróżką przez pole truskawek wyjazd na asfalt w Drochowie.


11:35. Chociszewo. Drzewo stracone w czasie ostatniej burzy


12:43. Strzembowski las. Na N od leśniczówki Tustań. Jazda pod górkę, tuż przed skrętem na E


12:47. Strzembowski las. Obszar wycinki w pobliżu Drochowa. Widok ku E

Kontynuacja niemal na wprost. Dróżka doprowadziła nas do zagłębienia terenowego ze stawem i sporą hałdą. Na jej końcu leżała łąka z której zawracało się na inną dróżkę koło stawu. Ta nas wnet doprowadziła do zwykłej gruntówki, prowadzącej do domu na skraju zagłębienia (dom był już najwyraźniej opuszczony). Kurs na Krysk, a mi się wydawało, że z rowerem jest coś nie tak. Skręt na Wolę-Krysk. Długa prosta na zachód, a przed skrętem w lewo, jazda w gruntówkę na północ. Dopompowanie przedniego koła, które okazało się sprawcą dziwnego odczucia. Na rozjeździe padł wybór na zachód, a potem dróżkę przez las. W Przymusach skręt w lewo, wzdłuż skraju lasu. Były do dla mnie nowe tereny, nowe perspektywy. Czuło się, jakbyśmy jeździli gdzieś daleko po kraju.


12:55.Dłutowo. Widok z hałdy piasku ku W


13:30. Droga graniczna między Wolą-Krysk i Naruszewem (po prawej). W tle las nad Naruszewką. Widok ku S

Na asfalcie jazda do Wichorowa, gdzie nastąpiła pierwsza od ~30km przerwa na posiłek. Po niej kurs prawie wprost do Płońska, na moment odbijając w kierunku Jeżewa, wnet jednak wracając na trasę drogą do Pilitowa. W Brodach skręt do Boniek, a tuż za granicą obu wsi, na ziemi leżały czyjeś dokumenty. Po podniesieniu, warto było dostarczyć je na komendę w Płońsku (bo i tak była w pobliżu naszej trasy), lecz okazało się, że należały do kogoś z tej miejscowości. Rozpoczęło się określanie, czy to ta, właściwa ulica, lecz wnet przybyli właściciele dokumentów. Zostawili je na dachu, z którego spadły. Chwilę potem dopompowanie koła.

W mieście skręt ścieżynką w Róży Luksemburg. Przejazd po zachodniej ścieżce wzdłuż Rutek, Wolności, Sienkiewicza, stare osiedle przy Klonowej (gdzie brat miał tam jakiś czas temu przygodę), Jesionowa, Lipowa, Za blokiem nr 19 ku N, od W 83A, od E 85 i 87, po chodniku przed tym ostatnim na zachód i do końca Cichej ku N. Przygoda z psem, o niemrawych ruchach i kręgosłupie zapadłym od swojej wagi. Okrążenie ostatniego domu, miedzą do 31, Miłą na Wiejską i tak do wyjazdu z miasta.


14:44. Płońsk. Wzdłuż zachodniego brzegu Rutek. Widok ku S

Przez Ćwiklin do Cieciórek. Za DK 7 przerwa na przystanku, gdzie przyszło zmienić dętkę w przednim kole. Koło Dłutowa wbił się malutki kolec, który spowodował tę niedogodność. Szybka jazda przez Słoszewo do Smardzewa. Tamtejszy kościół okazał się nadzwyczaj pusty, niczym kościoły protestanckie. Przerwa tam była nadzwyczaj krótka. Trochę się nawrotu, po czym skręt szutrówką na północ. W lesie pierwsza w lewo. Bardzo przyjemna trasa, choć jest tam trochę piasku przejezdnego, ale boczne dróżki wyglądały na nieco trudniejsze. Czuć było pierwsze zmęczenie podróżą.


16:24. Smardzewo. Nagrobek Józefa Dembskiego, członka senatu w XIX w. położony w NE terenie kościoła


16:26. Smardzewo. Przed kościołem

Asfalt nastał w Woli-Folwark. Okolice płaskie i bielicowe. Piaszczystość widać było nawet po roślinności. Kurs przez Goszczyce Średnie i Poświętne ku NW. Trasa zupełnie nowe dla mnie tereny, a jednocześnie tak płaskie, iż cieszyło to, że mieszkam gdzie mieszkam. Za lasem ukazało się Dziektarzewo, choć tablicy żadnej się nie dostrzegło. Pierwsza w prawo, tuż za starszym, chudym wąsatym, typkiem koszącym trawę. Dworek znajdował się przy ostatnim skręcie. Po krótkim wahaniu wejście do środka od południa. Konstrukcja nie wyglądała zbyt stabilnie, wiec lepiej było przejść ją w miarę szybko. Patrząc na ściany można się przekonać, czemu zadecydowano go rozebrać. Nie da się go wyremontować, bez wyjęcia praktycznie wszystkich, aż do fundamentów, cegieł i położeniu ich raz jeszcze z nową zaprawą i nowymi cegłami, tam gdzie ich trzeba. Jedynie deski i ściany na piętrze wyglądały na tyle solidnie, by zostawić je jak są, po ewentualnym zabezpieczeniu.


17:16. Dziektarzewo. Ruiny dworku z XIX w. Widok ku E


17:17. Dziektarzewo. Wejście od południa


17:18. Dziektarzewo. Za klatką schodową (nieistniejącą). NE część budynku (za ścianą niebieską ostatni ku N pokój)

Po krótkiej inspekcji, zjazd dróżką od asfaltu koło rosłego dębu, na północ nad Wkrę. Wpierw prowadziła przez podmokłe tereny z komarami. Za nimi znajdował się ogrodzony teren z budynkiem. Nawrót przy miejscu po ognisku. Rzut okiem po raz ostatni, póki była jeszcze okazja widzieć ów dworek, po czym koło sklepu skręt pod kościół. Krótka przerwa na zwiedzanie. Wnętrze trochę przypomina chociszewski, choć dużo mniejszy i z innego materiału.


17:28. Dziektarzewo. Na N od dworku. Wkra. Widok ku N


17:35. Dziektarzewo. Na terenie kościoła, tuż koło wieży. Nagrobek Franciszka Niemirowskiego.


17:40.Dziektarzewo. Przed kościołem


17:42.Dziektarzewo. Kościół pw. św. Katarzyny z XV w. Widok ku E

Wyjazd na główną koło mostu, po czym jazda na południe. Czekała nas długa jazda do Baboszewa. Nie lubię tamtej trasy, bo to wielka, równinna pustka. Tuż za Rzewinem krótka przerwa koło kapliczki. Jazda pod wiatr, zużywając podstawowe zapasy energii i było nam już ciężko. W takich wypadkach często jadę na stojąco, by zaangażować inne partie mięśni. Mija nas ktoś ~40-50 lat - "Boli tyłek co-ho-ho-ho?"


18:29. Cieszkowo Stare. Widok na Baboszewo ku SW

Przerwa na Ławce po kościołem. Kasia poszła na małe zakupy. Po posiłku Cichą i Lipową na Korzybie. Wcześniej miało na ponieść przez Dzierzążnię, ale co tam. Dalej było Kruszewie z odcinkiem gruntowym, Kluczewo i wreszcie Szerominek. Tak dawno tam mnie nie było, a tu nowe osiedle powstało. Kopernika do Płockiej, przez Rynek w Żeromskiego, Poprzeczna, przerwa na kebab przy PKS, Berlinga, Prosta i wyjazd z Płońska.


19:25.Kluczewo. Droga z Kruszewia ku E. Najbardziej wysunięty dom ku W. Po prawej NE fragment terenu wsi Rakowo


20:03. Płońsk. Płocka. Tu stał drewniany budynek, rozebrany (chyba) w 2012r.

Za Brodami skręt w lewo, w prawo na kolejnym skrzyżowaniu i przez Cempkowo na wschód do DK 7. Skręt koło Chaty Za Wsią (lokal niby otwarty, ale żywego ducha nie było widać). Stamtąd na południe. W Poczerninie skręt w szutrówkę koło wiatraków. Zapadła już noc. Mimo iż dróżka była bardzo podrzędna, mijało nas w sumie z 6-7 aut (a na asfaltach wcześniej może z 1-2). Wyjazd w Krysku. Do domu powrót najkrótszą trasą. Koniec na pół godziny przed północą.

Pokaż trasę GPS
Koniec nastąpił wcześniej niż zwykle, bo był to koniec końców (choć nie ostateczny koniec końców). Przerwa na pierwszym przystanku, by trochę poregulować przerzutki (przede wszystkim przeczyścić z piasku w manetkach). Po raz pierwszy nastąpiła jazda po dróżkach koło gospodarstw, położonych na W od fortu w Henrysinie, a że jeden odcinek był oznaczony zakazem wstępu, to trochę mi zeszło z okrążeniem go innymi. Przy DK7 już naprawiono zwisający kabel, a od świateł jazda "mniej więcej", razem z kimś, komu pobrzękiwało szkło w reklamówce, a do którego w Pieczoługach dołączył jego kumpel i obaj oddalili się w swoją stronę. Skręt na północ do lasu przy Strubinach, by poznać dróżkę przy jego skraju, która zapadła mi w pamięć dnia poprzedniego. Po przekroczeniu asfaltu jazda wzdłuż lasu, po lewej mając ogrodzenie z prądem. Skręt w lewo po pół-kilometrze i częściowo zrytą przez dziki dróżką wyjechało się na szuter, który doprowadził mnie na szosę przy Swobodni. Po drugiej stronie szosy wjazd w las (droga tam kusiła mnie od niedawna) raz jeszcze, pokonując odcinek, który bardzo skojarzył mi się z podjazdami świętokrzyskimi, wyjeżdżając na asfaltowe, leśne zakręty trasy Wojszczyce-Wymysły.


17:03. Nieznany mi do tamtej pory przysiółek Trębek Nowych przy granicy z Henrysinem. Widok ku NNE


17:24. Zakroczym. Pieczoługi od strony lasu. Widok ku SE


17:43. Dróżka ze Strubin do Swobodni, po wschodniej stronie lasu. Na wprost las Suchodół w Dolinie Suchodółki (mającej źródła między Stróżewem i Starymi Olszynami) na terenie wsi Swobodnia. Widok ku NE


17:58. Pod górę do Wymysł, przez las Suchodół. Widok ku E

W Wymysłach skręt w lewo i jazda drogą z przyjemnym krajobrazem, prowadzącą do Szczypiorna, gdzie skręt ku NW do lasu, natrafiając na strzałki jakiegoś maratonu i niewiele myśląc, jazda wzdłuż nich, docierając do Śniadówka. Przebiegało mi przez myśl, by jechać przez Cieksyn, lecz w ostatniej chwili skręt na Goławice. Z Zaborza polną drogą do Dębinki, przecięcie DW 571, by następnie poznać, co się kryje za (tajemniczą dla mnie od czasów liceum) szutrową dróżką, niknącą za przejazdem kolejowym. Za Malczynem zjazd na polną (częściowo z kocimi łbami) drogą biegnącą koło stadniny (tu pojawił się asfalt), po czym dojechało się do Świerkowa, by po raz pierwszy przejechać się dłuższym fragmentem DW 632 Nowe Miasto - Nasielsk, która to od dawna kuła mnie w oczy - "jeszcze tam mnie nie było".


18:08. Wymysły - Szypiorno. Lasy graniczne obu wsi. Widok ku S


18:10. Wymysły - Szypiorno. Widok ku N


18:34. Droga z Goławic do Zaborza. Widok ku E


19:19. Malczyn. Skrzyżowanie Cieksyn-Nasielsk. Widok ku N


19:21. Malczyn. Rzeczka Nasielna. Widok ku NE


19:26 Gawłowo. Droga przy stadninie. Widok ku N

Nasielsk

Wreszcie udało mi się dobrnąć do Nasielska, gdzie chyba trwał jakiś koncert, lecz zamiast udać się w tę stronę, skręt na N koło nieukończonej hali, przejeżdżając przez nieużytki na N od ogrodzonego osiedla i pieszo wydostając się na Przemysłową. Miasteczko przejechane wpierw głównymi, potem Staszica, Poniatowskiego, AK i Batorego znikając w polach. Przez łąkę na szutrówkę przez Paulinowo, którą kurs ku E, zerkając na ruiny gospodarstwa, z którego zostały same ściany, wjazd w las i wyjazd koło prywatnego muzeum, na terenie byłej bazy wojskowej, dalej była droga po płytach i Chrcynno. Na przystanku w pobliżu dworku przerwa, aby odpocząć i złapać nowe siły. Odtąd kurs na Serock, lecz w Zabłociu skręt na S i przejazd przez Stanisławów. Robiło się ciemno, a trasa zupełnie nowa.


20:22. Nasielsk. Ul. Armiii Krajowej


21:11. DW 622. Zmierzch w Jaskółowie

Dojazd do DW 632. Wreszcie konkretnie znane mi miejsce i możliwość oceny pozostałej do pokonania odległości. Przejazd główną, skręt w ślepą Wiatrową, wypatrzoną ścieżynką przy nr4 na SW, a potem ślepym asfaltem na W, skąd nawrót, by ku S opuścić Ludwinowo Dębskie. Wjazd do Dębe, a asfaltowa droga poniosła mnie do Starego Orzechowa (droga wzdłuż skarpy!), skąd trzeba było zawrócić 0,5 km do skrzyżowania, nie widząc możliwości kontynuacji. Przejazd DK62, dalej przez Wójtostwo do lasu, tam nawrót i przy kapliczce skręt na główną. Rozpoczął się długi przejazd krajówką, lecz aut nie było już zbyt wiele o tej późnej porze. Skręt do Czarnowa, gdzie miał miejsce nieopatrzny zjazd w Dolinę Narwi oraz (chyba) ślepo zakończoną uliczkę koło 100a, po czym powrót na krajówkę, czy raczej chodnik wzdłuż niej.

Pomiechówek

Wjazd do Pomiechówka, skręt w Polną i kręceni po: Wrzosowej, Miłej, Słonecznej, Broniewskiego, Przytorowej, Szkolnej, Świerczewskiego, wzdłuż torów do mostu, Nasielską, Świerczewskiego, Szkolną, Harcerską, Kolejową do głównej i przejazd przez park do mostu. Ponowny wjazd do Pomiechowa, by przejechać po niezjechanych fragmentach dróg: łącznik Kwiatowej i Kościelnej, Plażowa od strony Kościelnej, trochę terenu od cmentarza do Bałtyckiej, Mazowiecką pod kościół, gdzie nie udało mi się go objechać z powodu bram zamkniętych, nawrót do nr1, skręt na wąską ścieżynkę w lewo do Kościelnej i opuszczenie miejscowości poprzez Ogrodową i kierunek na SW.

Tym razem bez wjazdu do Bronisławki, lecz jadąc pod wiaduktem, przejechało się w górę do głównej szosy. Trochę jazdy i trochę pospacerowania po ścieżce. Za pierwszym przejazdem kolejowym zejście i zjazd po brukowanej drodze, a przed drugim przejazdem - po schodach do góry. W Modlinie Starym naszło mnie na pokręcenie się po opustoszałych ulicach: Kolejowa, Dobrowolskiej, Kopernika, Żwirowa, JPII, Przeskok, Środkowa, Staszica, Prusa, Źródlana, Krzywa i przy Hotelu Sokołowska wyjazd na Modlin właściwy. Również w Modlinie następujące ulice się tej nocy przewinęły: Prądzyńskiego, między 390 i 391, skręt pod 157, Poniatowskiego nr 125 i 124, ukosem pod 120, Malewicza, 1863 roku, wzdłuż 289 i 281 od W dojazd pod 227 i po trawniku ku W wzdłuż ogrodzenia ZS, a potem w Moniuszki, Szpitalną, miedzy 70 i 69 do Obwodowej.

Gałachy i Zakroczym

Przejazd przez Gałachy, rozkoszując się spokojem nocy i niewielką liczbą aut, nawet na S7 pode mną. Nadeszła pora, aby zakończyć poznawanie ulic Zakroczymia, których dzięki temu wyjazdowi zostało już niewiele. Po przerwie tam gdzie poprzednio, kurs na rekonesans uliczek (nie zjeżdżając w dół) miasta wg takiej oto kolejności: Rybacka, Gdańska, przelotka koło nr 14, Wyszogrodzka, ślepa do nr10, cała Tylna, chodnik przy głównej, gdzie siedział jakiś dziadek, 29 ku W, 14 ku N, 16 rwz ku S, ukos 14 ku 2, koło garaży do nr7 pdrwz, okrążając go i S rząd garaży, gdzie kręcił się jakiś pies, slalom 2 od W, 14 od E, 16 od W i przejazd przez podwórko koło nr 37 i koniec kombinowania.

Zanim pomyślnie udało się zjechać do parowy dróżką, którą chciało mi się poznać, przejazd przez plac koło Biedronki, od przystanku, zatoczenie pętli do DK62, zjazd w ślepą uliczkę po lewej, o mało nie zahaczając o zwisający wzdłuż drogi kabel (chyba zaizolowany). Z Okólnej wydostanie się prawie do asfaltu, lecz wnet w lewo, w wyrównane, nieużytkowe pobliże kapliczki, jednak do niej samej nie docierając. Przejście przez pole po miedzy, unikając wodnego bicza z polewaczki, po czym rozpoczęła się sesją zdjęciową (po kilkugodzinnej przerwie), gdyż dzięki słońcu, niebo było zabarwione wieloma kolorami. Dalej do lasu. Zjazd w parowę odbył się bezproblemowo, jednak w jednym miejscu stworzyła się, już chyba zasypana dziura, przez co powstał niewielki próg. Jazda dłużyła mi się, lecz trudno powiedzieć, czy droga w dół była po prostu długa, ja tak zmęczony, czy to w mojej pamięci tak mocno zatarł się jej przebieg.


03:43. Duchowizna. Świt w Zakroczymiu przy DK 62


03:49. Duchowizna. Świt nad Zakroczymiem

Nad Wisłą

Po dotarciu nad Wisłę, początkowo chciało mi się zostawić rower, by dalej tylko przejść, ale po ocenie, że bardziej prawdopodobną wydała się możliwość oddalenia od wybrzeża suchą stopą, kurs w kierunku skarpy i kamiennych (betonowych?) głazów o gładkich (pomijając efekty upływu czasu) ścianach. Wraz z rowerem spacer na ostrogę, jednak z braku snu lepiej było nie ryzykować zanadto (odczuwalne było lekkie, nieznaczne opóźnienie reakcji) i udało się dotrzeć tylko do połowy, tam gdzie woda się przez nią przelewała, a kamiennych brył ostało się tam ledwie kilka, choć w lepszych butach i będąc wyspanym, nie byłoby kłopotliwe przejście przez nie, więc wnet nastąpił powrót na brzeg. Dalsza możliwość podróży po obsuniętej skarpie byłaby zanadto kłopotliwa z rowerem, jak sięgam pamięcią do mojej poprzedniej, pieszej wizyty. Nie było ochoty wracać się tą samą trasą. Pieszy rekonesans ku górze parowy, tak iż wychodziło się w pobliżu skarpy i domku. Z trudem udało się wspiąć z rowerem, robiąc dwa postoje w miejscach strategicznych, optymalnych dla oszczędzania energii. Przejazd wykoszoną niby-dróżką, jadąc od skarpy koło domków, znajdujących się poza ogródkami działkowymi, lecz nie wiem, czy do nich się zaliczających.


04:09. Duchowizna. Skarpa na S od działek letniskowych. Jedno z ostatnich zdjęć Nordcapa.

Szczęśliwie, można było bezproblemowo dostać się na teren działek po raz pierwszy w życiu. Po przekroczeniu furtki, skręt w lewo, do furtki północnej i skręt w prawo, by po zatoczeniu prawie pełnego koła wjechać do części centralnej, z której wyjazd na wschód, by zrobić pętlę po wewnętrznych uliczkach, przemieszczając się tym razem przeciwnie do rwz, a potem raz jeszcze wjazd do centrum, aby na sam koniec odwiedzić dwie ślepe dróżki zachodnie. Objazd przez praktycznie cały teren działek, skupionych wokół w zasadzie już nieistniejącego dzieła D-1. Pora opuścić teren zamknięty.

Początkowo chciało mi się przerzucić rower i bagaż, lecz spowodowałoby to niepotrzebny hałas, więc czynność wykonana została powoli, a baranek (niechcący) zatrzymał go na szczycie siatki, co później mi pomogło. Trwało wahanie czy może jednak spróbować udać się do bramy, lecz ta, odkąd pamiętam, była zamknięta, a godzina zbyt wczesna, by ktokolwiek ją ot tak otworzył, wracać zaś tą samą trasą nie było ochoty. Z trudem udało się przekroczyć ogrodzenie, co chwila nadziewając dłoń na jego kłujące zwieńczenie, balansując ciałem, częściowo opierając się o zsuwający się rower, który wraz siatką uciekał za mnie, przez co wiele razy się trzeba było przygotowywać do ostatecznego skoku, który wykonany został pomyślnie. Niestety, pobliski betonowy słupek uległ uszkodzeniu. Wciąż w pełni drżąc, rower został ściągnięty, po nim sakwy i chybcikiem wyjechało się z lasu. Na pola ruszyli pracownicy sezonowi, po raz któryś z kolei, lecz jeden z ostatnich. Przewrócone drzewo, korzeniami pociągnęło za sobą furtkę, a "SolidSecurity" raczej niewiele pomoże, gdyby ktoś chciał nawiedzić teren, gdzie bramy stoją otworem. Chmury wyglądały podejrzenie, ale było sucho.

Mochty

Znów wjazd do Mocht i raz jeszcze przejazd po wnętrzu czewonoceglastej budowli. Zachciało mi się sprawdzić zarośnięty podjazd/zjazd na zachód od cegielni. Tuż za mostkiem skręt w bok. Wypatrzyło się skręt do zapory na Strudze, również jakąś chyba betonową, starą kładkę, dużo poniżej poziomu dróżki, na której zalegało dużo gałęzi po zwalonym drzewie. Ze zmęczeniem trwał marsz po drodze, na której nie było mnie od 2008. Chciało mi się zjechać dróżką prowadzącą w dół zagłębienia, gdzie ongiś wydobywano glinę, lecz droga była zawalona śmieciami i trochę zbyt zarośnięta, a pogoda nie sprzyjała, by przejazd i eksploracja z szarpaniem w złych warunkach miała sens, tym bardziej, że nadawano burze na dziś dzień. Po ledwie widocznej gruntówce, wymęczony spacer do szutru.


05:06. Mochty przy skrzyżowaniu do DK 62. Drzewo porwało ze sobą furtkę. Solid niewiele pomoże

Jaworowo

W Jaworowie wypatrywanie ok. dwóch domów, z zerwanym po nawałnicy dachem, lecz udało się dostrzec tylko jeden (papowany, stary i z raczej niewielkimi uszkodzeniami), w pobliżu słupa energetycznego złamanego w pół. Mniej więcej zapamiętały mi się (prawie okrągłe) wartości przebytego dystansu i czasu jazdy. Udało się dostrzec, że licznik nie zlicza i już mi się nie chciało na niego zwracać uwagi. Na zjeździe w Smoszewie wody było na mnie już tyle, że dawno nie była mi tak obojętna. Poza tym, odtąd spore odcinki były przebyte na stojąco. Z trudem udało się przejechać szuter biegnący równolegle do zabudowań Wólki Przybojewskiej, lecz po drugiej stronie rzeczki.


06:09. Wschodnie Jaworowo po nawałnicy. Widok ku SW

Goławin

Krótka przerwa przy skrzyżowaniu w stronę szkoły w Goławinie, by przedostać się na drugą stronę drogi. Krajówka dość pusta, kilku aut nie licząc. Bose w klapkach stopy trochę przemarzają od wilgoci, ale przynajmniej nic nie chlupie, jak to bywało w butach pełnych. Tylko bliskość domu sprawiała, że nie miało dla mnie większego znaczenia - zmęczenie, deszcz - i tak się z wolna jechało. Pogoda nie nastrajała do wysiłku. Pierwszy zakręt z hamulcem, drugi z rozpędem, bez zwalniania. Piach przecięty bez problemu. Na szczęście nie wyskoczył pies jak zwykle. Dom jest blisko. Mnóstwo błota, wody, deszczu. Kurtka smętnie zwisa. Spodnie przylepiają się do nóg. Mokro. Gorący prysznic. Ciepłe kakao. Spać. Nogi ociężałe...

Pokaż trasę GPS
Tym razem na rowerze właściwym, ze wszystkim co potrzeba. Z Trębek do DK7 w Tomaszówce, gdzie przyszła pora zwiększyć ciśnienie w tylnym kole. Już wczoraj czuć było jego nieco za niską wartość. Przed drogą zwisła kabel, opatrzony ostrzegawczymi tasiemkami. Później policja stałą i pilnowała, by nikt tędy nie przejeżdżał, bo znalazło się kilku takich. Po drugiej stronie przejazd koło Dzieła D-3 i dalej polną drogą, która wiodła przy nieogrodzonym gospodarstwie, skąd wybiegły za mną dwa psy, goniąc mnie przez ~350m krętej i nieco błotnistej drogi.

Wyjazd na dróżkę do Strubin, ale ukazała mi się jedna, nigdy przez mnie nie jeżdżona. W tę skręt. Skrzyżowanie na rogu lasu. Dalej na wschód, dróżką oddaloną od skraju lasu o kilka metrów. Do ostatniego gospodarstwa droga była ok, potem zaś była zarośnięta i dwukrotnie musiała omijać zwalone po burzy drzewa. Sam koniec drogi tak jakby nie istniał i na asfalt wróciło się przez małe chaszcze. Tam kierunek północ. Bez przejeżdżania przez strumyk/kanał, lecz skręcając w prawo przed lasem. Droga była piaszczysta i nawet po opadach nie zdołała się w całości utwardzić, choć miejscami trochę spłynęła. Przypomniało mi się, że chyba kiedyś była przez mnie przejeżdżana.


18:35. Trębki Nowe. DP 3002W. Północne zabudowania wsi. Z prawej samotny przysiółek graniczący z Henrysinem. Widok ku NE.


18:50. Strubiny (Tomaszówka). Teren nieukończonego Dzieła D-3


18:58. Rzut oka na południowy kraniec lasu w Strubinach, zwącego się Kowale. Po prawej Mokradle, wysunięty najbardziej ku N przysiółek Zakroczymia. Widok ku E


19:21. Ze Swobodni do wsi Wymysły, drogą położoną na południe od lasu. Na prawo od słupa zagajnik z wyrobiskiem. Widok ku SE


19:36. Kosewo. Fort II. Widok ku NE

Wyjazd w Wymysłach, a z Kosewa wprost do Stanisławowa. Skrót był szutrowy, a w jego końcówce skusiło mnie na odwiedzenie pobliskich ruin. W Pomiechówku skręt w Szkolną, a następnie na teren szkolny. Trwał tam niewielki koncert zespołu Jazgodki, trochę dzieci, trochę ludzi, ale miejsc pustych dużo więcej. Impreza dobiegała końca, a mi się przybyło jedynie na 2-3 piosenki. Na zakończenie Brevetu 1000km nie udało mi się przybyć, spóźniając się tak mniej więcej o 2:30h. Wcześniej niezbyt dałoby radę. Powrót na swoją stronę Wkry i skręt w Kilińskiego. Oczekiwanie na przejazd pociągu, po czym wycieczka przez Pomiechowo.


19:45. Stanisławowo. Ruiny fragmentu eksperymentalnego gospodarstwa wojskowego, które zakończyło działalność w 2000 r.


19:57. Stanisławowo. Cerkiew pw. św. Aleksandry


20:02. Pomiechówek przed mostem. Takie oznaczenia były przez mnie widziane do tej pory tylko w Niemczech w 2009 r. Widok ku NEE


20:10. Pomiechówek. Teren szkoły podstawowej. Kilka godzin po zakończeniu Brevetu 1000km

W miejscowości tej przyszło mi być po raz pierwszy. Kurs Kościelną, dalej Mazowiecka, Plażowa, Rybacka i wyjazd Kwiatową. Dostrzeżone przeze mnie zostało kilka innych, nieobjechany dróżek, ale "odłożone na kiedyś", bo jechało się wolno, a jeszcze trochę mi zostało do przejechania. Skręt w Rolniczą do Aleksandrówki, gdzie stały takie tam ruiny, zwane "Schodami do Nieba". Szutrową dróżka zjechało się w dół, wjazd do Stanisławowa Dolnego, przejazd przez Bronisławkę i dalej do Modlina. Po drodze ukazały się zaparkowane dwa busy Transludu, z których zdarzało mi się korzystać, jeżdżąc przez ostatnie lata do Warszawy. Szczególnie utkwił mi w pamięci ten z rozszczelnioną szybą.


20:47. Pomiechowo. Aleksandrówka. Schody do nieba


20:52. W dolinie Wkry. Między Aleksandrówką i Stanisławowem Dolnym (widoczne zabudowania). Widok ku W

Za mostem skręt nad rzekę, przy moście kolejowym. Mijało się Bramę Ostrołęcką i zagłębiło w ścieżkę, która doprowadziła mnie do stacji elektrycznej. Droga się tam chyba kończyła, bo ul. Chłodnia znajdowała się kilka metrów wyżej. Cofnięci prawie do Kaszewskiego i podejście drugą dróżką, która zaraz obok się oddzielała. Poprowadziła mnie na poziom, z którego można już jechać. Nim wyjechało się na ulicę, pedał zahaczył o jakiś beton. Mocno na tyle, że groziło przewrócenie. Czekam, aż będzie można wymienić w korbie ramiona na 170mm.


21:10. NDM. Po lewej most kolejowy. W centrum cypel ze spichlerzem z XIX w. Narew widziana z Modlina ku SW

Zjazd pod cytadelę. Trasa była przejezdna, choć w części "podmiejskiej" jedno drzewo trochę zablokowało drogę. Podjazd w Gałachach. Stamtąd obie gruntowe drogi wyjeżdżając za Słoneczną. Dłuższa przerwa w Zakroczymiu. Po niej Parowa Klasztorna, Klasztorna, zjazd w Okólną i na jej krańcu do auta. Była 23. W powietrzu cały dzień czuć było atmosferę lata - grill, kiełbasa i muzyka.

Pokaż trasę GPS
Na kilka dni przed ową sobotą, Po. rozważał kilka możliwości wyjazdu i padło na Puszczę Kampinoską. Po raz drugi od około miesiąca, kiedy to przejeżdżał przez nią w ramach Krwawej Pętli. Szybko udało się ocenić, że w jeden z dwóch dni, jakie przeznaczy na wyjazd, prawdopodobnie będzie można przejechać wraz z nim.

Wyjazd o 6:30, po uprzednim zjedzeniu śniadania, zabraniu kilku kanapek i 3l wody. Trasa poranna była identyczna jak tydzień wcześniej. Jechało się wolniej, a w powietrzu nie było czuć wilgotności jak wtedy. Na Pradze widać było młodą sarnę, która wpierw skryła się w krzakach po lewej, potem chciała przedostać przez ogrodzenia po prawej, ostatecznie jednak biegła wzdłuż nich po drodze, aż zniknęła za zakrętem. Gdy i mój rower tam dotarł, zwierz ów zniknął gdzieś w dolinie Boguszynki (strumyk o długości ~9km, płynący przez Czerwińsk nie ma nazwy, ale najdalsze źródła znajdują się w Boguszynie Starym). Już na asfalcie przerwa, tam gdzie poprzednio, tym razem by dopompować powietrze, bo wydawało się, że opona jest nieznacznie miększa. Nie trwało to nawet 10 minut.

W Wyszogrodzie wysłany SMS by dać znać, gdzie już jestem. W Kamionie przejazd wzdłuż wału do mostu na Bzurze, gdzie stało paru facetów z wędkami. Tuż za nim skręt na wał po prawej. Jechało się między nieczynną linią kolejową i rzeką, podziwiając jej malownicze meandry, rozległe łąki i nasłuchując wyjątkowo aktywnych odgłosów przyrody. Wydaje mi się, że raczej zawsze zwracam na nie jakąś uwagę, ale naszło mnie odczucie, że zwierzęta były wyjątkowo ożywione w maju tego roku. Z drzewa odleciał ptak. Zapamiętane barwy czarna, żółta i jeszcze jedną. Wał wkrótce odbił od zarośniętego usypiska kolejowego, ominął Przęsławice, w końcu się urwał. Dość stromym zakończeniem zjechało się na łąkę i wydeptanym w trawie szlakiem przejechało do sosnowego młodnika, a za nim, kilkanaście metrów od asfaltu, trzeba było zejść pod koniec jazdy po piachu.


07:51. Wał ~600 m od mostu w Kamionie. Z prawej kościół Świętej Trójcy z XVIII w. Z lewej MB Anielskiej z XV w. Widok na centrum Wyszogrodu (2km) ku NW.


07:52. Wał ~600 m od mostu w Kamionie. Widok na zabudowę przy rynku w Wyszogrodzie (2km) ku NW


07:55. Zakole Bzury. ~1km od mostu w Kamionie przy zmianie kierunku wału z SEE ku SSE. Po prawej widoczny maszt elektryczny w Witkowicach (Łaźni). Widok ku S


07:56. Zakole Bzury. ~1km od mostu w Kamionie (widoczny po prawej), za załomem wału z SEE ku SSE. Widok ku W

08:02. Starorzecze Bzury pod koniec wału w Przęsławicach. Na wprost dom w Łaźni, północnym przyczółku Witowic. Widok ku NW

Powrót w pobliże torów, zatrzymując się tuż za mostem do Łasic. Krótkie zdzwonienie - Po. znajdował się (jak i ja) nad Kanałem Kromnowskim. Z powodu zakrętów nie dało się rady zobaczyć. Po pięciu minutach już się witaliśmy i nie tracąc wiele czasu ruszyliśmy wspólnie po wale wzdłuż wspomnianego kanału do Górek (ich części północnej zwanej Piaseczno). Zdarzył się tam krótki, szybki odcinek asfaltowy, a chwilę potem szuter, mostek i wał ponownie. Odtąd jazda była trudniejsza, bo zielonym Kampinoskim Szlakiem Rowerowym (KRS) raczej mało kto jeździł w tej części KPN. Było na nim dużo trawy, ale wciąż był przejezdny. Cyrk zaczął się za DW 705. Szlak zjeżdżał z wału przy obniżeniu w Śladowie Górnym. Po prawej znajdowało się niewielkie gospodarstwo, a po lewej prosta, drewniana "bramka". Chwilę potem jazda wałem była praktycznie niemożliwa dla nas i zeszliśmy na jego północną stronę. Trochę po łące, trochę przez krzaki, po kilkuset metrach dotarliśmy do drewnianego mostku, jaki się tu gdzieś znajdował, ale nie nadawał się do wykorzystania. Był to jeden pień opatrzony lichą barierką, wyglądającą, jakby miała za moment trzasnąć. Drugi pień został ściągnięty, gdy nie nadawał się do eksploatacji i leżał obok. Bez rowerów - może i by się przeszło. Z rowerami - za duże ryzyko.


08:14. Most na Kanale Kromnowskim miedzy Przęsławicami (drugi brzeg leży na terenie Nowej Wsi Śladów) i wsią Łasice (za plecami). Widok ku N

Przedzieraliśmy się dalej wzdłuż wału. W pewnym miejscu się rozdzieliliśmy. Lepiej mi było wejść na górę, bo wydeptany przez wielu pieszych w trawie ślad, niż przedzierać przez krzaki na dole. Nie było tego długo i wnet zejście na dół. Pojawiła się niby-dróżka, którą pojechaliśmy na północ w kierunku wsi. Gdy zostawiliśmy za sobą ostatni zagajnik, skręciliśmy w prawo, by nawrócić do wału. Wracać było trzeba albo ciąć przez pole, czego lepiej było uniknąć. Przecięliśmy je w miejscu, gdzie ślady kół rozdzielały zboże od łanu dzikich rumianków. Wnet znalazł się kolejny mostek, tym razem z desek. Po południowej stornie kanału Po. zmieniał dętkę, gdyż w poprzednią wbił się kolec, a łatka nie chciała się trzymać.


09:01. Śladów Górny. Wzdłuż Kanału Kromnowskiego. ~300 m na W od skrętu wału ku NE. Widok ku E


09:05. Kromnów. W pobliżu skrętu wału ku NE. Uszkodzony mostek na Kanale Kromnowskim. Widok ku S


09:13. Kromnów. Pola w pobliżu skrętu wału ku E.

Po przymusowej przerwie ruszyliśmy na południe. Chwilę zatrzymaliśmy się przy piwnicy, jaka pozostała po gospodarstwie, które zniknęło jeszcze przed rozpoczęciem moich wypraw. Wróciliśmy na KSR jadąc na zachód. Skręciliśmy na szlak pieszy zielony, by wnet dać się pochłonąć przez podjazdy i zjazdy między Górą Czerwińską, Białymi Górami i Wilczą Górą, koło Wilczych Tułowskich wjeżdżając na szlak czerwony i odtąd zmierzając na wschód. Owe "góry" to w istocie wydmy o dobrym, nierozjeżdżonym stanie podłoża. Widoki, szczególnie wczesną wiosną, są po prostu świetne.

W pobliżu Góry Kapturowej okazało się, że mam przekręcony licznik - skutek intensywnej, dynamicznej jazdy, połączonej z omijaniem korzeni i niewielkich kałuż piachu. Nie wiem jak długo taka jazda trwała, jednak szacuję, że około kilometra, trochę może mniej, może więcej. Ów brakujący odcinek do sumy dodany. Od Famułek Królewskich przemieszczaliśmy się żółtym łącznikowym (przy krzyżu skręcającym w prawo) wprost do Gorzewnicy, gdzie zrobiliśmy drobne zakupy. Zagadało do nas dwóch rowerzystów, którzy oczekiwali na dwójkę towarzyszy, z którymi mieli się spotkać, ale jeszcze na nich się nie natknęli.


10:55. Gorzewnica. Droga na wale przy KK, odbijająca od drogi ku S. Szlak rozjechany przez konie, z którego zrezygnowaliśmy. Widok ku SE

Z asfaltu zjechaliśmy kawałek dalej, wjeżdżając do Piasków Poduchownych. Ominęliśmy tym samym ~1,5km KSR - piaszczystego i skopanego przez konie. Ich ślady widać było często i gęsto. Tak tutaj, tak wcześniej, tak i później. Niebieskim szlakiem dojechaliśmy do znaku na skrzyżowaniu szlaków w Posadzie Cisowe. Stąd zrobiliśmy pętlę. Żółtym szlakiem (z mostkiem drewnianym nad Kanałem Łasicą) do Zamościa. Przejechaliśmy przez wieś trochę się rozdzielając. Robiąc sporo zdjęć trzeba mi potem nadganiać, by nie być z tyłu. Krótka przerwa na drugim, porządnym moście z przepustem nad KŁ. Zaskroniec płynący w kanale. Dalej szlakiem czerwonym do zakończenia pętli. Spod znaku udaliśmy się w ostatnią drogę, zmierzając ku północy wzdłuż Poleskiej Góry. Przerwę zrobiliśmy na ławce w pobliżu uroczyska Denny Las.


11:49. Posada Cisowe. Start i koniec pętli do Zamościa. Widok ku S


12:04. Kanał Łasica. Mostek z zakazem jazdy rowerem. ~1km ku NE od zabudowań Zamościa. Widok ku SSW


12:05. Kanał Łasica. Widok ku E


12:05. Kanał Łasica. Widok ku W


12:25. Zamościańska Droga. Śluza na Kanale Łasica. Widok ku E

Po odpoczynku, pierwszym na którym zaczął być odczuwalny przebyty dystans i głód, wciąż mając jednak spory zasób energii do jazdy, skierowaliśmy się na OOŚ Rybitew. Krótki odcinek jechaliśmy po Wilkowskiej Drodze. Chyba najlepszej szutrówce w Polsce, bo podobne kojarzyły mi się ze Szwecją. Na szlaku za OOSR natknęliśmy się na grupki ludzi w czerwonych ubraniach, wędrujący z psami. Jakieś zawody? Szkolenie w terenie? Przebiliśmy się na południe przez Rezerwat Wilków i prawie wyjechaliśmy na asfalt. Nim tak się stało, po prawej i po lewej widoczne były dwie dróżki na wydmy. Po. zaczął zmierzać na ten zachodni, ale gdzieś w połowie stwierdził, że to nie ten. Zjechaliśmy bliżej asfaltu i okazało się, że właśnie tam znajdował się podjazd na szlaku niebieskim (ten wcześniejszy był dodatkowo nieźle rozjechany i piaszczysty).

Udaliśmy się w górę. Szlak pokonaliśmy w całości na tym odcinku, kończąc go koło Wilkowskiej Góry. Kilka razy rower trzeba było pchać, a raz czy dwa robił to też i Po. Przemieszczanie się tam było jednym z lepszych pomysłów. Widok z wysokości ~30 metrów ponad poziomem pobliskiej wsi, dobra jazda terenowa i dodatkowo nowy odcinek do oznaczenia na mapie (po równolegle biegnącym asfalcie już kiedyś przyszło mi się przemieszczać). Po zjechaniu na utwardzoną nawierzchnię udaliśmy się na wschód. Dłuższa przerwa na posiłek przy sklepie w Starej Dąbrowie, oferującym swojską kiełbasę, darmowy grill i piwo z beczki. W międzyczasie przybyło dwóch innych rowerzystów, którzy odpoczywali na podwórku, gdzie wcześniej podążyła para pieszych turystów. My pozostaliśmy na ławkach przy drodze.


14:35. Górki. Szlak na wydmach ze Starej Dąbrowy (za plecami). Widok ku W

15:38/. 15:38. Niebieski szlak. Kościelna Droga (wschodnia) do Pamiątkowej Góry. Widok ku NNW

Po przerwie skręciliśmy w las koło pobliskiego ośrodka ZHP. Szlakiem niebieskim dotarliśmy do KSR. Trzymając się nadal niebieskiego przejechaliśmy asfaltami Cybulic Dużych, szutru do Małocic i  kolejnego asfaltu przez Adamówek, gdzie odbiliśmy od szlaku na pierwszym skrzyżowaniu. Pod lasem wróciliśmy na KSR, którym dotarliśmy do Palmir. Jazda wzdłuż północnej granicy OOŚ Kaliszki była trudna, bo cały środek był piaszczysty, a nam pozostały krawędzie (przez większość czasu lepsza była chyba ta północna). Krótki odcinek po asfalcie i zjazd na szlak czarny do cmentarza w Palmirach. Przerwa przy tam postawionej wielkiej i znanej mi już mapie KPN.

17:07. Bagna kilkaset metrów ku E od cmentarza w Palmirach. Widok ku S


17:16. Przerwa pod mapą przy cmentarzu w Palmirach

Ostatni odcinek to jazda czerwonym szlakiem (bagna przy grobli były wyjątkowo suche), przerwa na ławce przy skrzyżowaniu ze szlakiem zielonym, w który skręciliśmy chwile potem. Żółtym szlakiem wjechaliśmy na krótki fragment czarnego, wyjechaliśmy na ulicy Łuże. Skręciliśmy w dróżkę, która według mojej pamięci, miała zaprowadzić nas wprost na dojazdówkę do AKD i tak się stało. Zatrzymaliśmy się przy niskim budynku, po czym Po. zszedł na dół i zaczął eksplorować podziemia Atomowej Kwatery Dowodzenia. Dawno tam nie mnie nie było, ale nie było we mnie potrzeby, by tam zejść. W pobliżu kręciło się sporo mniej lub bardziej turystów.

Trochę grzebania przy lampce (znów problem z przewodzeniem prądu na styku z bateriami) i wpadły mi do ręki małe cukierki, jakie zalegały w sakwie od wyprawy na Polesie. Były lekko zdeformowane, ale nadal jadalne. Przydały się, bo już od poprzedniej przerwy zaczęło ze mnie wypływać zmęczenie, które w AKD nie miało specjalnie dużych barier. Na etapie planowanie wydawało się, że dojadę do tego miejsca, skąd wycofam się do domu (rozważane też Cybulice i okolice Leoncina, gdyby jazda po puszczy szła mi słabo tego dnia). Rozmowy tego dnia układały się gładko, choć odcinki przejechane z różnym tempem, głównie na zjazdach, oczywiście je przerywały. Podobnie gdy wzrastało zmęczenie - znany towarzysz, który lubi się dołączyć do jazdy tym chętniej, im bliżej jej końca.


18:27. AKD i koniec podróży po Puszczy

Rozdzieliśmy się na pobliskim skrzyżowaniu dróg. Pożegnanie krótkie, szybkie. Po. spieszył się do Izabelina, by natrafić na otwarty sklep, by zrobić zakupy. W "cywilizacji" wjazd na ścieżkę przy Wiślanej. Krótki fragment między Modrzewiową i Długą przebyty miedzy ogrodzeniem i drzewami (jakby mało mi było jazdy terenowej). Zachodnia>Sierakowska>wzdłuż DK7>Wiklinowa> Rolnicza. W sklepie ABC przy skrzyżowaniu z ulicą Przy Jeziorze niewielkie, ale słodko-pieczywne zakupy. Odczuwane było przez mnie, że jeśli tego nie zjem, to jazda będzie albo męczarnią, albo zakończy się kilka kilometrów dalej. Dzięki przyjemnemu, choć skromnemu posiłkowi, żołądek przestał nukać i jęczeć. Dzięki temu naszła nawet ochota, by po raz pierwszy zjechać na tereny dawnego PGRu przy dawnej pętli autobusu trasy Ł w Łomnie Las, rozwalonego dopiero przed paru laty.

W Czosnowie zjazd na ścieżkę. Tę zablokował mi jakichś facet, najprawdopodobniej pijany, bo stał pośrodku z tępym, niewiedzącym o co chodzi, wyrazem wzroku. Nieco dalej zjazd na moment do parku przy UG. Za miejscowością przyszła mi myśl, że dawno nie przyszło mi jechać "Tunelem PrzedCzosnowskim" (Tudzież ZaCzosnowskim, ale że moje postrzeganie jest Czerwińskocentryczne bardziej niż Warszawskocentryczne, więc przy takiej a nie innej nomenklaturze pozostanę). W trakcie redagowania starych opisów sprzed miesiąca wpadł mi m.in. ten, w którym przyszło mi przejeżdżać pod nim w okresie przed powstaniem ścieżki przez Czosnów.

W Kazuniu przejazd ulicą Ordona. W sam czas, by trafić na końcowy etap budowy nowego budynku, położonego w połowie tej ulicy. W Modlinie ulicą Prądzyńskiego do Obwodowej, na niej telefon. Naprzeciwko parkingu przy cmentarzu skręt w drogę przez działki, dokańczając objazd "ronda przy kamieniu", dalej Gałachy, koło słupa przejazd na DK 62 i koniec wyjazdy przy Biedronce. Pakowanie roweru do auta i zakupy. Nie było już chęci, by trwonić kolejne siły na ostatni, tak standardowy odcinek, gdy jutro tych sił trzeba by do innych, nierowerowych zajęć.

Pokaż trasę GPS
Tekst rozpoczęty po czterech godzinach mocnego snu (i jednej na rozbudzenie wraz z  posiłkiem), po którym jeszcze trochę dośpię. Zacząć może by należało od pewnego skrótu. W piątek wypadał dzień wolny, odetchnięcie przed całym, corocznym zamieszaniem, jakie wkrótce nastąpi. Na dzień ten mieliśmy spotkać się w Warszawie na rpg w godzinach popołudniowych. Dzień wcześniej popołudniowy wysiłek nierowerowy (i męczący, bo po ~4 godzinach snu) i przed powrotem do domu przypadkowe natknięcie się na dwa ptasie gniazda tuż przed zasiedleniem lub po opuszczeniu, które i tak by nie przetrwały. W nocy sporo czytania, pewna potrzeba snu, ale gdy w końcu przyszło położyć się około 3-4, nadal nie można było zmrużyć oka.

Wstępne przepatrzenie trasy przejazdu (rozważając trasę przez Czosnów lub Leszno, gdyby za bardzo mi się przysnęło i trzeba by się spieszyć). Do tego rozważanie, czy nie uderzyć na Wyszków albo po prostu przez okolice Radzymina, lecz stanęło na wariancie Sochaczewskim. Na mapie tras już przejechanych udało się dostrzec, że tereny położone pomiędzy DW580 i DK92 zjeżdżone zostały krótkimi odcinkami NS i ledwie krótkimi fragmentami WE. Padło na spontaniczne eksplorowanie tamtejszych dróżek w stronę Warszawy. Powrót już dzień wcześniej określony został mniej więcej przez Legionowo, z możliwością rozszerzenia o Nasielsk (gdyby warunki i kondycja pozwalały, by spróbować dociągnąć do 200km).

Po przeleżeniu kilka minut, przyszła pora zabrać się zrobienie kanapek na trasę, spakować rzeczy do sakwy (map nie biorąc, bo i po co). Może zasnę później, to po przebudzeniu przynajmniej tylko chwycę sakwę i w drogę. W trakcie przygotowań czas mijał, a mi przyszło się pogodzić, że znów czeka mnie podróż w niewyspaniu. Od pierwszych wypraw zdarzało mi się tak zarwać noc. Choć nie było to jakoś specjalnie odczuwalne, to ciało najwyraźniej samo szykowało się do drogi, nieraz nie dając mi porządnie odpocząć.

Po jajecznicy, ubraniu w cieplejsze ciuchy oraz włączeniu mp3 z nowymi utworami, start tuż przed 5. Świtało i z wolna się rozjaśniało. W powietrzu czuć było wilgoć po opadach dnia poprzedniego. Dzięki nim, gruntowe odcinki miały lepszą gęstość, a rower jechał około 25 km/h, bardzo rzadko jadąc poniżej 20 km/h. Przemieszczając się wzdłuż Wisły, można było obserwować poranne światło, padające na brzeg wysp po drugiej stronie rzeki. Na asfalcie Polnej przerwa, by raz jeszcze zawiązać uparte sznurówki, a nieco dalej, by podnieść siodełko o ~1cm. Wysoka prędkość utrzymała się do Wyszogrodu z tylko jednym incydentem na DK62, gdy jadący z naprzeciwka postanowił wyprzedzić trzy auta, manewr rozpoczynając kilkadziesiąt metrów przede mną. Nie czekał nawet, aż mniej więcej zrówna się ze mną, tylko walił na czołowe (jak by się to skończyło, gdybym zamiast roweru używał np. motocykla).

Wyszogród przejechany tylko po głównych przez centrum. Na moście silny, niemal morski wiatr, co nie zapowiadało lekkiej jazdy do stolicy. Podczas robienia zdjęć, przy okazji mógł ominąć mnie rowerzysta z naprzeciwka. Za rzekami skręt w lewo przy wale. Potem w prawo na drogę pod lasem, którą raz tylko przyszło mi jechać. Tym razem wzdłuż ściany lasu, a nawet częściowo w nim, przemierzając się po szyszkach i igliwiu, by ominąć najbardziej piaszczysty odcinek drogi. Poprzednim razem po prostu wyjazd na asfalt, lecz tym razem skusiła mnie ścieżynka koło słupów elektrycznych. Wąziutka, wijąca, dość zwarty grunt. Szutrem wiejskim, na który mnie wywiodło, przebyło się jeszcze ~300 m, nim ukazał się asfalt w towarzystwie zachęcającego mnie do szybkiej jazdy psa.


06:01. DK 50. Z lewej brzeg Wyszogrodu. Widok na Wisłę ku E

Asfaltami przez Kamion Mały wjazd na kurs wzdłuż Bzury. Standardowa, lekka trasa na Sochaczew, wg planu z domu. W Witkowicach Małych skusiła mnie dróżka asfaltowa, biegnąca po lewej stronie. Skończyła się trawiastym wałem, gdzie naszło mnie, że raczej cały dzień będę często jechać w terenie. Po prawej, wiejskiej stronie, widać było lokalne zabagnienie, a po lewej rozległe łąki w dolinie Bzury. Gdyby po nich jechać, to bez fatbike'a raczej ciężko by było. Dojechawszy do zwartej ściany lasu pojawiło się skrzyżowanie z ruiną domostwa w zaawansowanym stanie rozkładu. Opcje kontynuacji były trzy:
- na wprost przez głęboki piach pod górkę
- prawo w las między drzewami, po słabo widocznej dróżce, ale najkrócej prowadzącą do asfaltu.
- lewo w dół niby na łąki, ale z widocznymi śladami jazdy cięższego pojazdu, może quada.


06:28. Witkowice (w tle po lewej). Południowy koniec wału, ciągnącego się wzdłuż zachodniego brzegu Bzury. Widok ku S


06:30. Witkowice. Ruina przy wale


06:31. Witkowice. Kontynuacja drogi po wale, lecz już bez niego.
 

06:32. Witkowice. Wydma przy krańcu wału. Widok ku N

Padło na opcję ostatnią, która wąską dróżką wiodła koło dłuższego oczka i przecinała krótki, piaszczysty, pchany odcinek. Wydostałam się w Witkowicach Dużych. Rozważanie, czy skręcić w lewo, od lat kuszącym mnie asfaltem, który nie wiem gdzie prowadził, ale lepiej było nie ryzykować powrotu na łąki po tej stronie Bzury. Dojazd do żelaznego mostu. Za Wyszogrodem, wpadła myśl, by wreszcie przejechać nim do Brochowa, a równocześnie ominąć Sochaczew. Kontynuacja wkrótce... // Po niespełna 20 godzinach od poprzedniego tekstu, gdzie 4 minęły na deszczu, a kilka w łóżku:


06:58.Brochów. Kościół pw. św. Jana Chrzciciela i Rocha z XVI w. Widok ku NW


06:58. Brochów. Dwór Lasockich z XIX w.

W Brochowie krótka przerwa na ostateczną poprawę sznurówek. Bezowocna próba zjedzenia czegoś, ale jakoś nie było na to ochoty. Do Konar przejazd przez zachodnią część Malanowa. Wyjazd na DW 705, którą jechało się szybko, ale już z pewnym trudem. Zjazd w Plecewicach w Korczaka. Asfalt się wnet skończył, ustępując szerokiej gruntówce o bliżej nieokreślonych granicach i przebiegu. Z lewej mijało się spory budynek zakładów ceramiku budowlanej, od roku w upadłości likwidacyjnej. Po prawej znajdowało się bardzo głębokie obniżenie terenu, które wywołało we mnie swoiste zdumienie, że do tej pory nie udało się odkryć takiej ciekawostki. Dawniej miejsce pozyskiwania gliny, aktualnie stawy łowiskowe dla wędkarzy. W stromym, wysokim zboczu, swe gniazda założyła spora populacja jaskółek brzegówek. Po moim przejeździe trochę się ich spłoszyło i wyleciało, zataczając kilka pętli ponad stawami.





07:17. Sochaczew. Ul. Janusza Korczaka. Łowisko wędkarskie w wyrobisku iłów ceramicznych. Widok od strony Plecewic ku SE


07:18. Sochaczew. Ul. Janusza Korczaka. Łowisko wędkarskie w wyrobisku iłów ceramicznych. Widok od strony Plecewic ku S


07:20. Sochaczew. Ul. Janusza Korczaka. Łowisko wędkarskie w wyrobisku iłów ceramicznych. Widok od strony Plecewic ku SW

Towiany przejechane asfaltem, ale już za wsią polną drogą na wprost. Niebawem się skończyła - po trawie do pobliskich zabudowań, gdzie wydostałam się na drogę. Z północnej do południowej części Dzięglewa jechało się dróżką trawiastą, która wnet się urwała, przechodząc w charakterystycznie, ubogi w rośliny obszar, zapewne bardzo zakwaszonej, choć zwartej gleby. Nieużytek ten kończył się gospodarstwem, więc odpowiednio wcześniej trzeba było dotrzeć do miedzy, po której można było wyjść na asfalt. Wkrótce potem krótki odcinek po szutrze i wyjazd na DW 580.


07:23. Towiany. Dziwna smuga nad Warszawą


07:38. Dzięglewo. Widok na Chodakówek i kominy Chemitexu w Chodakowie

Pierwszy etap zaliczony, nadeszła pora na odcinek równoleżnikowy, o którego poznanie chodziło w tym wyjeździe. Boleśnie odczuwalna w kolanach była dotychczasowa jazda, więc odrobinę trzeba było zniżyć siodełko. W czasie planowania na komputerze zamysłem było, aby DW przejechać koło dworku w Żelazowej Woli, ale się nie udało, lądując przy granicy wsi. Nie widząc sensu, by się wracać, od razu kurs do Strzyżewa. Skręt w prawo i przejazd przez głęboką (jak na ten region) dolinę Utraty. Zjeżdżając, moją uwagę zwróciła dróżka odchodząca w lewo. Bardzo korciła, ale intuicja mówiła, że zepsuje mi to poznawanie innych okolicznych tras.

W pobliskim Szczytnie zjazd pod dworek, z którego jeden budynek okazał się się bardzo zaniedbany, z zawalonym dachem, a drugi tak przebudowany, że praktycznie niczym  nie różnił się od zwykłego "kostkowego" domu mieszkalnego. Wnet powrót na asfalt. Z lewej krajobraz urozmaicała linia drzew wzdłuż powykręcanej linii brzegowej doliny Utraty, jak również zróżnicowana powierzchnia terenu ku niej opadająca. Wnet dopadła mnie czkawka, a że nie chciała przejść, postój na poboczu przy poziomkowych krzaczkach. Czkawkę pozbyć udało się tam całkiem, całkiem zdjąć wierzchnią, poranną warstwę ubrań, odpoczywając prawie na pięćdziesiątym kilometrze, przez prawe pół godziny.


07:53. Szczytno. Jeden z budynku dworu z XIX w.

Po zdjęciu kurtki i było mi chłodno, ale słońce wysuszyło koszulkę, co niewątpliwie poprawiło komfort jazdy. Zjedzone trzy kanapki i trochę rozciągania. Ogólnie dały się odczuwać nieznaczne i rzadkie problemy żołądkowe, które w niczym nie przeszkadzały, ale pod koniec podróży były jednak wyraźniejsze i dokuczliwsze. Po przerwie zaczął się zjazd do wsi Zawady, ale przed mostem intuicja mówiła, że nie jest to właściwy kierunek, więc skręt w drugą odnogę trasy. Jak się okazało po zerknięciu w mapy po powrocie - w Zawadach wjechałoby się na spory odcinek już przejeżdżanej trasy.


08:42. Izibska. Droga Kampinos-Teresin. Widok ku S

Kolejne wsi zmieniały się bardzo powoli. W Pawłowicach uwagę przykuły mi kolejny dworek, dość znacznie oddalony od drogi. Przejazd nad Utratą, ominięcie cmentarza, koło którego zaczęła się tragiczna dróżka. Po krótkim odcinku asfaltowym, kontynuowało się gruntówkami północnej części Cholewek. Częściowo droga było pokryta wysypanymi kamyczkami, częściowo zwykłą gruntówka, a częściowo (odcinek wschodni) z piaskiem, który można było dość łatwo pokonać środkiem drogi. Przecinając kolejny asfalt, wjechało się na jeszcze jedną gruntówkę, odkąd właściwie zaczął się etap "wielkopowierzchniowych obszarów uprawnych przy znikomej liczbie drzew".


08:50. Pawłowice. Kościół pw. św. Walentego z XIX w. Widok ku SW

Wjazd do Nowego i Starego Łuszczewka, przy których granicy był ogrodzony, zadbany dworek. Za zabudowaniami dotkliwie odczuwalny stał się wiatr ze wschodu, więc spore odcinki przyszło jechać w dolnym chwycie. Po pewnym czasie przecięło się DW579. Był to pierwszy pewny punkt, który dobrze był mi znany. Dało się dostrzec, że za bardzo zniosło mnie do Błonia, co było konsekwencją zmiany kursy w Zawadach (pierwotny szkic zakładał przejazd blisko Leszna). Do miasta mnie nie ciągneło. Łańcuch zaczął skrzypieć. Przed wyjazdem zastanawiało mnie, czy aby nie pora go nasmarować, no i wyszły konsekwencje nie dokonania tego. Po powrocie błyszczał srebrzyście, jakby dopiero go wyprodukowano.


09:15.Stary Łuszczewek. Przedwojenny dworek


09:22. Rochaliki. Ruina w zachodnim krańcu wsi

Przed mostem na Utracie odbicie w lewo - kolejna szutrówka. Za zabudowaniami pojawi się znak, iż jest to droga wewnętrzna Instytutu Hodowlanego. Zawracać nie chciało się, bo droga była co najmniej średnia. Rozglądanie za możliwością odbicia na północ (bo na południu można było co najwyżej dotrzeć do rzeki) i na szczęście wkrótce się taka ukazała. Przy drogach tych trwała jakaś modernizacja, czy to elektryki, kanalizacji czy czegoś innego.


09:38.Radzików. Kapliczka w południowym krańcu, NW części wsi

Dróżka była bardzo polna i ten jeden raz tego dnia był problem z kontrolą nad rowerem, ale bez przewrócenia i tego typu podobnych komplikacji (które na szczęście nie zdarzają mi się zbyt często). Na asfalt wyjechało się we wsi Radzików koło kapliczki i ujadającego psa. Na Witki przemieszanie mazowiecką "drogą 100 zakrętów" (choć było ich mniej). Dalej Łaźniewek, gdzie najbardziej dał mi się we znaki wiatr i ból w kolanie (tak bardziej pod nim, z zewnętrznej strony). Jadąc w tych stronach naszło mnie wrażenie, że okolica zmieniła się bardzo wyraźnie, odkąd zaczęły się moje wyjazdy w okolicach Warszawy, choć w tych stronach bywało się bardzo rzadko.

Na przystanku w Pilaszkowie przerwa trwająca 20 minut. Poleżało się na ławce, porozciągało się. Słychać wyraźnie było, jak wszystko chrupie i trzaska. Po rozciągnięciu (tylko w pozycji leżącej) dało się odczuć rodzaj odświeżenia i wróciło (czasem) mi tempo powyżej 20km/h nawet pod wiatr. Przede wszystkim odpoczęło trochę kolano i nie było "lekkich obaw ciała przed mocniejszym naciskiem na pedały", które wygląda tak, jakby całe ciało wędrowało za stopą (po bolącej stronie nogi), która wędruje w dół. Lekkie, bo niezbyt wyraźne, niezbyt częste i nadal niezbyt kłopotliwe, tak jak to było na ostatnich kilometrach kwietniowej 300ki (gdzie ciało głęboko wędrowało za stopą, albo naciskało się na udo/kolano ręką, by zmuszać je do opadania w dół).

W Umiastkowie wyjechało się na fragment DW 718. Przerwa na Żyznej, w którą wjechało się, ale zawróciło, bo jednak zachciało mi się poznać resztę trasy "na wprost". Dobrze się złożyło, bo akurat nadjeżdżał ciągnik, w którego cieniu wnet się udało schować. Co prawda nie trwało to nawet kilometr, ale i to dobrze. Zjechało się na ścieżkę po lewej stronie (wnet powróciła na prawą), którą dojechało się do ronda w Strzykułach (jedna pętla wokół niego). Wzdłuż trasy (a raczej w pewnym oddaleniu od niej) widać było sporo nowego budownictwa. W Macierzyszy skręt w Sochaczewską, przejazd nad ekspresówką (ponad odcinkiem, który ongiś pokonało się, gdy ta była jeszcze w budowie). Odcinek w większości szutrowy.


11:20. Sochaczewska na granicy miejscowości Macierzysz i Szeligi. Widok ku E

Wyjechało się na chodnik wzdłuż Połczyńskiej. Dalej na zachód, by na kolejnych pasach przedostać na drugą stronę. Skręt w Dostawczą koło Selgrosu, ale potem nawrót. Przejechało się przez światła i ruszyło podjazdem nowej ścieżki rowerowej na nowym wiadukcie ulicy Nowolazurowej. Po drugiej stornie skręt w Kraszewskiego z małym epizodem Promienistej po lewej stornie. Wjechało się na drogi między torami, aby poznać Odolany.


11:38. Wiadukt Alei 4 Czerwca 1989r. Widok ku NE


11:40. Wiadukt Alei 4 Czerwca 1989r. Kościół pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Widok ku SE

Obszar ten od dawna mnie interesował, gdyż na mapie dróg, którymi jeździło się po Warszawie, obszar ten stanowił jedną, wielką, pustą plamę. Raz raptem zdarzyło mi się przejechać i poznać ich południowy fragment z ulicy Poprzecznej. Krótkich fragmentów we wschodniej części (przy decathlonie) i pieszych nie wliczam. Jazdę wzdłuż torów skończyło się na ścieżce przy Prymasa (z chodnika schodząc na nią, by skrócić drogę) raz na utwardzoną nawierzchnię wyjechawszy w Mszczonowską przy Gniewkowskiej i wreszcie odnalazło się pomnik, który był waypointem o nazwie "Szubienica". O okolicy się nie będę bardziej rozpisywać, zostawiając to zdjęciom.


11:49. Stacja towarowa Warszawa - Odolany. Po lewej budynek WOA 2. Widok ku NE


11:52.Stacja towarowa Warszawa - Odolany. Droga południowa. Widok ku NE


11:54. Stacja towarowa Warszawa - Odolany. Schronisko manewrowych wschód


12:00. Ul. Dźwigowa widziana z poziomu torów ku SE


12:12. Odolany. Przy starym torze między Grodziską i Boguszewską


12:18. Odolany. Ruiny domostwa przy Gniewskowskiej, ~80m na W od Mszczonowskiej


12:21. Odolany. Tablica upamiętniająca powieszenie przez Niemców (o świcie 1942.10.16) 10 z 50 więźniów Pawiaka (pozostałe miejsca to Pelcowizna, Szczęśliwice, Rembertów i Marki), w odwecie za Akcję Wieniec

Przejazd przez dworzec PKS, dalej nową asfaltową ścieżką rowerową, która powstałą pod moją nieobecność. Gdy kiedyś trzeba było z Dworca czasem korzystać (idąc tam pieszo), ścieżka była tylko z kostki (mniej więcej do Białobrzeskiej, a dalej były problemy związane z trwającymi tam budowami - błoto i spółka). Powstało też sporo nowych biurowców (ten przy samym dworcu już był przeze mnie widziany, gdy korzystało się z pociągu). Od Placu Zawiszy łamańcem przy hotelu do Wroniej, tam na zapleczach Muzeum Woli, chodnik przy Srebrnej, Zaplecze nr4 przy Miedzianej oraz 86 przy Siennej. Wyjechało się na północną ścieżkę przy Prostej, po czym przerwa na obiad w orientalnym w pobliżu Platter.


12:39. Dworzec Zachodni. Budynek West Station I, pół roku przed końcem budowy


13:05. Przy rondzie ONZ, kilka lat po wybudowaniu drugiej linii metra. Po prawej Warszawskie Centrum Finansowe. Po lewej Spektrum Tower. Widok ku NE


13:05.Rondo ONZ. Po lewej Rondo 1 (192 m n.p.m.). Po prawej Ilmet (103 m n.p.m.). W centrum widoczne Centrum LIM/Mariott (170 m n.p.m.) i Oxford Tower 150 m n.p.m. Widok ku SE


13:18. Świętokrzyska 34. Gold Kim. A oto i obiad



13:36. UW. Remont Pawilonu Audytoryjnego z XIX w. przez większość czasu mieszczący Wydział Medyczny. Widok ku SE spod Zakładu Graficznego UW

Po kilkunastominutowej przerwie, gdzie uzupełniało się zapasy energii, trasa wiodła dalej wzdłuż Świętokrzyskiej. Tuż za Marszałkowską, z pobliskiego liceum właśnie wychodzili maturzyści, łatwi do odróżnienia od innych osób na chodniku. Na Krakowskim Przedmieściu kilkugodzinna przerwa na RPG (dotrzeć udało się przed pierwszym deszczem, ale po przypięciu roweru i ewakuacji pod dach niezauważalnie zresetował się licznik. Zdążyło mi się tylko zapamiętać ~106km, i ~7 h jazdy. Kolejna część wyjazdu wyniosła 62,17 km w czasie 3:59:51), skończona po opadach deszczu po 18 (drogi zlało konkretnie). Gdy obserwowało się ludzi przez okno, przypomniała mi się Kopenhaga: tłumy na ulicach, nadchodzi ulewa, tłumy ukryte w budynkach/pod zadaszeniami. Po przerwie zjazd Tamką i Zajęczą na drugą stronę Wisły.

Od stacji metra Stadion Narodowy odbicie na zachód wzdłuż Jagielońskiej, lub raczej między ogrodzeniami i szpalerem drzew, a potem częściowo wałem. Dalej Wrzesińska, Jagiellońska, od parku po ścieżce. Za Starzyńskim wyjazd na Modlińską. Z początku jechałeo się asfaltem, ale wnet wjechało na ścieżkę oraz chodniki, boczne asfalty itp. ciągnąc się tak aż za Kanał Żerański. Tam znów Kowalczyka i jazda wzdłuż kanału, ale poznając dwie nowe dróżki między drzewami, w tym jedną ślepą z powodu budowy. Zadzwoniło się do Księgowego.


19:04. Kanał Żerański w pobliżu mostu kolejowego. Widok na rozbudowę osiedla przy Łopianowej ku SW

Jazda na Płochocińskiej, to jeden wolno sunący korek od mostu na Białołęcką do samej Rembelszczyzny (za podwójnymi rondami było spokojniej). Prędkość roweru utrzymywała się powyżej 20km/h, a to wyprzedzając, to mnie wyprzedzano. Raz przejeżdżała karetka. Od Stanisławowa deszcz i szybko udało się dotrzeć do pracy Księgowego, gdzie poinformowano mnie, że tuż przed chwila wyjechał. Telefon - rozmowa - pęd po chodniku. Skręt koło kościoła i spotkanie przy cmentarzu. Gadając przejechaliśmy przez lasy zmierzając do torów i żwirowni. Na DK 61 wyjechaliśmy w połowie odległości między torami i zabudowaniami.


19:44. Nieporęt. Serwis rowerowy


19:56. Las Nieporęcki. "Pan Kamyk"

Około 25km/h jazda na południe po krajówce, kolejna karetka, wiadukt, paczkomat przy kerfurze na Słomińskiego, Piłsudskiego, Sobieskiego, boczna przy DK i do końca Jabłonny. Tam pogadaliśmy jeszcze z 0,5-1h po czym ruszyliśmy w swoje strony. Spostrzegło się, że zabrane zostały nieco rozładowane baterie, a lampka była bardziej pozycyjna, niż oświetlająca. Powoli przejechało się przez wydmy i zjechało na chodnik wzdłuż DW 630. Przeturlało się nim na Skierdy, ale jadąc czuć było jak zasypiam na rowerze i ten odcinek to jedna wielka plama z jednym okiem otwartym, albo obom zamykanymi na trochę dłużej niż tylko mgnienie oka. Aby się nieco ogarnąć, skręciło się na Trzciany. Zburzyło to monotonię i zwiększyło poziom koncentracji. Droga oświetlona lampami ukazała mi grubą warstwę podnoszącej się mgły. Tuż za lasem można było zerkać też na księżyc, którego blask wraz z mgłą tworzyły niemal baśniowy efekt niebieskiej (lub granatowej) nocy, bardzo zbliżony do tego, jaki widać w filmach, na obrazach lub w kreskówkach.


20:21. Legionowo. DK 61 przy Osiedlu Piaski


20:33Pojazd maratoński

W Janówku przejazd pod torami, po raz pierwszy odkąd zakończono przebudowę skrzyżowania z drogą, którą teraz puszczono dołem. Nim wyjechało się na asfalt, z Dworcowej przejechało się przy peronach na drugą stronę drogi. Po drugiej stronie krótka przerwa. Zadzwoniono z domu. Z mojej strony padło, by podjechać do NDM, bo nadal senność, bo żołądkowe (które utrzymały się i na drugi dzień do końca pisania tego tekstu), bo kolano, bo zmęczenie, bo to druga doba jazdy bez dobrego snu, poprzedzona zbyt krótkim snem przed pierwszą dobą. Przytelepanie przez Górę i całe miasto, kończąc na uliczce w pobliżu jeszcze budowanego centrum handlowego. Ponownie się udało rozpisać, jak rzadko ostatnimi czasy...

Pokaż trasę GPS
W ciągu tygodnia, poprzez forum odezwał się do mnie Księgowy, proponując wspólny wyjazd majowy, poprzedzony pytaniem, co w tym czasie robię (czy gdzieś wyjeżdżam, czy jestem na miejscu). Początkowo, wraz z Kasią, były plany na wyjazd w tereny między Wrocławiem i Łodzią. Prognozy nie były zbyt optymistyczne, zapowiadając deszcze i zbyt niskie temperatury, jak dla dwójki osób, które dopiero co wyszły z choroby, o osłabionych organizmach, i wciąż smarkających, i pokasłujących. (Choroba przyszła ~1 tydzień po powrocie z wyprawy).

Jako że plany się zmieniły, z czym nie było problemów, bo (prawie) zawsze można (a czasem trzeba) zrobić coś w zamian. W niedzielę autem na działkę, z powrotem jeszcze przed wieczorem (który na szczęście był coraz późniejszy). Po powrocie udało się spostrzec, że Księgowy również nie próżnował i zaliczył terenowy wyścig pod Legionowem. Zastanawiało mnie, czy taki rajd nie wyczerpie sił z przejazdu, jaki chciało mi się mu zafundować, a o jaki niejako sam się prosił.

Poniedziałek minął pracująco przy pięknej pogodzie. Byłby to dobry dzień na wspomniany wyjazd, ale istotna była jednak kwestia potrzeby regeneracji (czy potrzebną była czy nie) po jeździe na piaskach. Po swoim wysiłku, sen nadszedł niemal od razu. Kilka minut po obudzeniu przyszłą pora włączyć forum, gdzie dosłownie przed chwilą zjawił się i Księgowy. Przez (jeszcze działające) GG domówiliśmy szczegóły:
- start 8:10 Modlin (pierwotnie proponował 10. Lekko tylko mnie zdziwiło, że skróci dojazd pociągiem)
- spotkanie w Zakroczymiu
- bierze tylko plecak i jego zawartość
- trasa do Czerwińska i z powrotem (pierwotnie miał być Wyszogród, a w razie dobrej pogody i tempa, w głowie wisiała aktywna trasę i w tym wariancie)

Jako że swoje udało mi się przespać, to przed kompem przeciągnęło mi się do rana (możliwe, że tylko z krótką drzemkę - bezpośrednio po rozmowie, a z pobudką tuż przed północą. Niejasne wrażenie, którego stan faktyczny uleciał z pamięci). Maszyna liczącą zasnęła przed 6, maszyna piekąca poszła w ruch, ogrzewając kilka tostów (z których dwa zostały zjedzone przed podróżą), a maszyna jeżdżąca czekała na przygodę, której nie zaznała od prawie miesiąca. Zabrane dwa czekoladowe wafle, zostały zjedzone dopiero po powrocie, po obudzeniu się), oraz butelkę wody (dręczyła wątpliwość, czy nie zabrać drugiej, a i tak zniknęło tylko pół). Na krótkie spodenki powędrowały stare już, długie, a na rowerową koszulkę - bluzę.

Start miał wypaść o 6, lecz kwadrans minął, nim udało się znaleźć kask. Kolejny kwadrans na dojazd do DK 62. Tam pustki niesamowite. Wreszcie można było sobie zdrowo użyć na tej trasie. Żwawo, ale bez spinania, aż pod las na Ostrzykowiznie. W trakcie tej jazdy nastała jedynie krótka przerwa postojowa na przystanku w Emolinku, choć już za podjazdem kusiło mnie na kolejną. Przed samym lasem udało się dostrzec pieszą, zarośniętą ścieżynkę między drzewami, która mogła wyglądać też jak szlak zwierzęcy. Wypatrzona już ładnych kilka lat temu, ale dopiero teraz udało mi się o niej przypomnieć ponownie. Myśląc, że mam jeszcze sporo czasu do przyjazdu i zdążę, zachciało mi się w las zagłębić, by potem do dworca w Modlinie dotrzeć, nim wieloletni towarzysz podróży tam wysiądzie.


06:32. DK 62. Miączyn. Widok ku NE

O! Jakie było moje zdziwienie, gdy ledwie wjechawszy do lasu, przejechało się sto metrów, by zatrzymać, się napić po raz drugi czy też trzeci. Tchnęło mnie, coby na komórkę zerknąć, może zapytać jak przygotowania, czy nie będzie opóźnienia. SMS przed minut czterema dostarczony został, iże o godzinę wcześniej Księgowy przybędzie, czy za kolejnych minut kilkanaście. W te pędy odpowiedź o położeniu udzielona, w sakwę komórka wrzucona i po leśnej drodze naprzód ruszając.

Dróżka raczej wąska, niezbyt trudna.
Nie przypominała ulic Bródna.
Tu z prawej dwa wyrębiska,
gdzie nowe nasadzono młodniska.
Rozorane były przez dziki fragmenty,
za nimi w lewo, na szerszą dróżkę skręty.
Wyjazd tak wiosenny, tak bardzo poranny,
przypomniał mi niejeden licealny.
Tam już tempo szybko wzrosło
I na asfalt wnet wyniosło.

Dostawczym autem wyprzedził mnie prawie-sąsiad. Nim wyjechało się na DK62, skręt na gruntową niby-dróżkę, koło świeżo budowanych dwóch domów, przy niewielkiej stacji z paliwem. To koło nich wyjazd na kontrapas, gdzie od roku nachodziły myśli, by tam przejechać, a później mogło nie być okazji. Po szacowaniu tempa mojego, przypuszczalnego Księgowego, udało mi się ustalić, że miejsce spotkania powinno wypaść koło znanej z innych wyjazdów dziury w ogrodzeniu nad trasie pod Cytadelą. Rozważany skręt na Gałachy i oczekiwanie w tamtym miejscu zostało wykreślone (co pociągnęłoby również brak podjazdu z doliny Wisły i być może  pętlę na mapie z odstającym, niezbyt ładnie wyglądającą kikutem trasy w tejże wsi). Kurs przez wiadukt koło Statoilu, a przy lotnisku trafiło się zielone. Skręt koło cmentarza do centrum Modlina.

Bez przejeżdżania za mury twierdzy, ostrożnie, na hamulcach zjechało się stromą ścieżynką sprowadzającą mnie z poziomu szosy na poziom ogródków działkowych. Początkowo było wąsko, lecz wnet pożegnane zostały liche zabudowania, koło których walały się masy śmieci. Niedawno przebiegała tędy trasa maratonu, na pewno w kategorii FUN, jak głosiła nie zdjęta jeszcze plansza ze strzałką. Zjazd tą samą drogą, którą ongiś podjeżdżaliśmy (po błocie i lodzi) zimą, gdy (aglomeracyjne) Mazowsze odwiedzała Ma..fa. Teraz jechało mi się tedy co najmniej po raz trzeci, po raz pierwszy zaś chyba całość z górki. Sporo hamowania, Raz przyblokowało mi się przednie koło, o mało nie wylatując z roweru, gdy na drodze sytuacja się lekko skomplikowała, a na sam jej koniec zaatakowała mnie hopka i mulda, tuż przed ogrodzeniem małej oczyszczalni. Obyło się bez strat w ludziach i sprzęcie oraz nie ucierpiało żadne zwierzę czy roślina.

Przerwa przy barierce nad Wisłą. Napiwszy się, do dłoni powędrowała komórka, a z tej telefonowanie do Księgowego, który czekał już pod mostem S7, tak więc różnica czasu, między przybyciem na skrzyżowanie przy oczyszczalni, a jego samego, wynosiła może kilka sekund. Jeszcze wyprzedziło się dwójkę wędkarzy, którzy w czasie postoju odeszli od Wisły i również zmierzali pod most, gdzie oczekiwały ich dwa auta. Była ~7:40, gdy nastąpiło rowerowe spotkanie*. Powitanie nie trwało długo. Księgowy wcześniej sugerował, by zjechać na Kępę Gałaską, lecz według mojej opinii, lepiej ją odwiedzić na innym wyjeździe, w innym terminie i poświęcając czas na jazdę tylko w okolicy Zakroczymia, pamiętając zmęczenie, jakie towarzyszyło mi w czasie wizyty tam latem 2008, a także korzystając z doświadczeń innych wyjazdów czy spacerów na łachy w bliższej okolicy.


07:41.Zakroczym (Utrata). Kilkadziesiąt metrów ku W od przejazdu pod mostu S7. Widok ku W

Tak czy siak, z ruszyliśmy gruntówką do asfaltu, którym zaczął się zwodniczy podjazd. Nie raz już nim zdarzało mi się jeździć, lecz nigdy specjalnie się do jego opisu nie przykładając, więc kilka słów napomknę. Po raz pierwszy przyszło mi nim zjechać na początku 2008, podczas poznawania pierwszych trasa dojazdowych (i powrotnych), łączących dom i Warszawę. Położony tam asfalt sugerował, że wylano go niemal bezpośrednio na betonowych płytach, leżących na prostopadle do osi jezdni. I to już całkiem sporo lat temu, sądząc po jego jakości (nową nawierzchnię położono jakoś w latach 2011/2). W tamtym czasie uwaga nie kierowała się u mnie na ten aspekt, lecz w całości pochłaniał ją pierwszy, zarejestrowany przeze mnie na liczniku, zjazd z prędkością ponad 60 km/h. Odcinek zapamiętany na przyszłość, czasem wykorzystywany, podczas omijania centrum Modlina, aby przejechać (tak jak Księgowy na dzisiejszym wyjeździe) dróżką pod Cytadelą. Lub częściej - na odwrót.


07:43. Podjazd przez Utratę. Widok ku W

Wtedy to szybki zjazd, stawał się męczącym podjazdem, który zawsze podjeżdżało się na najniższych biegach, czasem wężykiem, a czasem i zsiadając. Regułą już było, że ostanie metry pokonywane były tak, jakby ze mnie uleciała cała siła, łapiąc przy tym wielkie hausty powietrza. Wspominania "zwodniczość" - w dolnej części znajduje się niewielkie zagłębienie, które przełamuje ciągłość zjazdu/podjazdu, optycznie zwiększając jego nachylenie i długość. Zwodnicze jest też fizycznie, gdyż operując na tych cięższych przełożeniach (a przynajmniej umiarkowanych) w czasie jazdy zachodnim, krótkim "zjazdkiem", można łatwo się zapomnieć i nie zredukować w porę biegów. Zmiana między wygodnymi na danym odcinku biegami jest tam dość nagła. W drugą stronę nie stanowi to takiego problemu, bo "zjazdek" da radę się pokonać z rozpędu, aczkolwiek redukcja i tak winna zajść, gdyż do nierównej gruntówki też niedaleko.

Tyle z wynurzeń o podjeździe. Rozmawiając przejechaliśmy południowymi trasami Gałach (zachowując ciągłość jazdy drogą). Wracając na główną przez wieś, ominęliśmy tym samym jedną z mniejszych parowów, po czym skręciliśmy w kolejną drogę po lewej, już po drugiej stornie parowy. Przejechaliśmy koło ciągu kilku domostw i pola sałaty pod folią. Wróciliśmy na główną. Zjechaliśmy do obniżenia, by zatrzymać się przy barierce, a następnie zejść do parowy, która była przeze mnie przejechana prawie pół roku temu, by spotkać się z Damianem. Zjazd był dokładnie w drugą stronę. Potem podjazd Parową Płocką (nieznanym do tej pory dla mnie, a planowanym głównym odcinkiem), w trakcie którego przypowieść "O nieogarniętych lokatorach" przerywana była moimi wstawkami "lewo-prawo". Tuż za zabudowaniami odcinek piaszczysty i mnóstwo gałęzi. Praktycznie pieszo przeszliśmy resztę parowy, raz jeszcze tylko wsiadając na rowery. Spostrzegłszy, że licznik nie zarejestrował jakiegoś odcinka, od nie wiem którego miejsca (po raz drugi), więc w irytacji został wyjęty i wrzucony do sakwy.


08:11. Duchowizna. Zjazd do skrzyżowania z drogą nad Wisłę


08:13. Duchowizna. W pobliżu wyjazdu z parowy przy terenach letniskowych widok ku W

Przecięliśmy drogę dojazdową do gospodarstwa na skarpie, jadąc prawie tuż przed nosem powoli zjeżdżającego dostawczaka. Dalej był zjazd przez wąwozy koło ogródków działkowych, gdzie przypowieść była przerywana zwiększającymi się odległościami na zjazdach. Przez Wólkę Smoszewską jechało się wygodniej niż dotychczas, gdyż droga została pokryta szutrem. Ciemnym, dość zbitym. Dotarliśmy do wsi północnej części wsi Mochty. Mochtami nazywano malutką, nadwiślańską wieś odgrodzoną (z grubsza) parowami od Smoszewa i Wólki Smoszewskiej, w XIX zamieszkiwaną przez ludność pochodzenia olenderskiego, choć nazwa jest dużo starsza. Raczej powstała dość późno, możliwe że XIX lub nawet XX w.


08:24. Mochty. Południowa strona cegielni

Krótką przerwę zrobiliśmy przy skarpie nad brzegiem Wisły, koło dawnej cegielni. Stamtąd wyjechaliśmy singlową ścieżynką miedzy ogrodzeniami, która biegła ku północy. Był to nie przejechany do tej pory fragment dróżki, nie tak dawno odkrytej. Następnie odwiedziliśmy ruiny PGR i zjechaliśmy/podjechaliśmy koło stawu. Tym razem chciało mi się zrobić, jakieś porządniejsze niż ostatnio zdjęcia, a także poznać kontynuację dróżki na wprost. Tak też zrobiliśmy, a wkrótce wychynęliśmy na fragment DK62, kończąc "Zakroczymski etap terenowy". Skończyła się też przypowieść, zniechęcająca mnie do wynajmowania komuś mieszkania, gdyby takowe było przeze mnie posiadane i naszła mnie na to chęć.


08:28. Ścieżka z centrum Mocht, po E stronie ogrodzenia dawnego PGR. Widok ku SW


08:31. Mochty N. Budynek PGR


08:33. Mochty N. Jezioro na Strudze. Widok ku W

Z asfaltu zjechaliśmy na Jaworowo-Trębki Stare. Była to pierwszy skręt w lewo, opatrzony zieloną tabliczką, a wieś jeszcze na początku XIX w. była porośnięta lasem, którego szczątki zachowały się przy parowach tudzież wąwozach, (dużym i zwartym) reliktem którego pozostał las koło Złotopolic. Po lewej mijaliśmy boisko w zagłębieniu terenu. Zagłębienie to (o powierzchni ~300x300 m w kształcie trapezu) było najprawdopodobniej miejscem wydobycia surowca dla odwiedzonej już cegielni. Na skrzyżowaniu obraliśmy kurs na zachód, przejeżdżając przez wieś. Gdy za zabudowaniami, dróżka łukiem skręcała na NE do szosy, rzutem na taśmę orzekając, by skręcić w lewo i tak zjechaliśmy do parowy, do której droga nie chciała nas wprowadzić,bo wolała ukazać nam ją od góry. Zjechaliśmy dopiero w kolejną, większą, o przebiegu NW-SE. Skręt w prawo i we w miarę oczyszczanym miejscu przeszliśmy na jej drugą stronę. nie dało rady podjechać.

Znów na "równinie" przedzieraliśmy się pieszo z rowerami przez krzaki, nieco klucząc, nim wyszliśmy na polną dróżkę. Dobrze że rośliny jeszcze nie były zbyt bujne, bo zeszłoby tam dużo więcej czasu. Z pola zjechaliśmy na standardową dróżkę między Smoszewem a Mochtami. Gdy pojawiły się zabudowania po lewej skręciliśmy w lewo przez nieużytek, by zjechać na dawne osiedle domków fińskich (gdzie mieszkali niemieccy lotnicy). Tuż za nimi pętla obiadowa (tfu) przez ogrodzone ogródki działkowe (druga wizyta) i zjazd (na końcówce sprowadzając) nad Wisłę koło pałacu (co nie zostało zrobione poprzednim razem, ze względu na krzaczory). Około 9 trochę odpoczęliśmy tam na ziemi, a Księgowy uzupełniał kalorie (mi już nie trzeba było :P ). Powrót w górę był trudny, niemal przełajowy. Nim opuściliśmy Smoszewo, na moment zatrzymaliśmy się przy dawnym ośrodku dla uchodźców, a potem (jadąc przez północną krawędź boiska) pod kościół.


08:59. Smoszewo. Ścieżka miedzy dworkiem (po prawej) i domami letniskowymi. Widok ku S


09:00. Smoszewo. Brzeg Wisły między dworkiem i domami letniskowymi. Widok ku E

Zjazd na granicy gmin pozytywnie mnie zaskoczył, bo onegdaj była to tragiczna, betonowowo-kamienisto-dziurowa droga. Teraz nawieziono szutrową warstwę, która powinna trochę wytrzymać, nim stanie się jak poprzedniczka. Może do tej pory gmina Zakroczym znajdzie środki, by wyłożyć tam asfalt, który były w sam raz dla pobliskich mieszkańców (wszak do Smoszewskiej parafii należą, mimo przynależności do różnych UG), a i na rower mógłby tędy prowadzić porządny szlak turystyczny wzdłuż Wisły (byle nie jakaś śmieszka rowerowa, bo na tutejszych, spokojnych, wiejskich drogach to byłby zbędny wydatek).

Szutrówką do Miączynka, zjazd pod betonach i szutrówka przez wieś na zachód. Podjazd wzdłuż parowy na północ i za laskiem wzdłuż niego na wschód, a potem spacer po miedzy, omijając wielkie psisko z pobliskiego domostwa. Wyjechaliśmy na dróżkę, na skrzyżowaniach dwa skręty w lewo i ściana lasu przy wąwozie. Musieliśmy przejść spory kawałek na wschód, by dojść do zjazdu, raz przeze mnie odwiedzonego. Wtedy trafiło się bezpośrednio po dróżce polnej, teraz rosło na niej zboże więc nie wypadało, stąd nadłożenie drogi.


09:39. Parowa Plebańska, graniczna między Miączynem (po prawej) i Miączynkiem (po lewej). Widok w stronę Wisły ku SE


09:46. SE kraniec Miączyna (-Bank). W centrum widoczne zwężenie Wisły tam, gdzie rozdzielają się fragmenty DW 565. Widok ku SW

Grunt był bardziej mokry niż poprzednio, w jednym miejscu z zalegająca cienką warstwą wody. Zniknęły badyle, które utrudniały jazdę w połowie zjazdu, a całość wystrojona była w majowe zielenie, zamiast grudniowych brązów. Po pewnym czasie dotarliśmy na brzeg Wisły i rozpoczął wzdłuż niego się spacer na 3/4 km. Był męczący jak zwykle,ale łatwiejszy, bo i roślinność jeszcze nie wybujała. Trafiło się natknąć na węża, prawdopodobnie zaskrońca (tych żyje tu masa. Raz jeden wszedł nam do garażu, innych gatunków nie stwierdzono). Gdy trafiła się okazja, skręciliśmy w prawo i jeszcze trochę pojeździliśmy po parowach, by wydostać się na nowe (choć już swoje lata ma) osiedle Miączyna od strony NE. Przejazd i przemarsz przez nieużytek i wyjazd szutrówką koło dworku. Raz dwa popędziliśmy do domu, gdzie wkrótce czekał na nas kotletowy posiłek.

Po przerwie dołączyła Kasia. Odtąd jechało mi się w lekkim ubraniu, choć bluza do sakwy powędrowała. Podjazd DW 565, skręt na Borek, zjazd przez żwirownię i wychynięcie na drogę przez Wilkówiec. Na rondzie kapliczka w prawo pod górkę i za lasem skręt w lewo, wzdłuż jego północnej granicy. Poszczekiwania psów z sąsiedniego gospodarstwa ("on się bawić tylko chce") i zjazd "Wąwozem Dużym". Będąc już na dole skręt na zachód wzdłuż "Alejki Obserwowanych Kłód". Pod koniec przejazdu przez las natrafiliśmy na kolejnego zaskrońca (niewiele brakowało, a by udało się zdążyć zrobić zdjęcie). Dalsza podróż wzdłuż Wisły potoczyła się lekko i szybko.


11:22. Wychódźc. Nieczynna kopalnia żwiru, która rozpoczęła wydobycie w PRL. Widok ku NE


11:38. Droga przez parowe graniczną między Wychódźcem (po lewej) i Wilkówcem (po prawej). Dnem okresowo płynie rzeczka z Chociszewa. Widok ku SW


11:40. Ostatni odcinek drogi przez Wilkówiec. Za lasem zaczyna się Zdziarka. Po prawej zaledwie odrobina wyciętych z tego lasu drzew, które przez pewien czas składowano w tym rejonie. Widok ku W


11:48. Zdziarka przy stadninie koni. Widok ku SWW


11:52. Zdziarka SW. Drewniany dom i kapliczka z figurką Chrystusa Frasobliwego. Widok ku NNW

Na drewnianej kładce w Czerwińsku okazało się, że brakuje jej paru desek, ale nadal jest przejezdna na spokojnie (woląc rower przeprowadzić). Wzdłuż Wisły przejechaliśmy aż po betoniarnię, a potem nawrót na klasztor. Księgowy wykorzystał do podjazdu chodnik wzdłuż klasztoru, przez co na górze był nieco później niż my. Krótka przerwa na tarasie widokowym i chodu, bo czas uciekał nieubłaganie. Od cmentarza skręt w lewo przez szutrówkę, na której każdy jechał sobie, bo każdy w swoim tempie walczył z wiatrem, do tej pory nieodczuwanym, bo w plecy. Przecięliśmy DK62, by pojechać przez Sielec.


11:52. Wjazd do Czerwińska nad Wisłą od strony Zdziarki. Widok ku W


12:03. Rynek w Czerwińsku nad Wisłą. Widok ku NW


12:15. Rynek w Czerwińsku nad Wisłą widziany z placu przy Muzeum Etnograficznym na terenie klasztoru. W oczy rzuca się czerwony dach domu przy Klasztornej 5. Na horyzoncie Czerwińskie Góry. Widok ku SE

Na niebie panoszyło się coraz więcej, coraz większych chmur, które trochę poburkiwały. Droga była ciężka do jazdy (zmiana nawierzchni i szuter musi tam swoje odleżeć). Wręcz (i wnóż) umordowana. Może to tylko wrażenie, więc sprawdzę to za czas jakiś, gdy nie będzie błędu pomiarowego ze strony wiatru. Przy kapliczce na granicy Komsin/Wilkowuje Kasia odłączyła się, by przez Chociszewo dotrzeć do domu (zdążyła tuż przed deszczem). Już we dwójkę ujechało się 1,5km na północ, podjazd na "Pagórek" w Kolonii Wilkowuje, Roguszyński szuter (też umordowanie) i przed kapliczką skręt na północ, by od razu wyjechać w Nowym Przybojewie. Tam się pożegnaliśmy. Księgowy popędził na wprost do DK62, a ja przez Goworowo, za którym zaczęło kropić (jadąc, bluza powędrowała na grzbiet), od Chociszewa padało, a ostatnie kilometry lało (choć nie tak bardzo, jak podczas wielu innych burz, gdy faktycznie LAŁO ). O 13:22 dojazd do domu na mokro, choć na szczęście ani trochę nie ociekając.


13:03. Nowe Przybojewo. Droga do Goławina koło gorzelni. Widok ku SEE

---

*Pierwsze od prawie dwóch lat. Poprzednio, razem jeździliśmy w czasie Maratonu Podróżnika w 2014, które i tak nie było miejscem do rozmów i wspólnej wycieczki "tak naprawdę", jak to drzewiej bywało. Ostatnią "wycieczkę" taką mieliśmy w trakcie IV Maratonu w Radlinie w 2013, gdzie wspólnie wykręciliśmy (w przybliżeniu i sumując) nieco ponad jedno okrążenie. Do tego doliczę ze swojej strony, przytłaczające wręcz skupienie się (w kontekście wyjazdów rowerowych) przez ostatnie lata, niemal tylko i wyłącznie na odwiedzaniu gmin, do tej pory nie odwiedzanych (czy to w solo czy w duecie). Jako że w zaliczaniu gmin jestem u kresu, a jazda tak "zdobywcza", niemal bez kontaktów (na rowerze) z bliższymi i dalszymi znajomymi jest niesamowicie (pod tym względem) męcząca, wreszcie mogę zacząć częściej "skupiać się" na tutejszych okolicach, ponownym poznawaniu terenów w promieniu 100km od domu.